Inmiddels zitten we alweer in week 3 en ik voel me nu al helemaal thuis. In het begin durfde ik niet eens alleen het centrum uit wegens de starende mensen en de voorbij scheurende riksja's, maar nu voel ik me een echte Bengaal. Elke keer als ik boodschappen ga doen word ik hartelijk begroet door de poortwachters en staat mijn favoriete fruitman al lachend naar me te wuiven. De mannen (vrouwen en kinderen trouwens ook) kijken nog steeds evenveel naar me maar dit ben ik intussen wel gewend. Tegenwoordig kijk ik gewoon lekker terug tot ze merken dat ik een volhouder ben en ze zelf snel wegkijken. Steeds als ik de poort van het centrum bereik na terugkomst van een uitje voelt het alsof ik thuiskom, dit noem ik nog eens een goed teken!

Maandag ochtend was het weer tijd om mee te kijken bij de teken klas voor kinderen met cerebral palsy. Toen we het lokaal in liepen zaten de kinderen al netjes op hun stoelen klaar om aan de slag te gaan. Dit keer waren het er 3 in plaats van 2 en lachten ze vrolijk naar ons. Zoals altijd kregen we de vraag; 'how are you?'. Met ons ging het hartstikke goed en met hen uiteraard ook, want dat is het enige wat ze kunnen antwoorden; 'I am fine'. Laura en ik gingen tegenover de kinderen zitten, waren er inmiddels al aan gewend geraakt dat de leerkrachten hier altijd te laat komen dus begonnen we maar vast met het pakken van wat tekenmateriaal. Toen alles klaar lag en er nog geen vrouwen met een Bengaals lachje in het lokaal waren begonnen we ons zorgen te maken. Waar blijven die mensen toch? Uiteindelijk besloten we om maar gewoon te starten, de kinderen waren er tenslotte gewoon. Laura en ik keken elkaar elke 5 minuten aan, schoten in de lach en vroegen elkaar; serieus, laten ze ons hier oprecht 40 minuten met de kinderen zitten zonder enige begeleiding? En ja dat was inderdaad precies wat ze deden, de gehele les hebben wij geïmproviseerde opdrachten bedacht en hebben we samen met de kinderen de meest schitterende kunstwerken gemaakt. Helemaal geen Bangla teacher nodig! Na de les gingen de kinderen zelfstandig naar een ander lokaal om de volgende les te volgen en zo gingen wij door naar onze 2e klas. De 2e klas van vandaag was de 'play group' (kinderen van 4/5 jaar), en jeetje wat zijn die jochies schattig. Ik wil er zo een paar in mijn packpack stoppen om mee te nemen naar NL, maar helaas klinkt dit plan mooier dan dat het is. Gelukkig was hier wel een leerkracht aanwezig en kregen de kinderen een papiertje met de letter S. Omdat er geen stoelen en tafels in dit lokaal aanwezig waren zaten de kinderen voorover gebogen hun letters te schrijven. Inmiddels was ik zulke situaties wel gewend, kon ik het snel van me afzetten en ben ik naast de kinderen op de grond gaan zitten. De kinderen hebben de S vaak op moeten schrijven, wat naar mijn mening erg goed ging en er dus een tevreden juf in de klas zat. Na de lunch hebben we meegekeken bij de 'sportklas'. Ik had me er helemaal op verheugd om samen met de kinderen leuke sportactiviteiten te doen en lekker in beweging te zijn. Helaas merkte ik al snel dat m'n vreugde wegebde toen bleek dat de les binnen was. Sportklas was niet het sporten wat wij in NL gewend zijn, nee hier doen ze aan gezelschapsspelletjes. Dus daar zat ik dan aan een tafel gezellig domino te spelen....

Maandag was me erg tegengevallen dus ik hoopte dat dinsdag beter zou worden. Vandaag zouden we namelijk les geven aan class one en two, dus daar keek ik stiekem wel een beetje naar uit. De dag ervoor hadden we al een afspraak gehad met de juffen van deze klassen om te bespreken wat er de volgende dag op de planning stond. Laura en ik hadden begrepen dat wij de les mochten geven dus maandag avond hadden we alles netjes voorbereidt. Toen we dinsdag ochtend voor de eerste klas stonden werd ons verteld dat we achterin moesten gaan zitten en maar even moesten observeren. Ho eens even, dat hebben we al vaak genoeg gedaan.... Dit probeerde ik de juf ook duidelijk te maken maar met haar gebrekkige Engels was dit zeer frustrerend. Uiteindelijk is het me gelukt om het eerste deel van onze voorbereidde spel te doen en daarna nam ze het van ons over. Ontzettend irritant was dat ze alles naar het Bengaals vertaalde als ik wat duidelijk probeerde te maken aan de kinderen. Het is juist de bedoeling dat de kinderen de Engelse taal leren en als alles steeds maar weer vertaald wordt zou ik ook niet meer nadenken. Ook in de 2e klas waar we kwamen werden we vriendelijk verzocht om achterin plaats te nemen, dit hebben we toen maar voor lief genomen en daar zaten we dan met verbeten hoofden naar de les te kijken. Die middag hebben we de lessen geëvalueerd en afgesproken dat wij woensdag weer aanwezig zouden zijn en de lessen zouden observeren om vervolgens plaatselijke feedback te geven. We hadden geluk dat deze keer onze coordinator aanwezig was om het Engels voor de Bengaalse juffen te vertalen. Om 3 uur stond de kookles op de planning. Laura en ik liepen naar de locatie waar dit plaats zou moeten vinden, maar zoals we al dachten troffen we geen leerkrachte noch geen kinderen aan. Wij weer terug naar de school om meer informatie te vragen en daar waren ze nog bezig met het verzamelen van alle kinderen.... Het was inmiddels half 4 toen we onze slippers voor de deur van de keuken zetten en naar binnen liepen. De kinderen gingen op de koude vloer zitten dus dit voorbeeld volgde wij maar behoedzaam. De keuken was zeer primitief maar had eigenlijk alles wat je nodig hebt. Vandaag stonden 'fried noodles' op het menu waarvan Laura en ik werkelijk geen idee hadden wat we hiervan moesten verwachten. De leerkrachten pakten alle spullen en begonnen wild uien te snijden en noodles te koken. De kinderen zaten daar maar en ik vroeg me af of ze nog iets mochten gaan doen. Later bleek dat de kinderen vaak alleen kijken en af en toe mogen helpen met roeren of deeg kneden. Dit was eigenlijk wel te begrijpen omdat de hand coördinatie van de kinderen niet goed ontwikkeld is en dit gevaarlijke situaties kan opleveren. Toen de noodles gekookt waren werden ze gemengd met het meel, de ui en de chilipeper. Van deze massa werden vervolgens bolletjes gerold en deze werden in een pan met olie gefrituurd. Het eindresultaat zag er heerlijk uit en later bleek het ook nog een zeer goed te smaken, dus ik weet wel wat jullie te eten krijgen als ik weer terug ben in NL!

Voor woensdag hadden we de afspraak gemaakt dat de leerkrachten de lessen zelf zouden geven maar wij erbij zaten om te ondersteunen en eventueel feedback te geven. Tijdens de eerste les bleek dit hard nodig te zijn want dat wat we die dag ervoor hadden besproken bleek ze toch niet helemaal begrepen te hebben.... Uiteindelijk ben ik maar even voor de klas gaan staan om wat voorbeelden te geven, gelukkig ging het hierna harstikke goed en vonden de kinderen het ook nog eens geweldig. Ik merkte gelijk een verandering van houding bij de leerkracht en zag dat ze nu met meer moed voor de klas stond. Erg fijn om te zien dat de leerkrachten hier mijn feedback graag aannemen en hier ook daadwerkelijk wat mee doen (iniedergeval als ik aanwezig ben). Na de lessen was het alweer tijd voor lunch en hebben we genoten van.......NOODLES. Ja sorry meer kan ik er niet van maken, er zijn een aantal mogelijkheden; noodles met groente - kip met aardappel, rijst en groente - vis met aardappel, rijst en groente - gebakken ei met rijst en groente en soms krijgen we linzen. Een uitgebreide keuken hebben ze hier niet en alles wordt in een flinke laag olie gebakken, ik moet eerlijk zeggen dat ik blij ben om een droge boterham te kunnen eten als ik weer in NL ben. Ook vandaag hadden we weer een afspraak met de leerkrachten om hun lessen van feedback te voorzien en ze te helpen met voorbereidingen voor de volgende les. Helaas bleek de volgende les pas zaterdag te zijn en dat is onze vrije dag. Uiteraard hebben we ze gewoon geholpen om een leuke werkvorm te bedenken en nu maar hopen dat ze dit ook daadwerkelijk gaan uitvoeren op de manier die ik in gedachten heb. Na de afspraak was er een algemene teacher training van Endrew, de Engelse teacher die hier ook als vrijwilliger werkt. Hij heeft het maken van een lesplan hier in de school geïntroduceerd dus daar zijn ze nu druk mee aan het oefenen. Grappig om te zien hoe de leerkrachten opdrachten uitvoeren die ik in mijn eerste jaar van de PABO ook moest doen.

Zoals altijd waren we op donderdag weer lekker vrij, tijd om onze nieuwe gasten te verwelkomen dus. Vandaag kwamen namelijk 2 nieuwe vrijwilligers uit Ierland om te werken op CRP. Ontzettend leuk om nog meer mensen te leren kennen en ook zeker omdat ze van onze leeftijd zijn. Ze kwamen s'ochtends vroeg aan net zoals wij 3 weken geleden. Even gedag gezegd, gevraagd hoe de reis was verlopen en toen zijn ze lekker hun bedje in gekropen. Voor ons dus tijd om aan ons onderzoek te werken. We hebben ons meer verdiept in wat CRP doet met cerebral palsy en zijn langs geweest bij het 'resource department'. Helaas werden we hier niet heel veel wijzer van dus het wordt echt even aankijken hoe dit allemaal gaat lopen. Het leuke vandaag was wel dat ik mee mocht naar Dhaka met aan aantal kinderen van de school. In Dhaka is de British Council gevestigd en daar was een of ander evenement waar de kinderen van CRP mochten dansen. Dus na de lunch zat ik in de auto op weg naar de grote stad. Omdat het donderdagmiddag was en bijna heel Bangladesh dan vrij is was het een drukte van jewelste op de weg. Elke 10 seconden hadden we bijna een aanrijding, maar dat schijnt heel normaal hier te zien. Gelukkig zat ik voorin en was er een riem aanwezig, dit hielp wel om me iets veiliger te voelen. Toen we uiteindelijk na 1,5 uur aankwamen werden we gecontroleerd en moest ik mijn handtekening zetten. Het was echt heel officieel allemaal, maar eenmaal binnen voelde ik me helemaal thuis. Het was schoon en het rook er zoals het hoort te ruiken in een land. De airco werkte prima en de wc's waren blinkend. Het grote nadeel was alleen dat we al om 14.30 aankwamen en de kinderen pas om 17.00 hun optreden hadden, dus daar zat ik dan; 2,5 uur voor me uit te staren. Ze doen hier dus niks om je in de tussentijd te vermaken en zelfs de kinderen kregen geen activiteit aangeboden. Toen we uiteindelijk begonnen schok ik half wakker maar zat ik er dan ook helemaal klaar voor. Nieuwsgierig keek ik naar het podium en zag hoe de kinderen vrolijk hun dansje deden. Hierna waren nog wat andere optredens en aan het einde was de prijsuitreiking voor een art competition. Na een uur was alles voorbij en moesten we weer naar huis, had ik hiervoor 1,5 in de auto gezeten en 2,5 uur gewacht??? De terugweg was echt verschrikkelijker dan verschrikkelijk. Het was donker en nog drukker dan op de heenweg, het koste ons al 45 minuten om überhaupt het centrum uit te komen. Onderweg reden we natuurlijk weer bijna iemand aan omdat de mensen hier gewoon random de weg oversteken..... Ik was ontzettend blij om thuis te komen en lekker op de bank neer te ploffen.

Vorige week hadden Laura en ik aan onze volunteer coordinator (Roxanne) gevraagd wanneer we een keer een rondleiding door Dhaka konden krijgen, dit was vandaag! We hadden al om 08.00 afgesproken om te vertrekken omdat we dan weer voor het donker terug zouden zijn. Toen we opstonden en naar buiten keken werden we helaas niet echt vrolijk, regen, regen en nog eens regen. We zijn toch maar in de auto gestapt met de hoop dat het wel droog zou zijn als we eenmaal aangekomen waren. Teveel gehoopt.... Het kwam met bakken uit de hemel en toen we een open paleis hadden bezocht waren we doorweekte katjes en was het ijskoud. KOUD in Bangladesh, kun je je het voorstellen? Toch nog even snel langs een mooie moskee geweest en toen besloten om de trip verder af te blazen en terug te gaan naar CRP. In totaal zijn we 1,5 uur in Dhaka geweest en ruim 4 uur onderweg, het was me m'n ochtend wel zeg. In NL had ik op dit moment een lekkere warme douche genomen, maar hier in Bangladesh kennen ze alleen koude douches. Trillend en met kippenvel stond in onder de douche om die vieze regen van me af te spoelen.

Zaterdag regende het nog steeds en het leek er ook niet op dat het ging stoppen. We waren heel erg bang dat we de hele dag binnen moesten blijven. Heel snel ben ik toch even met de 2 nieuwe vrijwilligers, Peete en Cloday, naar Roxanne geweest om het een en ander voor ze te regelen. Door de stromende regen slopen we naar de andere kant van het centrum. We mochten van geluk spreken dat Roxanne er was, want anders hadden voor niks ons leven riskeert. Gelukkig ging het allemaal vrij snel voor Bengaalse begrippen en na het invullen van wat formulieren konden we terug naar ons Guesthouse om te genieten van een bord vol rijst. Om een uurtje of 4 was het dan eindelijk droog en dit gaf ons de gelegenheid om toch nog even wat kleine boodschapjes te doen. Laura, Peete, Cloday en ik liepen met een goed gevoel de 10 trappen van ons gebouw af. In het centrum viel het water nog wel mee, maar toen we door de poort naar buiten liepen moest ik even naar adem happen. De hele straat stond blank en de Riksjah's bleven bijna steken in het hoge water. Nog nooit had ik zo'n hoeveelheid regenwater in een straat zien liggen en al helemaal niet bijna de winkels in zien stomen. Eenmaal aan het nieuwe straatbeeld gewend besloten we om er toch maar doorheen te gaan. Aan de andere kant had het toch ook wel weer zo z'n charmes. En daar liepen we dan, 4 buitenlanders plunderend door de overstroomde straten van Savar. Het was echt genieten en ik voelde me stiekem als een vis in het water. Nog nooit had ik dit meegemaakt en (bijna) alles wat je voor het eerst doet is natuurlijk ontzettend spannend en leuk! We hebben alle noodzakelijk boodschappen gedaan en toen toch maar besloten om zondag de rest te halen omdat het wel erg uit te hand ging lopen.

Vandaag was ik erg benieuwd hoe de straat erbij zou liggen. Maar eerst werden we verwacht bij het evenement 'road safety day'. Ze hebben hier zo ontzettend veel evenementen en speciale dagen dat ik nu de tel al kwijt ben. We begonnen met een korte wandeling door het centrum. Eerst was de planning om deze wandeling door de straat te doen, maar door het water was dit niet mogelijk. Na de wandeling werden we allemaal in de Redway Hall verwacht en mochten we toekijken hoe tientallen kinderen deelnamen aan een tekenwedstrijd. Het was heel erg schattig en sommige kinderen tekende met hun mond omdat ze verlamd waren. Na heel wat minuten wachten was daar dan eindelijk de uitslag en kregen de kinderen hun prijzen. Toen nog even gezellig op de foto met zijn allen waarna we vrij waren om te lunchen. Na de lunch hadden we, zoals elke zondag, de volunteer meeting met Roxanne. Hier hebben we besproken hoe het allemaal gaat en of we nog wat te klagen hadden. Nu te temperatuur een aantal graden is gezakt slaap ik stukken beter, dus ik heb nergens meer last van. Verder waren we de middag vrij wegens het evenement, dus hebben we de basketbalwedstrijd weer bewonderd. Ook nog even boodschappen gedaan nu de straat wat toegankelijker bleek te zijn! Ik ben trouwens wel echt blij met Peete en Cloday, ze zijn erg ondernemend en willen graag wat doen. Omdat we een beetje laat aten konden we helaas niet meer naar het badminton, maar een potje kaartje kon deze activiteit ook wel vervangen.