Bangladesh week 11

Bangladesh week 11

Nu denk je waarschijnlijk; huh is het al zondag? Nee sorry deze blog plaats ik voor de verandering eens even op een vrijdag. De reden hiervoor is dat ik vrijdag 15 december 2017, vandaag dus, samen met Laura en Clodagh naar Singapore vlieg om te genieten van het volgende deel van onze reis. Clodagh vliegt vanuit Singapore door naar Vietnam om oude vrienden op te zoeken. Laura en ik zullen 3 dagen in Singapore verblijven waarna we doortrekken naar Maleisie om hier vervolgens 2 weken te gaan backpacken! De afgelopen 5 dagen stonden in het teken van het plannen van onze reis en het afscheid nemen van alle mensen van CRP en daar omheen. Hieronder lees je wat ik deze laatste dagen allemaal heb gedaan.

Maandag werd ik wakker met een heel ander gevoel dan normaal. Op een of andere manier voelt je lichaam heel goed aan dat het bijna tijd in om afscheid te nemen en een vertrouwde plek te verlaten. Zoals ik al eerder schreef vind ik het echt niet erg om hier weg te gaan maar toch heb ik sterk het gevoel dat ik het centrum ga missen. De mensen zijn hier zo ontzettend behulpzaam en doen er dan ook echt alles aan om het jou naar wens te maken. De manier van leven is hier heel anders dan ik in Nederland gewend ben en zodra ik thuis ben zal ik echt weer even moeten wennen. Het leuke aan deze maandag was de 38^everjaardag van CRP. Om 3.00 pm waren we uitgenodigd om deze speciale dag samen met iedereen te vieren. We werden geadviseerd om al om 2.30 pm te komen zodat we zeker zouden zijn van een stoel. Natuurlijk begint hier altijd alles later dan gepland dus dat met die stoelen zou wel loslopen dacht ik..... Slim dat we waren gingen we toch optijd naar de Redway hall om alvast een kijkje te nemen. Toen we aankwamen zat al bijna de hele hal vol met belangstellende en waren er bijna geen stoelen meer over. Snel zijn we gaan zitten en dachten; kat in het bakkie. Echter werd ons na 5 minuten gevraagd om op te staan, onze stoelen werden op een stapel gezet door de bewaker. Ik heb echt de billen uit m’n broek gelachen toen ik zag dat de bengaalse bevolking vervolgens de stoelen snel van de stapel afpakte terwijl de bewaker andere stoelen aan het verzamelen was. Serieus, de logica hier in Bangladesh is ver te zoeken. Uiteindelijk zat iedereen weer op een stoel, behalve wij als keurige buitenlander die netjes langs de kant stonden te wachten. Heel blij werden we toen er een man aan kwam lopen met een stapel stoelen waar wij vervolgens op mochten plaatsnemen. Het feest zou nu toch wel snel beginnen? Helaas, we hebben nog zeker een uur gewacht voordat er daadwerkelijk iets op het podium gebeurde. Er werden, zoals gewoonlijk, veel te veel speeches gehouden en hierna werd een mega taart aangesneden. Wel een beetje jammer dat ik de taart nooit heb gezien en niet eens een stukje heb mogen proeven..... S’avonds hadden we een speciale avond georganiseerd. We hebben lekker met zijn allen gegeten en daarna heeft de dochter van onze schoonmaakster een henna tattoo bij iedereen gezet. Zelf had ik dit nog nooit ervaren dus ik vond het erg leuk om een keer te zien. Ik heb een ontzettend leuke afdruk op mijn voet welke helaas maar een paar dagen zal blijven zitten. Ik kan hem jullie dus niet in het echt laten zien, maar foto’s heb ik natuurlijk wel!

Omdat de school gesloten is was er vandaag niks te doen voor Laura en mij. Dit resulteerde in een vrije dag die ik ben begonnen met uitslapen. We hoefde dan wel niet naar werk vandaag, maar er moest wel aan het onderzoek gewerkt worden. De afgelopen weken zijn we ‘druk’ geweest met het houden van interviews en het schrijven van onze onderzoeksmethode. Vandaag hebben we de interviews vergeleken en bekeken welke conclusies we konden trekken. Heel erg interessant om te lezen hoe de moeders hun leven ervaren en bijzonder om te zien hoe levens zo erg van elkaar kunnen verschillen. Ook moesten er nog hostels geboekt worden en wilde we nog even opzoeken wat we niet willen gaan missen in Singapore en Maleisië. Tuurlijk is het zo dat we gaan backpacken, dus alles strak plannen en dit schema ook daadwerkelijk volgen wordt hem waarschijnlijk niet. Maar het is altijd fijn om van tevoren een planning te hebben waar we op terug kunnen vallen. Samen met Laura dus achter de laptop gesprongen en eigenlijk de hele ochtend van alles en nog wat opgezocht.

Vandaag was de dag dat we waren uitgenodigd voor een belangrijke lunch in de conference room van CRP. Er komen hier vaak mensen op bezoek en dan is het de normaalste zaak van de wereld om met zijn allen in een kamer een lekkere Bengaalse lunch te nuttigen. Voor vandaag waren wij als vrijwilligers ook uitgenodigd aangezien we vrijdag vertrekken. Daarnaast was ons zondag bij de volunteer meeting verteld dat er iets speciaals op ons te wachten stond wat mij natuurlijk wel erg nieuwsgierig maakte. Eenmaal aangekomen bij de kamer stonden alle mannen zoals gewoonlijk netjes naast elkaar om ons te verwelkomen. We liepen naar binnen en moesten maar gelijk gaan zitten, nog steeds vinden ze ons hier zo ontzettend belangrijk. Heel fijn om op een stoel te zitten terwijl en allemaal mannen om je heen staan en naar je staren, niet dus..... Gelukkig was het niet de eerste keer dat we dit mee maakte wat het iets minder ongemakkelijk maakte. Toen Valerie Tayler binnen kwam gebeurde er eigenlijk niets bijzonder aangezien alle mannen al stonden. Normaal gaan ze allemaal staan voor ‘Sister’ en zie je dat ze zich heel netjes en onderdanig gedragen. Valerie ging ook gewoon lekker zitten en toen kwam de speciale gast binnen. Het was een doodnormale vrouw, maar ze scheen dus belangrijk te zijn voor CRP. Ik weet verder ook niet hoe of wat, maar de lunch was iniedergeval erg lekker! Aan het einde kregen we ons cadeautje wat een kameez bleek te zijn. Een kameez is het bovenstukje (soort van jurk) van een Bengaalse outfit. Ontzettend lief dat ze dit als afsheids cadeau geven, of we het ook daadwerkelijk in NL gaan dragen is de vraag.....

Op deze een na laatste dag hadden we besloten om s'ochtends met zijn allen te ontbijten in het plaatselijke kiprestaurant. Het menu bestond uit, zoals elke dag eigenlijk, roti pannenkoekjes met een prutje van dal. Daarnaast kregen we weer een heerlijk kopje thee waar serieus bijna elke keer mijn tanden van klapperen. De thee maken ze hier ontzettend zoet waardoor je niet meer het idee hebt dat je thee aan het drinken bent. Maargoed, het ontbijt was stiekem wel heel erg lekker waardoor mijn dag goed begon. Na het ontbijt was het tijd om een ronde door CRP te doen om iedereen die ons de afgelopen periode heeft geholpen te bedanken. Woensdag had ik de huismoeder van het hostel al goodbey gezegt, dus dat scheelde weer een persoon. Toch was het uiteindelijk een zeer drukke ochtend omdat iedereen die we tegen kwamen (en waar we wel eens mee hadden gesproken) heel graag een laatste gesprek met ons wilde voeren. Toen moesten we nog even een potje tafeltennissen met een van de patiënten waar we de afgelopen weken veel bij op bezoek zijn geweest. Gelukkig was het snel lunchtijd wat me de gelegenheid gaf om even rustig op een stoel te zitten en te genieten van onze laatste echte Bengaalse lunch. In de middag zijn we nog even op bezoek geweest bij een patient om afscheid te nemen, tenminste dat was ons doel. Toen hij ons uitnodigde om vrijdag samen met hem te lunchen konden we deze uitnodiging moeilijk afslaan.

De dag om afscheid te nemen is aangebroken! Vandaag vertrekken we met het vliegtuig naar Singapore om hier vervolgens een aantal nachten te verblijven. Mijn laptop laat ik lekker achter wat betekend dat ik jullie niet meer kan verblijen met mijn ooo zo inspirerende verhalen. Ik kan jullie nu dus vertellen wat ik vandaag ga doen, maar of het ook daadwerkelijk op de juiste manier uitgevoerd gaat worden is een ander verhaal. Oke, hier gaan we: Het is de bedoeling dat Clodagh, Laura en ik om 4.30 pm worden opgewacht door een bestuurder van CRP die ons vervolgens naar het hotel brengt. Bij dit hotel droppen Laura en ik de koffer met spullen die we hier in Bangladesh achterlaten. Het is namelijk niet mogelijk om al onze gekochte spullen 3 weken lang mee te sjouwen. Nadat we bij het hotel zijn geweest rijden we door naar het vliegveld. Op het vliegveld stappen we, je raadt het of niet, in het vliegtuig naar Singapore. Omdat de vlucht pas om 9.00 pm is, en er tijdsverschil is, komen we pas om 3.20 am aan. Lekker zo midden in de nacht gaan we proberen ons geboekte hostel te vinden om hier een paar uurtjes slaap te pakken. Zodra de zon schijnt en het land tot leven komt stappen we uit ons bed en gaan we op avontuur in het kleinste land van Zuid-Oost Azie!

Bedankt voor het volgen van mijn reis, ik heb genoten van alle lieve reacties!!!

Bangladesh week 10

Bangladesh week 10

Ongelofelijk, het is bijna zover! Over precies 5 dagen zit ik in het vliegtuig onderweg naar Singapore. Het is bijna niet te beseffen, maar jeetje wat kijk ik hier naar uit. Ik moet toegeven dat ik hier in Bangladesh een ontzettend bijzondere en mooie tijd heb gehad, maar verder gaan en nog meer van de wereld zien is nu echt een droom geworden. Ik merk dat de afgelopen week een beetje een week was dat ik elke dag weer uitkeek naar de volgende dag zodat ik een stap dichterbij vrijdag de 15de zou zijn. Dit resulteerde in een lange week waarbij we ook nog eens niet zo veel werk te doen hadden. Tja, dan duren de dagen soms lang....

Omdat de school wegens vakantie gesloten is, zijn er geen lessen en bijna dus geen kinderen. Alleen de kinderen met cerebral palsy zijn aanwezig en het is enorm lastig om hier een hele dag mee te werken. Maandag konden we niet onze wekelijkse drawing les doen en hebben we s'ochtends dus maar genoten van een vrije dagdeel. Ik vind het persoonlijk fijner om s'ochtends te werken en dan s'middags lekker in het zonnetje van mijn boek te genieten, maar helaas is dit niet altijd realiseerbaar. We konden wel lekker uitslapen en na de lunch hebben we onze basketbal training gegeven. Dit was dan ook echt het enige wat er vandaag gedaan kon worden, dus je kunt je wel voorstellen dat het een vrij saaie dag was. Het is wel ontzettend fijn dat ik niet steeds alleen ben en Laura en ik maken er samen gewoon een feestje van!Ondanks dat het een saaie dag was gebeurde er toch iets bijzonders. Je gelooft het of niet maar ook hier in Bangladesh is die goede lieve Sint langs geweest. Het klinkt misschien een beetje raar maar ik had voor de gein zondag avond mijn schoen gezet met wortel, appel en brief erin. Met bizar veel toeval kreeg ik dus serieus de volgende dag (vandaag dus) een grote envelop aangereikt van onze schoonmaakster. Ik schok me een ongeluk en werd helemaal vrolijk van het idee dat ik een sinterklaascadeautje kreeg. Toen ik de envelop open maakte bleek er een kraskalender in te zitten, woow wat was ik hier blij mee! Nu kan ik dus elke dag krassen en wie weet win ik nog wel wat... Dankjewel Sinterklaasje!Naast dit cadeautje had ik ook iets om naar uit te kijken; een klein Sinterklaas feest. Een aantal weken geleden hadden we al lootjes getrokken en vorige week is iedereen op pad geweest om cadeautjes te kopen. Helaas vierde we het niet zoals ik gewend ben vanuit Nederland; surprises en gedichten vinden ze hier allemaal maar niks helaas. Toch was het een leuke avond waarbij we eerst met zijn allen lekker hebben gegeten en daarna de cadeautjes hebben uitgepakt. Ikzelf had Clodagh getrokken en gelukkig was ik er van op de hoogte dat ze erg van kaarten hield. Voor mij was het dus niet zo moeilijk om wat leuks te kopen en Clodagh was er dan ook echt ontzettend blij mee. Laura had mij getrokken en ik ben ook heel erg blij met mijn presentjes, wat het allemaal is zien jullie wel als ik terug ben.

Gister uiteindelijk een prima dagje gehad met dank aan de Goedheiligman! Dinsdag hadden we normaal altijd de Engelse lessen, maar zoals ik al zei is de school gesloten. De kinderen hebben vakantie omdat het hier het einde van het jaar is. Je kunt deze vakantie dus eigenlijk vergelijken met onze zomervakantie want in januari gaan ze naar de volgende klas. En aangezien de temperatuur gelijk is aan onze Nederlandse zomertemperaturen klinkt dit zo gek nog niet. Terwijl jullie aan het kou lijden zijn in ons kleine kikkerlandje, zit ik hier bijna dagelijks in mijn hemdje op het dakterras te genieten van de heerlijke zon. Je zou kunnen zeggen dat het perfect is, maar om het echt af te maken zou een zwembad zeer gewaardeerd worden (haha dit komt er natuurlijk nooit). Maar goed, waar waren we, ojaa dinsdag. Tja ik weet serieus niet eens meer zo goed wat ik dinsdag allemaal heb gedaan, ik kan het wel raden want het zal wel niks geweest zijn. O wacht ik weet het weer, dinsdag hadden we de wekelijkse volunteer meeting aangezien deze weer eens verplaatst was. Deze meeting is altijd pas s'middags dus voor de ochtend stond er niks op de planning. Gelukkig scheen de zon en dit was dan ook weer een mooie gelegenheid om mijn zomerkleurtje terug te krijgen. Heerlijk met mijn boek op het dakterras gezeten en ik moet zeggen dat de tijd erg snel is gegaan. Tijdens de meeting werd gevraagd naar onze kleding maten. Natuurlijk waren we direct erg nieuwsgierig waarom ze dit wilde weten, blijkbaar staat er een afscheidcadeau op de planning!

Woensdag is het altijd hostel dag! En omdat de kinderen in het hostel er wel gewoon zijn was er vandaag werk aan de winkel. De afgelopen keren was het wat rustiger maar vandaag heb ik echt weer even hard gewerkt. Toen ik aankwam heb ik eerst wat kinderen naar de school gebracht en vervolgens ben ik in een slaapkamer aan de slag gegaan. Samen met een van de werknemers heb ik de ventilatoren, de ramen en de vloer goed schoongeboend. Wat is het toch heerlijk om af en toe een dweil door een kamer te halen en helemaal los te gaan. De manier waarop ze hier de vloer schrobben is nog steeds een beetje apart, maar wel weer heel grappig om te zien. Ze gooien eerst waspoeder op de grond en hierna volgt een emmer water. Met een bezem wordt de massa verspreid en wordt de grond gereinigd. Je kunt je voorstellen dat de vloer intens glad wordt en jullie weten inmiddels dat ik niet altijd even voorzichtig ben met mezelf. Vrolijk liep ik door de kamer van de ene kant naar de andere. Toen ik wild met mijn armen begon te zwaaien en in een soort van slow motion ten onder ging begon ik al direct te lachen.... Daar lag ik dan op een natte vloer aan de andere kant van de wereld. Natuurlijk was mijn mede schoonmaakster super bezorgd, maar gelukkig wist ik haar te overtuigen dat ik niks mankeerde. Voor zo’n prachtige val heb ik echt geen dokter nodig hoor! S’avond waren we uitgenodigd door de Nepalese studenten van de 3^e verdieping. We hadden al een keer eerder een drankje bij ze gedaan maar nu zou het echt een feest worden. Clodagh en Pete hadden nog 2 halve flessen staan dus die hebben we maar meegenomen om niet met lege handen aan te komen. Voor we het wisten stonden we dansend in de kamer luisterend naar muziek uit verschillende delen van de wereld. Toen ik na een enorm leuke avond naar bed wilde moest ik eerst nog even 6 trappen op zien te komen. Ik weet niet hoe, maar het is me gelukt?

Gister een beetje een uit te hand gelopen avond gehad. Desondanks stonden we vandaag weer vroeg naast ons bed aangezien een bezoekje aan een andere CRP op de planning stond. Ik liep mijn deur uit en kwam al snel een niet zo vrolijke Clodagh tegen. Het werd me meteen duidelijk dat ze niet in staat was om mee te gaan dus had ik alleen Laura, die in hetzelfde schuitje zat, en samen met mij de auto in stapte. Pete had sowieso al besloten niet te participeren en de andere vrijwilliger waren niet aanwezig geweest bij het feestje. Na 5 minuten onderweg te zijn ben ik in slaap gevallen en toen we aankwamen vroeg ik; ‘’zijn we er nu al?’’ Ja helaas waren we er al, wat ik als slecht niet opvatte aanfezien ik nog graag wat uurtjes wilde slapen. We kregen een rondleiding door het centrum die me net even iets te lang duurde. Ik deed echt mijn best om geinteresseerd te doen, maar vandaag kon ik het gewoon even niet. Na CRP wilde Hesther en Rieke perse naar een winkel om nog wat souvenirs inkopen voor thuis te doen. Laura en ik waren genoodzaakt om mee te gaan en hebben vervolgens 2 uur op een bankje op straat gezeten, wachtend tot we werden verlost van deze dag. Uiteindelijk konden we zo rond 3 uur richting huis en was ik erg blij toen we om 5 uur ons eigen CRP terrein opreden. Het was me het dagje wel....

Vrijdag waren we gelukkig vrij en kon ik dus zo lang slapen als ik wilde. Ik merkte echt dat ik het even nodig had aangezien ik pas om 10.30 mijn bed uit kwam. Heerlijk rustig een gebakken eitje gemaakt en genoten van een filmpje. De dag ging echt ontzettend snel en dit was stiekem best wel een beetje jammer aangezien het de laatste vrijdag was. Ja je leest het goed, het was de laatste volle vrijdag in Bangladesh. Aankomende vrijdag vertrek ik met een auto van CRP richting het vliegveld waarna ik in het vliegtuig stap en naar Singapore vlieg! Toen ik me dit realiseerde kon ik het niet laten om nog even een bezoekje te brengen aan onze ‘sportschool’, het kan tenslotte nog maar 1 week. Hierna zijn we met zijn allen bij een ontzettend leuk/lekker/gezellig restaurant in Savar wezen eten waar we al een keer eerder voor lunch waren geweest. Cafe metro is oprecht een heel erg leuke plek waar je echt van alles kunt eten. Weer hebben we de pasta met groente en garnalen genomen, puur omdat deze de laatste keer zo goed bevallen was.

Inmiddels helemaal bekomen van woensdag nacht stond ik weer fris en fruitig naast mijn bed. Zaterdag is onze onderzoek dag dus zaten we met zijn drieen in de woonkamer te bekijken wat we nog allemaal moesten doen. Omdat we hier in zo’n sfeer zitten waar geen druk bestaat is het ontzettend lastig om ons ertoe te zetten daadwerkelijk iets te doen. Uiteindelijk is het gelukt en hebben we de stukjes gewoon een beetje verdeeld. De komende week moet iedereen zijn eigen stuk schrijven en iedereen is hier dan ook zelf verantwoordelijk voor. Gelukkig hebben we, zodra we terug zijn in Nederland, nog 1 week om aan het onderzoek te werken wat ons dus iets meer rust geeft. Ik ben namelijk echt niet van plan om tijdens mijn 3 weken vakantie ook maar iets aan het onderzoek te doen. Als ik over het backpacken na denk wordt ik echt helemaal enthiousiast en heb ik gewoon zin om NU te gaan. Helaas moeten we nog een aantal dagen wachten en dit moet ook nog wel lukken. Het hostel voor Singapore is inmiddels geboekt en ook de plek waar we met kerst zitten is gereserveerd! Ik kan jullie verklappen dat ik kerst dit jaar op Langkawi vier, een archipel in de Andamanse zee. Langkawi is een prachtig eiland gelegen aan de westkust van Maleisie, ik ben erg benieuwd hoe kerst hier gevierd gaat worden.

Zondag was het weer hostel dag, of toch niet.... Met mijn goede gedrag liep ik het hostel in opzoek naar de huismoeder. Helaas kon ik haar zoals gewoonlijk niet vinden en ben ik verder gaan zoeken in de school. Ook hier zag ik haar zo snel niet en daarom ben ik maar bij een aantal kinderen in een lokaal gaan zitten om te kijken wat ze daar aan het doen waren. Er bleek echter geen enkele activiteit te zijn omdat alle teachers in een meeting zaten. De kinderen waren dus letterlijk in een lokaal gedumpt en er werd verder niet meer naar ze omgekeken. Toen ik aan de kinderen vroeg wat ze gingen toen kreeg ik te horen dat ze dit niet wisten en dat ze gewoon aan het wachten waren. Uiteindelijk kwam er een kind met een ‘mensergerjeniet’ bord aangelopen en hebben we een potje gespeeld. Na zo’n 45 minuten was ik echt klaar met dat wachten en ben ik maar weer vandoor gegaan. Later bleek dat ook de huismoeder in de meeting aanwezig was en dat dit de verklaring was waarom ik haar in het hostel niet kon vinden.S’middags ben ik samen met Laura en Hesther naar de New Market geweest om op koffer jacht te gaan. Omdat we nog 3 weken gaan backpacken zien we het niet zitten om alle gekochte souvernirs deze weken met ons mee te slepen. Daarom hebben we besloten om een koffer te kopen, te vullen met souvernir en achter te laten in Dhaka. We vliegen tenslotte vanaf Maleisie weer terug naar Dhaka om vervolgens vanaf Dhaka onze reis naar huis voort te zetten. We hebben een mooie zwarte koffer gekocht en zullen deze vrijdag naar het hotel brengen waar we woensdag 3 januari voor 1 nachtje overnachten. Op donderdag 4 januari vliegen we naar Doha, dan naar Londen en vervolgens naar Amterdam! Aankomst Nederland staat op dit moment gepland op vrijdag 5 janauri 2018 om 16.20.

Bangladesh week 9

Nu de laatste weken zijn ingegaan lijken de dagen ineens toch veel sneller te verlopen. De kinderen in de school hebben allemaal examens dus daar is voor ons helaas niet zoveel te doen, maar gelukkig genieten we steeds meer van de vrije momenten. Ik denk dat ik het heel erg ga missen om niet zo veel te hoeven doen en als ik terug ben in NL moet ik echt oppassen dat ik geen burn-out krijg. De dagen dat de mensen hier op CRP aanwezig zijn beginnen om 08.00 en eindigen om 17.00, maar als je het mij vraagt kunnen ze de werkzaamheden prima in een paar uur volbrengen. Aan de andere kant is het dus wel weer heel erg relaxed om de hele dag rustig aan te doen en een burn-out kennen ze hier dan ook niet. Afgelopen week realiseerde ik me dat we nog maar 2 weekenden hebben en hier dus nog even lekker gebruik van moeten maken om wat te ondernemen.

Omdat afgelopen zondag de interviews niet door waren gegaan hadden we ze voor vandaag gepland. Met niet al te veel hoop liepen Laura en ik de school in om maar even te kijken of de moeders en de vertaler aanwezig waren. Heel blij werden we toen we zagen dat alles perfect geregeld was en we vrijwel direct aan de slag konden. Na het eerste interview volgde het 2e waarbij moeder haar zoon had meegenomen, lekker handig dachten wel al. Maar goed, het kind kon nergens anders heen dus werd het maar bij ons in het lokaal op een stoel gezet. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten kan een kind nooit echt stil zitten en zo was het ook bij dit Bengaalse jongetje het geval. Hij stond steeds op en liep door het lokaal, opzoek naar avontuur. Omdat hij niet in staat was zonder steun te lopen moest hij zichzelf steeds vastpakken aan de tafels. Het onvermijdelijke gebeurde en daar lag ineens een kind op de grond. Moeders sprong als de wiedeweer op want dit was natuurlijk verschrikkelijk. Iedereen is hier zo ontzettend beschermend en gaan bij wijze van spreken bij een schrammetje al naar de dokter..... Ik bleef rustig op mijn stoel zitten aangezien ik vallende kinderen wel gewend ben.

Voor de middag hadden we weer afgesproken om de basketbal training te geven zodat we iniedergeval iets te doen zouden hebben. Na de lunch wat leuke oefeningetjes bedacht en vervolgens terug gegaan naar de school. Eenmaal aangekomen miste we iets essentieels; de kinderen..... Het bleek dat ze allemaal in de therapie kamer zaten en balletjes aan het overrollen waren. Laura en ik kregen te horen dat ze vandaag binnen recreatie spelletjes gingen doen en of we wat leuks wisten. Ehhh nee wij weten niks, tenzij jullie de kinderen nu naar buiten brengen. Maar voordat de kinderen allemaal buiten zouden zijn zou de les al ten einde lopen. Helaas, geen basketbal dus vandaag.

Dinsdag ochtend hebben we deelgenomen aan een speciale ouder bijeenkomst voor moeders met kinderen met cerebral palsy. Tijdens deze bijeenkomst is er gelegenheid om te praten over problemen en gevoelens die de moeders ervaren. In totaal waren er 13 moeders wat ik als een grote opkomst beschouw aangezien ze hier niet zo makkelijk zijn in het uiten van hun gevoelens. Later snapte ik wel waarom er zoveel gegadigde waren. De vrouwen zaten heerlijk te kletsen waarbij af en toe wat problemen op tafel kwamen te liggen. De psycholoog was er ook, maar hem heb ik amper gezien of gehoord. Omdat wij er als Nederlanders natuurlijk helemaal niks van verstonden zaten we er maar een beetje bij en keken we ernaar, meer konden we niet echt doen. Er werd wel af en toe voor ons vertaald, maar dit stelde niet zoveel voor. De vrouwen waren er na 45 minuten klaar mee en plotseling kwam er eten tevoorschijn. In minder dan 2 minuten stond de tafel vol met lekkere hapjes en 'moesten' wij natuurlijk alles proeven. Ik moet zeggen dat het allemaal wel erg lekker was en gelukkig niet te pittig, een geslaagde bijeenkomst kan ik dus wel zeggen! Na de bijeenkomst was er niks meer te doen dus was het weer tijd om terug te gaan naar het appartement. Helaas stelde het weer me vandaag enorm teleur, het was te mistig om te kunnen genieten van de zon.

Gelukkig was er in de middag de cooking class, en niet zomaar een cooking class; het was 'Dutch cooking class' vandaag. Laura en ik hadden met de leerkrachten afgesproken dat wij vandaag de cooking class zouden verzorgen en dus was het tijd voor PANNENKOEKEN! Samen met de kinderen hebben we het beslag gemaakt en genoten van onze speciale delicatesse. Heel grappig dat de leerkrachten stom verbaast waren toen we geen suiker, geen zout EN geen olie door het beslag deden.

De laatste werkdag van de week alweer, phoe het schiet nu toch wel echt op. Met de huismoeder had ik weer om 09.00 afgesproken en liep ik dan ook braaf het hostel binnen (en met gefronste wenkbrauwen er weer uit). Er was serieus niemand te bekennen en alle deuren waren vergrendeld. Geen kinderen, geen werksters, zelf geen deurwachter..... Ik nog langs bij de school om te kijken of mevrouw daar misschien aanwezig was, maar ook hier kon ik haar niet vinden. Toen maar besloten om terug te gaan naar mijn kamer, die ik stiekem al veel te veel zie, en een film aan te zetten. Helaas was het ook vandaag weer mistig, dus een zonsessie zat er niet in. Na de lunch ben ik weer teruggegaan naar het hostel om te kijken of ik de huismoeder nu wel kon vinden en gelukkig was ze er. Verontwaardigd keek ze me aan en vroeg me waar ik vanochtend was, waarop ik antwoorde dat zij er zelf niet was. Al snel kwam ik erachter dat ze van 09.00 tot 10.00 een meeting had en dus pas daarna in het hostel te vinden was. Maar nog steeds vond ze het raar dat ik er niet was. Haha ja ik heb geen uur gewacht lieve meid.... Samen met de andere werksters heb ik de kinderen van het hostel naar het basketbal veld gebracht waar ze vervolgens diverse activiteiten hebben gedaan. Dit was oprecht voor het eerst hier in Bangladesh dat ik het gevoel had dat het allemaal een beetje voorbereidt was. De leerkrachten liepen met papier in hun handen waarop de teams waren genoteerd en sommige kinderen hadden zelfs sportkleren aan! Het was een ontzettend leuke middag waarbij ook de kinderen van de paediatric unit zich hebben vermaakt. Zo deden ze samen met hun moeders mee aan de, dan wel aangepaste, stoelendans. Alle moeders zaten met hun kind op schoot in een grote kring. Zodra de muziek begon moest er een kussen doorgegeven worden en als de muziek stopte moest de moeder met kind welke het kussen het laatste had vastgepakt helaas uit de king.

Yes, shopping day! 2 weken geleden ben ik met Laura, Pete en Kiki op bezoek geweest bij de grootste shoppingmall van Bangladesh. Hier hebben we een tijdje rondgelopen maar natuurlijk nooit alles kunnen zien. Vandaag, onze vrije dag, een mooie gelegenheid om terug te gaan en er een echt Westers shop dagje van te maken. Na ruim 2 uur reizen kwamen we eindelijk aan en liepen we met een grote glimlach het intens grote gebouw binnen. Eerst maar even een bakje koffie gedaan voordat we onze jacht naar westerse kleding zouden starten. Na de koffie genoeg energie om de rest van de ochtend flink wat stappen te zetten. Omdat we in totaal met zijn 6e waren was het natuurlijk makkelijker om te splitsen en zo liepen Clodagh, Laura en ik met zijn 3en een grote kledingwinkel in. Direct bij binnenkomst werden we al verwelkomt door al het personeel, en dat zijn er hier altijd flink wat. We zijn snel doorgelopen naar de vrouwen afdeling en direct zag ik wat westerse kleding hangen. Een groot rek met verschillende zomerjurkjes en korte broeken, precies waar ik naar opzoek was. Toen ik namelijk in Nederland mijn backpack aan het inpakken was had ik er met mijn stomme kop niet over na gedacht dat we ook nog 3 weken zouden backpacken. In totaal heb ik dus maar 1 korte broek mee want ja dat mag je hier in Bangladesh in het openbaar toch niet dragen. In Singapore en Maleise kunnen we wel gewoon westerse kleding dragen en dan ga ik het met 1 korte broek niet redden. Ik was dus genoodzaakt om hier wat kleren te kopen en eindelijk had ik een goede winkel gevonden. Opzoek naar jurkjes en broekjes keek ik tussen de kledingstukken en spoedig kwam er een lieftallige assistente me helpen om verschillende jurkjes uit de kast te trekken. Op een gegeven moment hielt ze me een rood, wit, blauw, oranje jurkje voor en het duurde even voordat ik me realiseerde dat dit een Nederlandse jurkje was. Ik kon het niet laten om het jurkje te passen maar heb het tot mijn grote spijt toch maar terug gegeven. De kans dat ik het in NL kan dragen is veel te klein, het is met Koningsdag nou eenmaal nooit warm genoeg. Natuurlijk had ik meerdere kledingstukken het pashokje ingenomen en ik kan jullie vertellen dat ik zeer goed ben geslaagd. Je geloofd het of niet maar deze dame heeft gewoon 2 jurkjes gekocht, heftig he? Daarnaast ook nog een korte broek aangezien de prijzen hier toch om te gieren zijn. Na een lange dag nog even snel wat gegeten voordat we de bus terug naar huis op zochten. Uiteindelijk was het 20.30 toen we de bus in stapte en ons mentaal voorbereidde op een lange rit. Dat deze rit uiteindelijk 2,5 uur zou gaan duren had niemand voorspeld.... De bus was zoals gewoonlijk overvol en de mensen zaten bijna bij me op schoot. Toen we op een gegeven moment even stilstonden om nog meer mensen binnen te laten kwam er vanaf de overkant een politieagent aangerend. De politie loopt hier op de straten rond met stokken en slaat tegen de bussen aan als ze te lang stilstaan of te langzaam rijden. Waarschijnlijk had onze agent een slechte nacht achter de rug want voor ik het wist stond hij naast me en sloeg met al zijn kracht de volledige spiegel aan gort. Heel even wist ik van schrik niet was ik moest zeggen en zat ik met trillende handen op mijn stoel. Al snel kreeg ik van mijn buurman te horen dat ook DIT heel normaal is hier in Bangladesh. Je kunt je wel voorstellen dat ik enorm blij toen we om 23.00 het vertrouwde CRP terrein opliepen en ik ben dan ook zo snel mogelijk mijn bed in gedoken.

Het gevolg van al die uren in de bus is dat je de volgende dag echt gesloopt bent. Zelfs al heb je het idee niet zo heel veel gedaan te hebben, het voelt alsof je een zeer drukke werkweek achter de rug hebt. Het was daarom wel lekker om even uit te slapen en te genieten van onze 2e vrije dag. Toen ik uiteindelijk pas om 10.30 mijn bed uit kwam ben ik direct naar ons dakterras gerend om daar vervolgens de rest van de ochtend te genieten van de zon. Na een late lunch weer naar het dak en zo flink wat uren in de zon vertoefd. Deze dag ging uiteindelijk ontzettend snel voorbij, ondanks dat ik dus stiekem helemaal niks heb uitgevoerd. Afgezien van wat boodschappen en een bezoekje aan de sportschool was dit een zeer luie dag. Denk dat dit dan ook het minste is wat ik ooit over een dag heb geschreven:)

Normaal moeten de andere vrijwilligers werken op zaterdag, maar omdat vandaag de verjaardag van Mohammed was waren we allemaal vrij. Nog steeds was iedereen moe van afgelopen donderdag dus stond er niks bijzonders op de planning. S'ochtends heerlijk rustig aangedaan en vervolgens naar de New Market geweest om nog even wat laatste dingetjes te shoppen voor Sinterklaas! Omdat ik hier al 9 weken op 2 euro slippertjes van de Action loop leek het me wel verstandig om een beter paar aan te schaffen voordat ik 3 weken ga backpacken. Na een aantal schoenenzaken kwam ik tot de realisatie dat ze hier bijna geen 'normale' slippers voor vrouwen hebben. Het zijn allemaal van die fancy slippers van goud of zilver met bling bling erop. Dit was niet echt het soort waar ik naar op zoek was. Uiteindelijk is het me toch gelukt om een stevig paar zonder al te veel poef poef te vinden. Het was dan wel geen 2 euro, maar ze geven me zeker genoeg steun om de resterende weken optimaal op te kunnen lopen. Nadat iedereen geslaagd was vonden we het wel tijd om te lunchen en zijn we op aanraden van Batia, een Bengaalse studente, met een riksja naar een restaurant gereden. Toen we aankwamen en ik de naam 'café metro' zag staan waren mijn verwachtingen niet echt hoog. Later bleek echter dat ik er volledig naast zat, wat een heerlijke lunch hebben wij gehad zeg! Zeker voor de prijzen die je hier betaald is het bijna niet te geloven wat ze je hier kunnen voorschotelen. Met een zeer volle maag vertrokken we naar huis en heeft iedereen de rest van de middag in zijn kamer zitten/liggen uitbuiken. Omdat ik s'avonds nog zo enorm vol zat heb ik bij wat fruit gelaten en ben ik zo mijn bed in gedoken.

Zondag was weer de eerste werkdag zou je zeggen. Maar omdat er vandaag 'Nationale disability day' gevierd werd, stonden we met zijn allen om 08.15 op het basketbalveld om te verzamelen voor een rally. Weer gingen we de straat op in witte t-shirts om te laten zien dat er vandaag wat te vieren viel. We hebben een flink eind gelopen en zelfs bij de hoofdstraat 10 minuten stilgestaan om de auto's te dwingen langzamer te rijden. Vervolgens waren er diverse activiteiten in de Redway hall en op het basketbal veld. Ik moet toegeven dat het niet heel bijzonder was allemaal, maar anders had ik met een poetsdoek in het hostel gestaan. Vandaag vond ik het dus wel even lekker om een speciale dag te hebben. En je raadt het of niet, toen we om 12.00 klaar waren kon ik mezelf weer heerlijk op het dakterras instaleren. Na de lunch voelde ik me toch wel een beetje verplicht om naar het Hostel te gaan om te vragen of ze me die middag nodig hadden. Toen ik aankwam en de huismoeder tegenkwam werd me verteld dat er helaas niks te doen was, jeetje wat vond ik dat jammer... Samen met Laura en Kiki ben ik weer naar New Market gegaan aangezien Kiki er gister niet bij was en toch ook graag wat wilde kopen. Omdat Laura en ik er reeds nog waren geweest hadden we niks nodig, maar het was heerlijk om toch nog even een loopje te hebben. S'avonds had ik het er wel een beetje moeite mee dat ik hier zit en niet thuis was om Sinterklaas te vieren. Maar gelukkig weet ik dat ik met deze reis zoveel meer uit het leven haal dan een avondje Sinterklaas, dus dit stelde me wel gerust! Ik moet eerlijk toegeven dat ik wel mijn schoen heb gezet, maar of er ook daadwerkelijk wat in komt is de vraag....

Bangladesh week 8

Niet te geloven zeg, nog maar 3 weken te gaan en dan mag ik mezelf een echte backpacker gaan noemen. Op het moment dat jullie dit lezen zijn het nog exact 19 nachtjes slapen voordat ik in het vliegtuig stap op weg naar mijn volgende avontuur! Singapore is de volgende bestemming en ik kijk hier intens erg naar uit. Helaas moet ik jullie mededelen dat ik Nederland nog steeds niet echt mis, maar ik ben wel een beetje klaar met Bangladesh. Ik had het er van de week nog met Laura over, 2 maanden in dit bijzondere land waren eigenlijk wel genoeg geweest. Maar goed, we zitten hier zo eenmaal 3 maanden dus moeten we er nog even wat mooist van maken deze laatste weekjes. Veel bijzonders gebeurt er niet, maar toch wil ik jullie graag op de hoogte houden van mijn ervaringen en natuurlijk de frustraties...

Maandag bleken er ineens, toen we onze vertrouwede drawing klas in liepen, twee extra kinderen aanwezig te zijn. Gelukkig was er ook een therapeut dus konden we hem direct met vragen bekogelen. Hij vertelde een beetje vaag dat 1 van 2 kinderen, het meisje, altijd op de lijst had gestaan maar er gewoon nooit was. Oke goed om te weten, met deze informatie hadden wel eerder actie kunnen/moeten ondernemen. Het 2e kind bleek een nieuwe leerling te zijn, wat ik ook een beetje vreemd vond aangezien het schooljaar hier al ten einde loopt. Ja dat ik nog eens een raar verhaal; ik kwam er dus een paar weken geleden achter dat het schooljaar hier eindigt in December in plaats van, zoals bij ons, in Juni. De kinderen hebben hier dus al bijna vakantie en de school is hierna dan ook voor een week gesloten. Ik ben heel benieuwd of er dan echt nog wel iets te doen is voor ons..... De 2 nieuwe kinderen vonden het tekenen trouwens hartstikke leuk dus ik hoop voor hen dat ze er volgende week ook gewoon weer lekker bij zijn! Omdat de drawing les al om 12.00 afgelopen was, het pas om 13.00 tijd is om te lunchen en de zon heerlijk scheen heb ik even genoten van mijn boek op het dakterras. Na de lunch was er geen tijd om de wekelijkse basketbaltraining te geven want er was een evenement in de school. Het was internationale kinderdag dus kregen we weer hetzelfde ritueel aangeboden; art competition met wat gezang en gedans. Erg leuk hoor, maar elke keer hetzelfde begint me nu wel de neus uit te hangen. S'avonds maar weer bedacht om lekker uiteten te gaan en kon ik het niet laten om broodje kipburger te bestellen, heerlijk!

Dinsdag ochtend ging mijn wekker en schoot heel even door mijn hoofd op deze af te zetten en weer heerlijk weg te dromen. Maar op de een of andere manier kan ik dit gewoon niet en heb ik mij toch maar klaargemaakt om naar de school te gaan. De eerste weken waren de dinsdag ochtenden leuk en interessant, maar tegenwoordig frustreert het me om in het klaslokaal te zitten en te zien hoe er les gegeven wordt. Meerdere malen hebben Laura en ik geprobeerd uit te leggen hoe de leerkracht haar lessen kan verrijken en interactiever kan maken, helaas lijkt er niets bij haar binnen te dringen. Vorige week was daar toen gelukkig die student, maar vandaag bleek weer een nachtmerrie. Het enige wat de kinderen in deze 40 minuten durende les hebben gedaan is 7 zinnen van het bord overgeschreven zodat ze deze vervolgens mee naar huis konden nemen om als huiswerk te vertalen naar het Engels. Schiet mij maar lek.... Omdat ik na de les zo sacherijnig was kon ik het niet meer opbrengen om ook nog naar de andere Engelse les te gaan dus heb ik mijzelf op een stoel geïnstalleerd naast een leerling met cerebral palsy om haar te helpen met het inkleuren van een bloem. Dit was mijn ochtend dames en heren. De middag zag er beter uit omdat we al te horen hadden gekregen dat de cooking class vandaag door ging. Samen met de kinderen liepen we naar het hostel, waar de keuken gevestigd is, en gingen op de grond zitten. De leerkrachten begonnen met koken en vertelde ons dat we 'kitcherie' gingen maken. Oke en wat houdt dit in? Het bleek een combinatie te zijn van rijs, linzen, uien, knoflook, zout en zoals gewoonlijk heel veel olie. Toen ik zag hoeveel olie er daadwerkelijk door het eten gegooid werd had ik er plotseling geen trek meer in....

Jaja, de laatste dag van de werkweek is met de start van de woensdag alweer aangebroken. Gister had ik met de huismoeder van het Hostel afgesproken dat ik er pas om 10.00 zou zijn omdat we wat interviews voor ons onderzoek moesten doen. Toen ik om 10.00 bij het hostel naar binnen liep was er niemand te bekennen afgezien van de bewaker die er elke dag van s'ochtends vroeg tot s'middags laat niks aan het doen is. Met gebaren en wat Engelse woorden geprobeerd ik erachter te komen waar de huismoeder gebleven was, maar een duidelijk antwoord kreeg ik niet. Ik besloot om maar even op de stoel naast onze beste man te gaan zitten om te wachten. De mensen komen hier tenslotte standaard te laat dus ik moest gewoon even wat geduld hebben. Ik weet dat ik niet zoveel geduld heb, maar als iemand er na 30 minuten nog niet is dan ben ik echt wel goed klaar mee. Dus daar ging ik weer, op weg naar de school om te kijken of daar misschien iets te doen was. Uiteindelijk heb ik zo'n 30 minuten naast hetzelfde kind als gisteren gezeten om vervolgens weer een bloem te tekenen en in te kleuren. Dit was echt wel even leuk om te doen maar natuurlijk niet voor de rest van de ochtend. Dus hop ik verplaatste mijzelf weer naar het hostel om te kijken of de persoon in kwestie inmiddels was gearriveerd. Helaas, nog steeds geen enkel teken van leven. Gelukkig scheen de zon en heb ik de rest van de ochtend wederom op het dakterras gezeten om te genieten van mijn boek. Na de lunch hebben we een aantal van de vrijwilligers een goede reis gewenst omdat ze een aantal dagen een trip door de Sundarbans gaan doen. Tot en met maandag zijn we dus maar met zijn 4ren in het appartement wat ik eerlijk gezegd echt ideaal vind!

Kon ik uitslapen, doe ik het niet.... Vanochtend werd ik al om 08.00 gewekt door ons schoonmaakster die heel gezellig luidkeels met haar assistente aan het praten was. Aangezien de mensen hier niet snappen wat zachtjes praten is en daarbij ook niet snappen dat sommige vrijwilligers een vrij dag hebben hadden we allemaal een originele wekker. Toen ik eenmaal wakker was kon ik natuurlijk niet meer in slaap komen en heb ik maar toegegeven aan een lange ochtend. Gelukkig was het ook vandaag weer heerlijk weer waardoor ik, zoals wel vaker voorgekomen deze week, wat tijd lezend in het zonnetje heb kunnen doorbrengen. Na een heerlijke zonsessie liep in naar de woonkamer om te genieten van de lunch. Hier waren echter 3 mannen aanwezig die ik niet eerder had gezien. Het bleken donateurs van CRP te zijn en ze zouden vandaag gezellig met ons mee lunchen. Oke, super fijn dat we dit van tevoren te horen hebben gekregen.... Uiteindelijk was het wel even gezellig maar was het ook zeker niet erg toen ze weer weggingen. Na de lunch zijn Pete, Clodagh, Laura en ik naar de New Market geweest om cadeautjes uit te zoeken voor ons lootje. Jaja je leest het goed, ook wij gaan hier Sinterklaas vieren! Omdat ik het stiekem best wel jammer vind dat ik Sinterklaas dit jaar mis heb ik ervoor gezorgd dat we het gewoon verplaatsen naar Bangladesh. Gister dus lootjes getrokken en op 5 december hebben ook wij een leuke avond. Helaas is het hier wel wat ingewikkelder om een geschikt cadeau te vinden aangezien we elkaar niet zo goed kennen en iedereen zijn pakketje mee het vliegtuig in moet nemen. Laura en ik hebben al besloten dat we pannenkoeken gaan bakken voor alle vrijwilligers dus dan wordt er flink wat geflipt! Omdat we de komende dagen maar met zijn 4ren zijn besloten we om er een gezellige spelletjes avond van te maken. Pete en Clodagh hadden allebei vanuit Ierland een fles drank meegenomen en ze konden wel wat hulp gebruiken om deze op te krijgen. We begonnen met fack the dealer en eindigde met een hilarisch spelletje 30 seconds, oprecht dit was de beste avond tot nu toe!!!

Gister een heerlijke avond gehad en vandaag deze gezelligheid gewoon doorgezet. Omdat we een aantal weken geleden tijdens ons bezoek aan Dhaka enorm veel regen hadden, zaten Clodagh, Laura en ik vanochtend om 09.00 in de auto om het nog een keer te proberen. Gelukkig scheen de zon en hadden ook nog eens onze favoriete chauffeur. De eerste stop was 'Dhakeshwari Temple', een schattige tempel met bijzondere kleuren. Toen we er aan kwamen rook het er ontzettend naar wierook en dit bleek niet voor niets. De mannen en vrouwen waren aan het bidden en gaven verschillende offers aan een standbeeld, heel bijzonder om te zien. Na deze interessante stop zijn we doorgereden naar de haven, waar enorm veel grote maar ook juist hele kleine bootjes lagen. De grote boten werden gebruikt voor de lange afstanden en hier kon ook op geslapen worden. De kleine bootjes waren puur om de mensen van de ene kant naar de andere kant van de rivier te vervoeren. We kregen een rondleiding op een grote boot waar we een lang laken zagen liggen met allemaal slapende mannen. Je kon dus blijkbaar een plekje op dat laken 'kopen' of een hele cabine, maar omdat een cabine voor de meeste veel te duur is liggen ze hier gewoon lekker knus bij elkaar. Nadat we de haven verlaten hadden kwamen we terecht in de 'Armenian Apostolic Church of the Holy Resurrection'. Een kerk waarvan ik stiekem helemaal niet weet waarom die daar staat, maar zeker even leuk was om te zien. Inmiddels was het tijd voor de lunch en hebben we genoten van een typisch Bengaalse maaltijd welke bestond uit rijst, beef, aardappel en wat komkommer. Zoals je kunt lezen zijn ze hier niet heel erg origineel want rijst krijg je sowieso, overal en altijd. Wat ik aan deze maaltijd wel weer heel erg jammer vond was dat en geen groente doorheen zaten, jeetje hoe komen die mensen hier ooit aan hun vitamine? Na de lunch hebben we onze tocht voortgezet en kwamen we aan bij 'Ahsan Manzil', een ontzettend populaire bezienswaardigheid in Dhaka. 'Ahsan Manzil' is een groot paars/roze paleis waar vroeger een belangrijke man met zijn familie woonde, vraag me niet wie..... Toen het uiteindelijk 15.30 was vonden we het wel welletjes geweest en zijn we teruggereden naar CRP. Altijd leuk hier in Bangladesh om in te schatten hoelang je erover gaat doen om thuis te komen. We dachten zo rond 17.00 en hier bleken we gelukkig niet heel ver vanaf te zitten, om 17.15 reden we namelijk ons vertrouwde CRP terrein op. Vandaag was echt een geweldige dag!

Omdat we gister een best wel vermoeiende dag hadden was het vandaag nog wel even lekker om vrij te zijn. Helaas hadden we in de ochtend wel een interview op de planning staan omdat zaterdag onze 'ik werk aan mijn onderzoek' dag is. Dus daar stonden Laura en ik dan, met ons goede gedrag om 09.00, voor de deur van de geïnterviewde. Interessant was dat de deur op slot zat en er ook niemand binnen scheen te zitten. Maar zoals jullie weten zijn ze hier eigenlijk altijd te laat dus hier gingen we dan ook maar vanuit. Toen er na een half uur nog niemand was zijn we maar weer teruggegaan naar ons appartement en hebben we besloten het morgen nog een keer te proberen, vreemd dit.... S'middags hadden we een afspraak met 2 Bengaalse meiden die we hier van de week hebben leren kennen. Ze wilde heel graag een keer met ons afspreken dus waarom niet he? We zijn met een riksja naar de rivier gereden waar we vervolgens een boottochtje naar de overkant hebben gemaakt. Aan de overkant was een of ander parkje gevestigd met verschillende beelden van dieren, grappig om te zien maar het was wel een beetje random daarzo langs het water. Toen we terugkwamen in het appartement was het alweer tijd om door te gaan naar onze volgende afspraak, jaja we hadden het druk vandaag. We waren uitgenodigd door een collega van Clodagh om bij haar thuis te komen eten. Dit leek ons natuurlijk harstikke gezellig en interessant dus daar zaten we dan om 17.30 in de (mini) woon/slaapkamer. Omdat we er redelijk vroeg waren ging ik er ook wel vanuit dat we niet al te laat zouden gaan eten, wel Mirte verkeerd gedacht. Uiteindelijk gingen we om 20.30 aan tafel nadat mijn maag al meerdere vreemde geluiden had gemaakt. Het eten was, tja hoe moet ik het zeggen, zeer bijzonder. Vis, kip, kippenlever, mini visjes, eieren, groente, dal, een of andere pittige saus en natuurlijk niet geheel onbelangrijk; rijst! Toen we uiteindelijk om 22.00 het huis uit liepen was ik heel erg blij dat het niet meer al te lang ging duren voordat ik heerlijk mijn bedje in kon kruipen. Haha niet dus..... We liepen de trap op waarbij we de jongens van de 2e verdieping passeerde. Ze nodigde ons uit voor hun feestje en dit konden we natuurlijk niet afslaan. En ik moet eerlijk zeggen; het was echt heel erg gezellig! We hebben 'Royal Dutch Beer' gedronken (waar ik nog nooit van had gehoord) en hebben ons verder prima vermaakt. Tegen de tijd dat ik dan eindelijk in mijn bed lag gaf mijn horloge 01.00 aan.

Vrijdag was druk, zaterdag was flink vermoeiend, hoe ging ik ooit deze eerste werkdag van de week overleven? Om 09.00 hadden we weer 2 interviews op de planning staan, dus helaas was het vandaag geen uitslapen. Laura en ik liepen, met heel veel tegenzin, de school in opzoek naar de moeders die we zouden interviewen. In de school liepen we de principal tegen het lijf die ons slecht nieuws te vertellen had. De vertaler kon vandaag helaas niet komen dus de interviews konden niet doorgaan. Dit meen je toch niet? Gister EN vandaag gingen onze afspraken allebei niet door. Met de huismoeder van het hostel had ik pas om 10.00 een afspraak dus moest ik nu eerst weer terug naar het appartement om hier op te wachten. Toen het eindelijk 10.00 was kwam ik aan bij het hostel en werd me verteld dat ik 2 kamers kon gaan boenen. Eerst vond ik het een beetje raar dat ze me dit in mijn eentje lieten doen, maar eerlijk is eerlijk het was echt fijn om te doen! Na de lunch had ik er echter even geen zin meer in maar ik kon het niet maken om niet terug te gaan naar het hostel. Met een geforceerde glimlach liep ik het hostel in en kwam direct de huismoeder tegen, die me vervolgens raar aankeek en vroeg; wat doe je hier? Ik kreeg te horen dat er vanmiddag niks te doen was en dat ze me woensdag wel weer zou zien verschijnen. Oke fijne middag mevrouw..... Gelukkig scheen de zon weer lekker en ben ik op het dakterras in slaap gevallen. S'avonds nog even genoten van onze laatste rustige avond aangezien de andere vrijwilligers morgen ochtend alweer terugkomen van hun trip naar de Sundarbans. Het is toch wel een heel erg groot verschil als je met 4 bent of met 7.

Bangladesh week 7

Daar zitten we weer, schrijvend in de grote opa stoel in mijn privé kamer. Jaja je leest het goed, mijn kamer is geüpgraded. Afgelopen weekend is Laura verhuist naar een andere kamer in ons appartement. Omdat vorige week Mike, de Engelse jongen, Bangladesh heeft ingeruild voor het mooi Thailand en zo kwam er een kamer vrij. Voor ons de sublieme kans om deze kamer ook daadwerkelijk te benutten. De komende weken dus heerlijk zelf beslissen wanneer het raam open gaat, de ventilator op welke stand staat en om welke tijd het licht gedoofd mag worden.

Omdat ik inmiddels helemaal in de Bangladesh stijl door het leven ga is het soms moeilijk om mijn bed uit te komen. Puur omdat ik niet weet wat voor nuttigs er vandaag weer voor de deur staat en omdat ik weet dat het altijd weer anders loopt dan gepland staat. Mensen die mij een beetje kennen weten inmiddels dat ik graag van tevoren weet wat me te wachten staat en controle wil hebben over mijn dagelijkse activiteiten. Hier is dit echter onmogelijk en dit resulteert in lastige momenten maar daarentegen ook weer hilarische conversaties. Zoals jullie inmiddels wel weten heb ik op maandagen de mogelijkheid om lekker uit te slapen omdat onze drawing les pas om 10.30 begint. Het is vooral lekker om de woonkamer in te lopen en tot de realisatie te komen dat er niemand is waar ik rekening mee hoef te houden aangezien toch iedereen al op werk is. Heerlijk rustig aan koffie zetten, ontbijt klaarmaken en genieten van de Nederlandse krant het AD. Zulke ochtenden ga ik zeker weten missen als ik terug ben in ons overhaaste kikkerlandje. Geen zeeën van tijd meer en altijd wel iets moeten doen, typisch Nederland. Daarnaast is het hier ook wel lekker dat we op het CRP terrein wonen dus letterlijk maar 2 minuten hoeven te lopen naar werk, wie wil dit nou niet? Wonder boven wonder zaten de kinderen al netjes klaar aan de tekentafel toen Laura en ik het lokaal inliepen. Ik keek eens goed om me heen en miste helaas al het tekenmateriaal, waar hadden ze dit nou weer verstopt? Ik met mijn goede gedrag naar de lerarenkamer met de vraag of iemand wist waar de potloden en het papier gebleven waren. Moeilijk, moeilijk, moeilijk want Engels is niet hun sterkste kant. Gelukkig snapte ze het woord 'paper' wel dus kreeg ik een stapeltje in mijn handen geduwd. De potloden wisten ze uiteindelijk ook te vinden dus konden we eindelijk met onze les beginnen. Ter plekke bedacht ik dat het misschien wel leuk was om een 'mens' te tekenen, zoals we dat in het onderwijs noemen. Voor de kinderen natuurlijk lastig om te begrijpen wat ik bedoelde, dus begon ik zelf met mijn eigen creatie en zo volgde de kinderen vanzelf. Na een tijdje besefte ik me ineens dat de kinderen een mensfiguur met lichte huidskleur maakte, terwijl ik een Bengaals jongetje aan het tekenen was. Typisch toch? Aan het einde van de les probeerde ik er voor te zorgen dat de kinderen hun tekening mee namen, maar dit weigeren ze elke keer opnieuw. Ik snap nog steeds niet wat hier de reden voor is en dit zou ik toch eens aan de directeur moeten vragen. Nadat we hadden genoten van onze lunch in het appartement stond de basketbal training weer op het programma. Vorige weer was zo'n geslaagde middag dat we het de kinderen niet konden onthouden om het vandaag niet nog een keer te doen. Om 14.00 stonden Laura en ik klaar met 3 basketballen en 2 baskets, maar waar waren de kinderen? Gelukkig kwam daar onze geliefde principal en vertelde ons dat de kinderen iets vertraging hadden omdat de lunch nog niet afgelopen was. Nee hoor, geen enkel probleem dat wachten zijn we hier inmiddels wel gewend. Toen we uiteindelijk om 14.30 konden starten was het niet verbazingwekkend dat de kinderen om 15.00 langer wilde doorgaan, maar helaas de spullen moesten weer ingeleverd worden. Wij hadden zelf ook geen tijd (voor het eerst) want we hadden een interview gepland met een fysiotherapeut van de school. Deze vrouw sprak veel met de moeders, van kinderen met cerebral palsy, dus het leek ons nuttig om haar om meer informatie te vragen. Het interview verliep ontzettend soepel en het was eigenlijk meer een gezellige gesprek met het gevoel dat we elkaar al jaren kende.

Toen ik dinsdag ochtend opstond hoopte ik stiekem dat de student, van vorige week, vandaag de Engelse les zou geven. Samen met Laura liep ik de school in en zag inderdaad de man voor de klas staan waar ik een week eerder zo van had genoten. Met een glimlach op mijn gezicht stapte ik de klas binnen en kreeg zoals gewoonlijk 30x een 'good morning' naar mijn hoofd geslingerd. De student begon de les en het viel me direct op dat hij op een of andere manier anders voor de klas stond dan laatst. Had hij zich wel voorbereidt, was hij ziek, had hij er gewoon geen zin in? Ik wist het niet totdat hij naar me toe kwam om het zelf even uit te leggen. Wat bleek nou; hij moest van de 'echte' leerkracht deze les doen en zag geen mogelijkheid om iets anders te doen. Zo brutaal als ik ben heb ik hem even duidelijk gemaakt dat hij de volgende keer gewoon lekker zijn eigen ding moet doen aangezien hij vele malen beter is dan de oorspronkelijke leerkracht. Hij waardeerde erg wat ik zij maar keek toch een beetje ongemakkelijk en onderdanig..... Omdat Laura en ik geen zin hadden om naar de 2e Engelse les te gaan hebben we een bezoekje gebracht aan de 'play class' waar we eerder ook al eens waren geweest. Helaas geen Engels les, maar wel Bangla! Voor ons de ultieme test om te kijken of we al wat waren opgeschoten met onze Bangla kennis. Helaas viel dit erg tegen en snapte we er dus helemaal niks van, oeps.... Voor de middag was het weer spannend of de cooking class door zou gaan of niet. Maar ja gelukkig, na 3 weken geen les te hebben gehad was het eindelijk weer tijd om te genieten van de Bengaalse kookkunsten. Ik was natuurlijk erg nieuwsgierig wat er vandaag op het menu stond want als ik terug ben in NL zou ik jullie graag wat specialiteiten willen voorschotelen. Zeker omdat het een aantal weken niet door was gegaan keek ik er extra naar uit en was ik blij toen we ook daadwerkelijk de keuken binnen liepen. Nog steeds vind ik het vreemd dat er steeds 3 docenten zijn en dan maar 3 kinderen. In totaal waren we met 10 mensen, ja je leest het goed 10!; de 3 kinderen, 2 moeders, 3 docenten en dan natuurlijk Laura en ik. Stiekem wel heel gezellig hoor, mits we hun taal zouden kunnen verstaan....

Yes, vandaag was de dag dat ik Savar mocht inruilen voor het luxere Dhaka. Nadat ik eerst nog even wat uurtje in het Hostel had gewerkt, de enige plek waar ik daadwerkelijk het gevoel heb soms echt nuttig te zijn, was het tijd om mijn spullen te pakken en in de auto te springen. Kaiki, een van de andere vrijwilligers, woont voor de helft hier op CRP en voor de helft in Dhaka met haar vriendin en een andere huisgenoot. Omdat haar vriendin 10 dagen voor werk in Afrika zit kwam er een kamer vrij en konden Pete, Laura en ik 2 nachten bij Kaiki logeren. Om 16.00 stapte we in de privé auto die ons regelrecht naar Kaiki's appartement bracht. Helaas duurde dit ritje ruim 2 uur en waren we echt heel erg blij om an te komen en in alle rust te kunnen douchen. Van tevoren had ik me niet gerealiseerd, en was het me stiekem ook helemaal ontgaan, dat er ook gewoon warme douches op de wereld bestaan. Voor het eerst in 7 weken voelde ik weer warm water over mijn lichaam stromen, werkelijk onbeschrijfelijk hoe ik me voelde. Nadat iedereen zich opgefrist had hebben we een luxe restaurant opgezocht en heerlijk gegeten. Om maar even een vergelijking te geven; vorige week heb ik voor 70 taka een prima Bengaals diner, vandaag moest ik maar even 1500 taka lappen voor mijn bordje gegratineerde aubergine met friet......

Na een goede nacht (dankzij de airco) werd ik wakker in de hoofdstad van het land met 163 miljoen mensen. In een standaard ontbijt hadden we natuurlijk totaal geen zin aangezien op loopafstand de meest lekkere bakkerijen gevestigd waren. We namen plaats in een vlakbij gelegen winkel/bakkerij en ik keek mijn ogen uit naar al dat lekkers. Het moeilijke was toen nog het maken van een keuze, welke uiteindelijk een warme blueberry muffin is geworden. Ja sorry ik weet dit is niet echt een proper gezond ontbijt, maar ik kon er niks beters van maken.... Nadat iedereen zijn ontbijt met veel genot naar binnen had gewerkt namen we een taxi naar het grootste shopping center van heel Bangladesh. Jeetje, het leek wel of ik ineens een hele andere wereld terecht was gekomen. Het was totaal het tegenovergestelde van wat er buiten allemaal te zien was, en het fijnste was; geen getoeter en geschreeuw. Heerlijk rustig kunnen rondlopen en een zoektocht gestart naar westerse kleding. Helaas is dit hier bijna onmogelijk te vinden en toen ik eindelijk een leuk jurkje gevonden had bleek deze uiteraard veel te kort te zijn voor een lange Nederlandse dame zoals ik. Wel heb ik een onwijs gave souvenir gekocht, maar deze mogen jullie komen bewonderen als ik thuis ben. Omdat het verkeer ook hier in Dhaka chaos is was het helaas alweer snel tijd om terug te gaan naar het appartement. Toen we thuiskwamen merkte we pas hoe moe we allemaal eigenlijk waren en hebben we besloten om pizza's te bestellen, een glas rode wijn in te schenken en een filmpje aan te zetten. En ja ik weet het klinkt ongelofelijk maar ook Mirte heeft een glas rode wijn op! Eerlijk is eerlijk, ik heb er van genoten.

De laatste dag in Dhaka; vandaag moesten we namelijk alweer terug naar 'huis'. Omdat het gister regende wat dat de reden dat we een shopping center in waren gedoken. Voor vandaag waren we bang dat het wederom slecht weer zou worden dus hadden nog niks specifieks gepland. Toen we s'ochtends uit het raam keken leek er geen regen in de lucht te zitten en dit opende weer wat opties. We bespraken wat we wilde doen maar het kwam er eigenlijk op neer dat iedereen nog steeds best wel moe was van de vorige dag. Daarnaast wilde we niet te laat terug reizen naar Savar aangezien dit nog wel wat uren in beslag zou kunnen nemen. De conclusie was dat we gezellig met zijn allen ergens zouden gaan brunchen om vervolgens onze reis naar huis in te zetten. De zoektocht naar een geschikt restaurant was nog even een wandeling, maar dit vond ik stiekem wel even lekker. Heerlijk gegeten en als toetje nog een overheerlijk cinnamon rol bij de naastgelegen bakker gescoord! Inmiddels was het 13.30, bestelde we een taxi en lieten we met een voldaan gevoel de stad met ruim 19 miljoen inwoners achter ons. Je zult het geloven of niet, maar na 45 minuten opende ik het portier van de auto en liepen we met zijn drieën onze vertrouwde eigen straat van CRP in. Deze snelle tocht hadden we niet verwacht en toen ik in het appartement aankwam wist ik dus ook niet zo goed wat ik moest doen. Gelukkig is het altijd nodig om mijn blog bij te werken, dus was op deze manier een paar uur van de tijd snel verstreken.

De afgelopen dagen druk geweest met het weekend in Dhaka, daarom was het wel even lekker om ook vandaag nog vrij te zijn. Ik had me gister avond voorgenomen om lekker een filmpje te kijken en me niet druk te maken om de tijd, de wekker was toch niet nodig. Toen ik vanochtend om 07.30 wakker werd wist ik even niet wat me overkwam. Waarom zo vroeg terwijl ik juist vandaag lekker had willen uitslapen? Helaas was hier niks meer aan te doen en heb ik mijn ochtend nuttig besteedt aan het wassen van mijn kleren. Daarnaast was er een puppet show, gemaakt door patiënten van CRP, waar we natuurlijk voor uitgenodigd werden. Leuk om even te zien, maar echt bijzonder kon ik het niet noemen... Nog even langs geweest bij verschillende mensen om van alles te regelen voor ons onderzoek en zo ging te ochtend uiteindelijk redelijk snel voorbij. Een paar weken geleden had Laura tijdens het werk, dat ze hier naast de schoolactiviteiten doet, contact gelegd met een van de patiënten met een spinal cord injury. Ze was hier al meerdere malen op bezoek geweest om gezellig te kletsen. Vorige week was ik een keer mee geweest wat me stiekem best goed bevallen was. De man is nog niet zo oud en spreekt goed Engels waardoor de gesprekken zeer soepel verlopen. Vandaag gingen we weer langs om hem opnieuw blij te maken met onze komst. Voor een Bengaal is hij best wel Westers; hij luistert westerse muziek, drinkt alcohol en snapt de manier van denken van ons beter dan de meeste mensen hier in Bangladesh. Ook vandaag kregen we weer allemaal eten aangeboden, wat natuurlijk heel normaal is hier in dit land. Ik weet niet precies wat het was, maar het zag eruit als cheesecake en smaakte verder prima. Al snel wat het tijd om te koken en heb ik heerlijk op zijn Nederlands pannenkoeken gebakken!

Zondag moesten we er toch echt weer aan geloven en stond de wekker om me op tijd naar mijn werk te sturen. Vandaag was het weer hostel dag dus was ik erg benieuwd wat er op de planning stond. Ik kwam aan op de afgesproken tijd en ging opzoek naar de huismoeder. Maar hoe goed ik ook zocht, huismoeder was nergens te vinden. Toch maar even bij de bewaking gevraagd waar ze zich had verstopt en die vertelde me dat hij zou doorgeven dat ik hier op haar aan het wachten was. Ik werd vervolgens op een stoel gezet en ruim 20 minuten later kwam ze binnen gehaast. Met veel verontschuldigingen vertelde ze me dat ze helemaal vergeten was dat ik vandaag zou komen. Toen ik vroeg wat ik vandaag zou kunnen doen wist ze dit natuurlijk niet en moest ze heel lang nadenken. Ze heeft me uiteindelijk maar de reling van de binnenplaats laten schoonmaken met een van de andere werksters van het hostel. Ik merkte na 20 minuten dat ik er eigenlijk al klaar mee was, maar de ochtend duurde nog zo' 3 uur..... Met mijn goede gedrag de hele reling (die echt groot is) schoongemaakt en hierna kon ik heerlijk genieten van onze dagelijkse lunch. Na de lunch niet meer teruggegaan naar het hostel omdat er niks te doen bleek te zijn. En omdat we toch om 4 uur de zondagse volunteer meeting zouden hebben vond ik het ook wel welletjes. Om 5 minuten voor 4 stond ik helemaal klaar om naar de meeting room te vertrekken. Op dat moment kwam Pete de strap opgelopen met de mededeling dat Roxanne de meeting helemaal was vergeten. Ze had een andere meeting op dezelfde tijd gepland dus ging die van ons niet door, eehhh oke lekker handig weer...... Kon ik wel lekker mijn serie verder kijken!

Ps. Zoals jullie merken zijn sommige dagen echt uitzitten omdat er dan gewoon niks te doen is, hier staat tegenover dat er ook heel veel leerzame en gezellige momenten zijn!

Bangladesh week 6

Week 6 is aangebroken en dit betekend dat we deze week de magische grens van 50% bereiken. Huh, Mirte wat bedoel je daar nou weer mee? Nou gewoon, de dinsdag van deze week is de dag dat we 38 dagen op CRP aanwezig zijn. Omdat we hier in totaal 76 dagen zitten kan ik hieruit concluderen dat dit precies de helft is. En nu vraag jij je natuurlijk af hoe ik me hierbij voel, wel dat weet ik zelf stiekem ook niet zo goed. Zoals ik eerder al schreef waren de eerste weken enorm wennen en moest ik echt nog mijn plekje vinden. Na 2 weken was ik helemaal gesetteld en voelde ik me steeds meer thuis. Echt waar, ik vind het absoluut niet erg om naar huis te gaan, maar nog even hier blijven klinkt me ook wel goed in de oren....

Gister natuurlijk de hele dag op pad geweest van s'ochtends vroeg tot s'avonds (stiekem niet zo) laat. Het was echt wel even lekker geweest om vandaag een rustige dag te hebben, maar dit feestje ging helaas niet door. Vandaag gingen we namelijk met een aantal van de vrijwilligers langs bij een andere CRP. Deze CRP is meer bedoeld om producten te fabriceren in plaats van het behandelen van patiënten. Gelukkig bleek het maar 30 minuten met de auto, dus dit was dan weer een meevallertje. Eenmaal aangekomen kregen we een rondleiding door het centrum. We passeerde verschillende gebieden met ieder zijn eigen specialiteit zoals papier maken, rolstoel maken, houtbewerking en naai training. Erg interessant hoe ze oud papier verzamelen, samenpersen tot grote lappen en vervolgens in de zon te drogen leggen. Van deze gedroogde lappen kon vervolgens van alles gemaakt worden, denk hierbij aan de krant of een nieuw schoolboek. Ook het maken van de rolstoelen was een zeer ingewikkeld proces waarbij enorm veel personeel betrokken was. Na een paar uur was ik er eigenlijk wel een beetje klaar mee want heel goed had ik nou ook weer niet geslapen. Op een of andere manier heeft Bangladesh bedacht dat het vorige week te koud was en daarom is de temperatuur ineens weer een aantal graden gestegen, voor mij een zeer grote teleurstelling. Het is gelukkig niet meer zo warm als de eerste weken, maar ik lig nu net niet zwetend in mijn bed. Heel blij was ik met het nieuws dat we op tijd terug zouden zijn voor de lunch en ik dus gewoon de hele middag had om uit te rusten. Normaal moet ik natuurlijk gewoon naar werk op maandag, maar voor vandaag had ik me voor de hele dag afgemeld wegens het uitje. Tja, ik wist niet dat we maar een ochtend naar de overburen gingen... Toen we thuiskwamen heb ik rustig kunnen lunchen en daarna, als een klein kind, toch even snel een kort middagdutje gedaan. Toen ik wakker werd moest ik nog even wat boodschapjes doen, maar verder een heerlijk rustige middag gehad. De avond van deze maandag was ook weer anders dan normaal. Valerie Tayler had ons uitgenodigd voor een etentje met alle vrijwilligers en haar dochters om elkaar beter te leren kennen. We gingen naar een Italiaans restaurant, wat mij heerlijk leek aangezien ze er pizza schenen te serveren. Van het onderwerp 'pizza' was niks gelogen en daar lag ineens een quattro formaggi op mijn bord. Ik keek er echt naar uit maar bij mijn eerste hap werd ik ongelofelijk teleurgesteld. De pizza was koud en ik had het gevoel dat ik een stuk karton naar binnen aan het werken was. Helaas, geen succes deze pizza dus. Gelukkig hadden mijn tafelgenoten andere pizza's en bleken deze te groot voor hen te zijn. Voor mij de sublieme kans om toch nog van een lekkere pizza te genieten!

Dinsdag was voor mij een doodnormale dag met activiteiten in de school. Laura was echter op huisbezoek dus was het vandaag me, myself and I. Gelukkig hoefde ik zoals gewoonlijk pas om 10.30 te starten wat echt wel even lekker was na de afgelopen 2 dagen. Toen ik de school binnenliep zag ik een man voor de klas staan in plaats van mijn vertrouwde Bengaalse juf. Ik vroeg hem naar de reden van zijn bezoek en het bleek dat hij een primary school teacher was die een speciale special needs training op CRP deed. Nadat ik mijzelf had voorgesteld begon hij met zijn les en ik was even niet in staat om ook maar iets te doen. Onze beste man begon met een spelletje waarna hij de kinderen zonder enkel probleem in stilte aan het werk zette. Jeetje, hier moeten de CRP leerkrachten echt even een voorbeeld aan nemen. Nadat de kinderen hun opdrachten (in stilte!) hadden uitgevoerd werd er weer een kort spelletjes gedaan waarbij ze moesten raden wat er op het bord getekend werd. Het ging allemaal zo snel dat de les ten einde liep en werd afgesloten met een verhaal. De man vertelde een verhaal, tekende hierbij op het bord en plotseling verscheen er een gezicht dat de kinderen recht aankeek. Ik stond met mijn mond vol tanden en liep vol verbazing het lokaal uit naar mijn volgende bezoek. Ook hier bleek een plaatsvervangende leerkracht te staan en ik was natuurlijk ontzettend benieuwd of dit ook een succes zou worden. En ja hoor, ook deze man was way much better dan de standaard dames hier. Toen de les ongeveer halverwege was vroegen de kinderen of ik een verhaal wilde vertellen. Hier hoefde ik niet lang over na te denken en ik heb met al mijn enthousiasme het verhaal van de vorige les verteld. De kinderen vonden het geweldig en ook de leerkracht vertelde me dat hij blij was van mij te kunnen leren, hij moest eens weten... De dinsdag middag staat normaal gesproken in het teken van het koken met de kinderen. Omdat het de afgelopen 4 weken pas 2x door gegaan is weet ik niet meer of ik het wel 'normaal' mag noemen. Na deze dag kan ik met trots zeggen dat we van die 2x nu 3x kunnen maken. Weer stond ik daar met mijn goede gedrag en wederom werd me verteld dat de kinderen bij de dancing class aanwezig waren en de kookles dus niet door ging. Oeee soms..... Het lichtpuntje van de middag was dat ik mee mocht doen aan een onderzoek van een aantal studenten. Ze hadden iemand nodig die met een hartslag meter 2 minuten kon snelwandelen en dit hierna kon herhalen in een rolstoel. Omdat ik blijkbaar de enige in het centrum met een hartslagmeter was had ik ook eigenlijk geen keus. Stiekem was het ook best wel leuk, ondanks dat ik nu 1000x maal meer werd aangestaard dan normaal.

Gister was uiteindelijk een geslaagde dag dankzij het onderzoek waar ik aan mee mocht doen. Daarom hoopte ik dat vandaag ook als een productieve dag bestempelt kon worden en ik kan je vertellen; dit is zeker gelukt! Om 09.30 zaten we in de bus onderweg naar een speciaal centrum voor vrouwen, met kinderen zonder man. Snap je het nog? Het centrum was opgezet om vrouwen samen met hun kinderen te leren hoe te leven zonder kostwinnaar. Veel vrouwen kwamen terecht in het centrum omdat hun man was overleden, vermist was of de vrouw (en kinderen) wat had aangedaan. Ik had erg veel zin in dit uitstapje ondanks dat het waarschijnlijk zo'n 1,5 uur rijden was..... Toen we in de bus zaten en het daadwerkelijk 1,5 uur later was begon ik me toch sterk af te vragen hoelang het nog ging duren. Op het moment dat ik te horen kreeg dat we net over de helft waren moest ik mezelf even inhouden om niet in de lach te schieten, meende ze dit serieus? Ja wel degelijk, wegens het drukke verkeer duurde de rit helaas flink wat langer dan gepland..... Gelukkig kwamen we na 3 uur dan toch echt aan en toen we het centrum inreden kregen we een walm van rust over ons heen. Wat een heerlijke sfeer hing daar in de lucht zeg. We werden in een kamertje verwelkomt met een kopje Bengaalse thee. Eigenlijk wilde we graag zo snel mogelijk het centrum bekijken, heel veel tijd hadden we namelijk niet, maar thee kun je helaas niet afslaan hier. Toen de thee op was, de koekjes in onze maag verteerd werden en de stoelen waren aangeschoven konden we eindelijk aan onze tour beginnen. We werden rondgeleid en ook hier, net als bij ons bezoek van maandag, werden er veel producten gemaakt. Na een grote ronde door het centrum kwamen we terecht in het winkeltje waar alle handgemaakte spulletjes te koop lagen. Van tevoren had ik al bedacht dat ik graag wat wilde kopen om de vrouwen in het centrum te supporten en natuurlijk voor eigen belang. Er was enorm veel keuze maar uiteindelijk heb ik gekozen voor een schattig armbandje met verschillende kleuren en prachtige witte kraaltjes. Inmiddels was het tijd om te lunchen en hebben we, niet heel verassend, genoten van de rijst. Na de lunch hadden we nog een uurtje en mochten we vrijuit rondlopen om meer van het centrum te ontdekken. Samen met Dorine heb ik een bezoekje gebracht aan de woningen van de vrouwen. Voor de deur van het complex zat een enkeling op het stoepje te kletsen en voor we het wisten stonden er zo'n 15 vrouwen, met kinderen op de arm, ons geïnteresseerd aan te staren. Hier was ik eigenlijk best wel blij mee want hierdoor heb ik flink wat mooie plaatjes kunnen schieten!

Wat een vermoeiende dag was het gister zeg. Het is niet dat we op zo'n dag heel veel wandelen, klimmen of weet ik veel wat voor actiefs doen. Het is puur het reizen dat ons zo ontzettend moe maakt. Ook de terugweg was weer goed voor 3 uur dus in totaal hebben we gister 6 uur in de auto gezeten, voor een bezoekje! Maar goed, het maakt allemaal niet uit want het was zeker de moeite waard. Het is inmiddels donderdag wat betekend dat we kunnen genieten van niks doen. Maar he, de mensen die mij wat beter kennen zullen ook wel weten dat niks doen dus echt niks voor mij is.... Probleem dus. Nee helemaal geen probleem, ik zorg er gewoon voor dat er iets te doen is. Zo heb ik heerlijk uitgeslapen (waardoor de dag sowieso korter is) en ben ik uitgebreid boodschappen gaan doen. De lunch was vandaag gelukkig wel een beetje speciaal, wat de dag dan weer heerlijk breekt. We hadden voor het eerst een gezamenlijke lunch met alle studenten van ons gebouw. Heel erg leuk om een keer iets met meerdere mensen te doen in plaats van alleen maar met de vrijwilligers. De meeste studenten kwamen uit Nepal terwijl er ook een aantal Afghanen tussen zaten. We hebben gezellig met ze gesproken en natuurlijk wilde ook zij toch wel erg graag met ons op de foto. Toen de lunch voorbij was ben ik terug naar de 6e verdieping gesjokt om mijn zoektocht naar een nieuwe camera te starten. Nu ik hier zo ben heb ik heel erg de behoefte om de meest prachtige foto's te maken, maar helaas komt mijn camera op dit punt toch echt tekort. Het lijkt me dus een goed idee om een nieuwe, betere, te kopen waarmee ik professionelere plaatjes kan produceren. Ik heb op het internet gezocht, maar dit blijkt dus nog wel even een flinke klus te worden....

Jaja, vrijdag alweer wat de 2e dag van mijn weekend betekend. Gelukkig had ik voor deze dag wel wat ingepland dus dit maakte dat ik s'ochtends beduidend vrolijker wakker werd. Op zo'n 20 minuten met de bus is het nationaal monument van Bangladesh te vinden. Het schijnt dat mensen vanuit heel Bangladesh naar Savar komen om dit monument te bezoeken, maar tja het blijven Bengalen die alles al heel snel geweldig vinden. Laura en ik hadden bedacht om met local bus te gaan omdat we vonden hier nu wel aan toe te zijn na bijna 6 weken in dit afschuwelijke verkeer. Met volle moed liepen we de straat uit op zoek naar de plek waar de bus zou stoppen om ons mee te nemen naar desbetreffende locatie. Na 10 minuten lopen hadden we de plek nog niet bereikt en dit vonden we toch wel een beetje vreemd. Op ons gevoel toch maar doorgelopen want het zou zomaar om de hoek kunnen zijn. Toen we nog eens 10 minuten hadden gelopen hadden kwamen we tot de conclusie dat we de bus stop allang voorbij waren gelopen en nu dus maar moesten hopen dat er überhaupt nog een bus zou stoppen. Stiekem dachten we dat wil wel zou gebeuren aangezien de bussen stoppen hier wel vaker random op de weg om mensen in of uit te laten stappen. Gelukkig was dit ook vandaag het geval, zo'n 10 meter voor ons stopte een bus om een man uit te laten stappen wat ons de gelegenheid gaf om snel de bus in te springen. Wat een opluchting om eindelijk te zitten en het gevoel te hebben dat het gelukt is. Heerlijk, heerlijk, maar we waren er echter nog niet. Nog even snel aan een vriendelijk man naast ons gevraagd of we daadwerkelijk de goede kant op gingen en dit was het geval. Toen we bij het monument aankwamen werden we vriendelijk door de buschauffeur geroepen en mochten we de bus verlaten na betaling van 5 taka, wat een prijs zeg. Het was een drukte van jewelste en ook hier kregen we veel bekijks. Op een gegeven moment kwamen er zelfs 3 meisjes naast ons lopen met rozen en raakte ons de hele tijd aan. Ze wilde ons de rozen verkopen en deden ongelofelijk zielig. Normaal gesproken hou ik echt ontzettend veel van kinderen en zou ik ze ook echt niets willen doen, maar deze dames.... En wat als ik je vertel dat dit nog niet eens het ergste was? Op een gegeven moment kwam er van rechts een jongetje van een jaar of 4, met een grote snottebel, op ons afgerend en klemde zijn armpjes en beentjes om Laura's been heen en begon (nep) te huilen. Gelukkig greep een man die naast ons liep snel in, trok het kind van Laura af en duwde het terug naar zijn oudere zus. Dit was de ergste manier van bedelen die ik tot nu toe hier in Bangladesh had meegemaakt.

Weer een vrije dag, we komen om in de vrije dagen. Nee vandaag moesten we wel echt even een aantal dingen doen. Donderdag hadden we met de directeur van de school afgesproken om zondag interviews te doen met een aantal moeders. Deze interviews hebben we nodig om ons onderzoek in goed banen te leiden. Vandaag was dus DE dag om de interviews voor te bereiden en te bespreken hoe we het gingen aanpakken. Omdat Hesther op dit moment nog in Kathmandu zit voor een korte vakantie moesten Laura en ik samen even goed overleggen wie wat zou gaan doen. De vragen hadden we gelukkig vorige week al bedacht, dus daar hoefde we ons geen zorgen meer om te maken. We hebben ze nog even goed doorgenomen en daarbij was het eigenlijk wel gedaan. Vannacht merkte ik al dat het vandaag een warme dag zou worden, en dit bleek niet verkeerd gedacht. De zon scheen flink en er waren bijna geen wolken te bekennen, tijd om een zonsessie op ons dakterras dus! Omdat we op de bovenste verdieping wonen hebben we met 2 trappen snel toegang tot het dak waarvan de deur dag en nacht open staat. Overdag kunnen we dus heerlijk genieten van de warme zon (helaas zonder zwembad). Het bleek nog warmer dan ik dacht en na 45 minuten ben ik snel weer naar binnen gevlucht om vervolgens in de airco mijn boek verder te lezen. Na de lunch nog even een lekkere wandeling in de omgeving gemaakt, waarbij een ijsje natuurlijk niet kon ontbreken. Ik wist dus eerst niet dat ze dat hier hadden, maar jeetje wat ben ik blij dat ijsjes bestaan! Vervolgens, na eerst een tijdje op een bankje gezeten te hebben, terug naar huis gegaan om wederom de airco te begroeten en mijn boek open te slaan.

Zondag moesten we weer aan het werk en dit vond ik eigenlijk helemaal niet zo erg. De afgelopen dagen heerlijk rustig aan kunnen doen dus ik kon er wel weer tegenaan. Normaal gesproken werk ik op zondag in het hostel maar vandaag moesten we wat interviews voor ons onderzoek doen. Om 08.30 zaten we in een klaslokaal tegenover een moeder waarvan de dochter cerebral palsy had. Het gesprek ging eigenlijk heel erg goed en na een leuke foto met moeder en kind gingen we door naar onze volgende vrijwilliger. Ook dit interview liep behoorlijk soepel, afgezien van het feit dat de vrouw niet zo veel over haar gevoelens vertelde wat juist onze intentie was. In totaal waren we zo'n 1,5 bezig geweest maar het voelde alsof ik er al een hele dag op had zitten. Niet geheel onverwachts aangezien vannacht weer een heerlijk kort nachtje was geweest. Erg blij was ik dat onze ochtend verplichtingen erop zaten en ik nog even wat uurtje kon chillen voordat we de lunch voorgeschoteld zouden krijgen. S'middags ben ik wel gewoon naar het hostel geweest en heb ik weer gezellig een aantal kinderen naar de school gebracht, dit geeft mij dan wel echt een voldaan gevoel. Toen ik opnieuw het hostel binnen liep bleek de lift kapot te zijn..... De meeste kinderen waren inmiddels gelukkig al op school maar sommige moesten nog van hun kamer naar beneden. Aangezien ze niet zelf konden lopen moesten ze door de werksters naar beneden gedragen worden. Na dit interessante intermezzo ben ik samen met een van de dames begonnen met het schoonmaken van de eetkamer. Helaas had ik niet heel veel tijd met als reden dat de wekelijkste meeting met onze volunteer coordinator om 16.00 plaatsvond. Echter bleek ze ziek te zijn en de meeting kon dus niet door gaan. Het had geen zin meer om terug te gaan naar het hostel en zo heb ik de rest van de middag mijn zoektocht naar een nieuwe camera voort kunnen zetten. Het avondeten was vandaag een gemeenschappelijke aangelegenheid met als reden dat een van de andere vrijwilligers jarig was. Gezellig met zijn allen getafeld en hierna iedereen weer split om toch nog even te genieten van zijn/haar eigen vrije tijd.

Bangladesh week 5

Niet te geloven he? We zitten alweer in week 5 en het lijkt wel op elke week steeds sneller gaat. Deze week hadden we dan ook wel echt een drukke maar vooral leuke week voor de boeg. Woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag stonden er activiteiten op de planning. Welke activiteiten? Wel dat lees je allemaal hieronder, veel plezier!

En daar zaten we dan met ons goede gedrag, helemaal klaar om onze vaste maandag ochtend les te geven; 'drawing lesson'. Laura en ik zijn stiekem wel blij met deze les omdat we dan eindelijk zelf kunnen beslissen wat we de kinderen leren en we geen Bengaalse vrouwtjes naast ons hebben die onze uitspraken vertalen. Daarnaast is het natuurlijk ideaal dat deze les pas om 10.30 start waardoor we elke maandag lekker kunnen uitslapen, wat boffen wij toch weer... Maargoed deze maandag ochtend was iets anders dan anders. Wij zaten netjes klaar en de kinderen kwamen ook zoals altijd gezellig bij ons aan de tafel zitten. Toen we uiteindelijk iemand hadden gevonden die voor ons het tekenmateriaal kon halen kwam een van de Engels teachers binnen zetten. Ze legde haar spullen op de tafel en vertelde de kinderen dat ze hun schriften moesten pakken. Even stond ik met open mond te kijken naar wat er allemaal gebeurde, maar daarna kreeg ik het besef terug en vroeg ik in simpel Engels (tja, anders snapt ze het niet...) wat ze van plan was. Dood nuchter vertelde ze dat ze Engelse les ging geven. Oke heel leuk en aardig, maar deze kinderen hebben nu tekenles van ons? Nee hoor zij ze vol overtuiging, mijn studenten zijn ziek dus neem ik deze vandaag. Haha, dit geloof je toch niet? Nou wij deden dit iniedergeval niet, totdat ze daadwerkelijk begon met haar oefeningen.... Dus daar stonden we dan, met onze mond vol tanden en zonder enig idee wat we nu moesten doen. Uiteindelijk zijn we maar weggelopen en hebben we als 2 kleine kinderen geklaagd bij de directeur. Oeps, hier was onze Engels teacher niet zo blij mee. Wij kregen onze kinderen terug en konden dan eindelijk onze les starten. Voor het eerst op maandag hadden we ook na de lunch wat nuttigs te doen. We hebben de directeur vorige week namelijk laten weten dat we graag basketbal training wilde geven en vandaag was de grote dag. Op het plein van de school stonden we met zo'n 10 kinderen in een kring en hebben we verschillende oefeningen uitgevoerd. Ze vonden het echt geweldig en zelfs de leerkrachten deden enthousiast mee! Heel erg leuk om te zien hoe de kinderen (in rolstoel) zo intens konden genieten van eigenlijk zo iets kleins. Al met al wat het dus toch nog een geslaagde dag en deze heb ik even goed afgesloten met een bezoekje aan de primitieve sportschool. Liever kom ik niet op deze plek, want ik heb het idee dat deze apparaten meer slecht doen dan goed. Maar soms is het gewoon even lekker om het appartement uit te zijn en dan is dit een goed oplossing.

Dinsdag was het weer 'Engelse les' dag. Ook op dinsdag beginnen we pas om 10.30 dus dat is weer mooi meegenomen. Van tevoren hadden we weer met de leerkrachten rond de tafel gezeten om te bespreken wat ze van plan waren en hebben we ze geholpen met een interactieve les vorm bedenken. Nog steeds vinden ze het erg lastig en veel sturing is dan ook niet uitgesloten. De eerste les deed de leerkracht het niet helemaal zoals wij in gedachten hadden en ik zat mezelf dan ook weer helemaal op te vreten daar achter in de klas. Het probleem hier is dat de kinderen elke keer opnieuw dezelfde woorden met bijpassende zinnen moeten leren. Nu is de tijd aangebroken dat ze de zinnen letterlijk uit hun hoofd kennen maar de helft van de klas heeft geen enkel idee wat de woorden precies betekenen. De leerkrachten zijn dan erg blij dat de kinderen hun examens halen, maar of de kinderen echt weten wat er gevraagd wordt? Ook deze les kwamen weer dezelfde woorden met dezelfde zinnen aan bod en intussen weten zelfs Laura en ik de zinnen uit ons hoofd. Ook bij de 2e les kwamen weer dezelfde woorden aan bod en moesten de kinderen deze woorden met bijpassende zinnen vertalen. Het enige wat de kinderen in de les hebben gedaan is 6 zinnen opgeschreven en deze vertaald naar het Engels. Lieve help, hoe gaat Bangladesh ooit een goed onderwijssysteem krijgen? Na de lessen waren we zo gefrustreerd dat we even een lekkere wandeling door het centrum hebben gemaakt om stoom af te blazen. We zijn ook altijd weer blij als het lunchtijd is zodat we even nergens aan hoeven te denken en de school de school kunnen laten. De dinsdag middag is normaal heel leuk omdat we dan mee mogen doen met de çooking class. Helaas kwamen we er, toen we al helemaal klaar stonden, erachter dat er vandaag helemaal geen cooking class was omdat de kinderen aan het dansen waren. Sommige kinderen zijn de hele week aan het oefenen met dansen omdat er zaterdag een evenement in de school is en ze dan moeten optreden. Helaas voor ons waren dit ook precies de cooking class kinderen. We hebben maar besloten om bij de dansles te kijken, wat stiekem best wel grappig was. Om 16.00 waren we zoals gewoonlijk alweer klaar en hebben we onze zoektocht naar een goede route door Maleisië voortgezet. Want ja dat wisten jullie misschien nog niet, maar wij gaan half december voor 3 weken backpacken door Singapore en Maleisië!

Normaal werk op woensdag in het hostel maar vandaag was het weer even anders. Net zoals de eerste week hadden we vandaag de maandelijkse CRP meeting in de Redway hall. Hier worden de nieuwe en al bekende vrijwilligers bedankt en wordt er een overzicht gegeven wat er allemaal de laatste tijd voor belangrijks is gebeurt op CRP. Het is echt een ontzettend saaie bijeenkomst waar ik, net zoals de eerste keer, net niet in slaap viel. Je zou zeggen dat ik na de meeting alsnog gewoon naar het hostel kon, maar dit was niet het geval. De school had Laura en mij gevraagd of we vandaag de Engelse les wilde geven omdat de leerkracht er niet zou zijn. Nou dat wilde wij natuurlijk wel. Dus daar stonden we met een mooie PowerPoint de kinderen de Present simple uit te leggen. Serieus dit leerde ik pas in de 1e van de middelbare school. Maar hier moeten de kinderen van 8 jaar het al begrijpen? Het vervelende was dat er naast een klasse assistent ook nog eens 5 studenten in het lokaal zaten om onze les te bekijken, laten we daar nou net niet op gerekend hebben. De les ging moeizamer dan ik had gehoopt maar volgens mij vonden de kinderen het helemaal het einde, dus dat maakte het allemaal wel weer goed. Na de lunch ben ik samen met Pete, Laura en een student van CRP naar de vlakbij gelegen Universiteit gegaan. Voor het eerst in 5 weken ging ik met de local bus! Jeetje wat een ervaring zeg, al rijdend sprongen we de bus in en al rijdend moesten we er weer uit. De Universiteit was echt bizar groot en er waren enorm veel verschillende gebouwen te vinden. Het was dan ook niet vreemd dat we pas na 2 uur het terrein verlieten om onze weg naar huis terug te vinden. Eenmaal thuis was het alweer etenstijd en heb ik een heerlijk rustige avond gehad.

Vandaag, donderdag, was de dag dat ik dan eindelijk een heerlijk koud biertje kon drinken aan het zwembad. In Dhaka zijn er een aantal clubs waar buitenlanders mogen komen om te ontvluchten aan het drukke Bangladesh. Zo is er een American club, een Dutch club en een Nordic club. Al deze club hebben een zwembad en serveren koud bier. Omdat de entree van de Nordic club het goedkoopst was en de club zelf ook het grootst scheen te zijn, zijn we daar maar heen gegaan. Om 08.30 liepen we het appartement uit om onze reis te beginnen. Eerst 25 minuten lopen naar de bushalte, dan ruim anderhalf uur in de bus en dan nog eens 20 minuten lopen naar de club. Uiteindelijk stapten we om 11.00 onze eindlocatie binnen om onze welverdiende duik te nemen. Ik kan bijna niet omschrijven hoe het was, maar jeetje wat was het heerlijk om even geen getoeter en geblèr om me heen te hebben. Hoewel het allemaal niet mega luxe was voelde dit het wel omdat we natuurlijk in een van de armste landen van de wereld verblijven. Hoewel het pas 11.00 uur was heb ik een koud Heineken pilsje besteld en heerlijk in de zon aan het zwembad gezeten. Ook de lunch was verrukkelijk en eindelijk kon ik dan een normale salade bestellen. De hele middag genoten van de zon, het water, de mensen en vooral van de rust. Zoals elke dag kwam er ook aan deze dag een einde en moesten we helaas weer terug naar Savar. Echter bleek het al sneller donker te worden dan we dachten en de club baas adviseerde ons om niet meer met openbaar vervoer te reizen. Dit advies hebben we maar aangenomen en een taxi besteld. In NL zou je natuurlijk tonnen met geld kwijt zijn maar hier was het maar 5 euro per persoon. En dat terwijl we uiteindelijk ruim 2 uur in de taxi hebben moeten doorbrengen wegens alle drukte op de weg. We waren pas om 21.30 thuis en iedereen is snel zijn/haar bed in gedoken, het was een zeer geslaagde dag!

Gister was, ondanks dat we eigenlijk niks actiefs hebben gedaan, een enorm vermoeiende dag. Het reizen kost heel veel energie en rustig slapen in dit verkeer is echt onmogelijk. Vandaag waren we echter weer vroeg uit de veren om een nieuwe trip te doen. Op de planning stonden een Hindoe plaatsje, een tempel en een paleis. We werden beneden bij de gate opgewacht door de chauffeur van CRP, hij zou vandaag met ons de dag doorbrengen. Eenmaal in de auto voelde het wel weer erg goed op om pad te zijn, wat hou ik er toch van om nieuwe dingen te zien! Onze eerste stop was een Hindoe dorpje waar een speciale metaal smid gevestigd was. Uiteraard kregen wij als buitenlanders een uitgebreide rondleiding en als kers op de taart een heerlijk kopje lemon thee. Het was oprecht heel erg interessant om te zien hoe de metaalbeelden met klei worden gevormd en hoe er dan uiteindelijk een echt metalen beeld ontstaat. Helaas waren de prijzen zelfs voor mij als buitenlander echt aan de hoge kant dus hebt ik alles maar lekker laten staan zoals het stond. Na dit bezoek zijn we doorgelopen naar de plaatselijke tempel en ook hier kregen we een vriendelijke man voor onze neus die ons graag wilde vertellen hoe het er allemaal in zijn werk ging. Een paar selfies later zijn we weer vertrokken om onze tocht door te zetten naar het eindpunt van de reis, het paleis. Het paleis scheen zeer oud te zijn en zeker de moeite waard, dus waarom niet? Toen we over de hobbeligste weggetjes reden die ik tot nu toe heb meegemaakt en we inmiddels al ruim een uur onderweg waren wist ik niet meer zo zeker of het wel de moeite waard zou zijn. Eindelijk kwamen we na 1,5 uur aan bij onze bestemming en ik moet toegeven het was wel mooi, maar voor die 1,5 uur.....? Entree moesten we natuurlijk wel gewoon betalen en in Bangladesh maken ze hier goed gebruik van het weinige toerisme dat ze hier kennen. Een Bengaal kon een kaartje bemachtigen voor 50 taka, maar wij als Bid??? (buitenlander) moesten 200 taka lappen. Tuurlijk zijn dit voor ons nog steeds geen prijzen, maar toch voelt het een beetje oneerlijk. Na het bezoekje nog even snel wat van het lokale eten geprobeerd en de tijd gehad om ons mentaal voor te bereiden op de 2 uur durende autorit naar huis.

Zaterdag is normaal onze vrije dag, maar niets gaat hier zoals je verwacht... Vandaag bleek er weer een evenement te zijn, joepie! Laura en ik waren door de school uitgenodigd om dit evenement met de kinderen en leerkrachten te vieren omdat het vanuit de school geregeld was. S'ochtends was er een basketbalwedstrijd en zaten alle kinderen netjes langs de lijn alle spelers aan te moedigen, heel leuk om te zien. Daarna werd er weer een art competitie gehouden zoals bij bijna elke evenement. De kinderen namen plaats in de Redway Hall en begonnen geconcentreerd aan hun kunstwerken, wij mochten hierbij assisteren. Na een uur waren we er stiekem wel weer klaar mee en zijn even een lange pauze in het appartement gaan houden. Ook de lunch mochten we met de school vieren dus om 13.00 gingen we weer naar beneden om te genieten van...... rijst! Nee het was best lekker hoor, ik stel me gewoon aan. Elke dag rijst is eigenlijk helemaal niet zo erg, zeker niet als er gevarieerd wordt met de bijgerechten. Maargoed, wij liepen dus de school in om aan te schuiven aan de tafels (die er niet bleken te zijn). Nee we kregen gewoon een lunchbox met onze lunch en mochten dit opeten waar we maar wilde. We zijn maar weer naar buiten gelopen, hebben een tafeltje met bankjes opgezocht en hebben heerlijk in het zonnetje van ons eten kunnen genieten. Na de lunch werd het 2e deel van de dag gevierd, de kinderen gingen optredens doen. De kinderen hadden de afgelopen weken hard geoefend met hun dansjes en dit was duidelijk zichtbaar. Ook de zang was erg leuk om te horen en je kon zien dat de kinderen genoten van wat ze deden. Na de optredens kwam de directeur nog even naar me toe om te vertellen dat ik morgen mee zou kunnen op 'Home visit'. CRP doet huis bezoeken om te kijken hoe het gaat met oud patiënten en of ze iets nodig hebben om hun leven te verbeteren. Ik had eerder al gevraagd of ik een keer mee zou kunnen en dit kon dus morgen! Het enige nadeel was de tijd die hij noemde, ik moest namelijk om 06.00 uur beneden bij de gate klaarstaan om in de auto te stappen en onze tocht beginnen. Nou Mirte, jij wilde toch zo graag een keer mee?

Daar stond ik dan, vroeg in de ochtend voor de gate te wachten op de auto die mij vandaag mee zou nemen naar verschillenden huizen. De eerste 10 minuten leek het er niet op dat er iemand zou komen, maar dit ben ik inmiddels wel gewend. Toen na 15 minuten eindelijk de auto aankwam kon ik gelijk instappen en vertrokken we naar een plaatsje ver weg. Het viel me reuze mee, na zo'n 2 uur kwamen we aan bij het aangegeven adres. Hierbij moet ik zeggen dat we onderweg nog wel even een korte pauze hebben gehad om bij een lokaal tentje ons ontbijt naar binnen te werken. Dit was trouwens de eerste keer dat ik een echt traditioneel Bengaals ontbijt at, een aanrader! Aangekomen bij het huis was het allemaal wat minder luxe dan hier op CRP, maar dit had ik ook wel verwacht. Het huis bestond uit 2 kamers met allebei een tweepersoon bed. In de ene kamer sliepen de jongen van 22 jaar (waarom het ging) en zijn nichtje. In de andere kamer sliepen zus, schoonbroer en neefje. De moeder van de jongen sliep in de winkel die de familie runde. Deze winkel was met support van CRP opgezet en wordt ook op deze manier in stand gehouden. Fijn om te zien dat de winkel goed liep en de mensen van het dorp regelmatig wat eten komen kopen. Na verschillende dingen besproken te hebben zijn we weer in de auto gestapt en hebben zo nog 3 andere winkels bezocht. Bij elke winkel kregen we eten aangeboden dus toen het 14.00 was merkte ik pas dat ik trek begon te krijgen. Op de weg terug zijn we even gestopt voor een typische Bengaalse lunch en heb ik als een echte Bengaal heerlijk met mijn handen gegeten. Ik was deze morgen al vroeg de deur uit en stapte ook pas weer om 17.00 mijn kamer in. Het was een zeer geslaagde maar ook weer vermoeiende laatste dag van de week.

Tot de volgende keer maar weer lieve allemaal!

Bangladesh week 4

Jeetje het lijkt wel of ik 2x per week een blog plaats, wat gaat de tijd af en toe toch snel hier. Sommige momenten zit ik starend op de bank om te bedenken wat ik nou weer eens zou gaan doen. Het is hier namelijk niet mogelijk om zomaar even er uit te gaan voor een grote wandeling, dit wordt echt streng afgeraden. Daarom voel ik me hier soms een beetje 'gevangen' in het centrum en ben ik blij als er een speciale dag gevierd wordt. Maar daar staat tegenover dat andere dagen voorbij vliegen en het lijkt alsof zo'n dag niet genoeg uren bevat. We zitten alweer in de 4e week wat, voor de minder oplettende onder ons, een maand betekend! Het is moeilijk te beseffen en ik heb echt zoveel verschillende gevoelens. Het ene moment ben ik de gelukkigste persoon op aarde en het andere moment kan ik niet wachten om mijn voet op Nederlandse bodem te zetten.

Zoals elke maandag waren we ook deze maandag weer aanwezig in de school om de drawing les te verzorgen. Het spannende was natuurlijk of er docenten bij zouden zijn of dat ze het ons weer lekkers zelf zouden laten doen. Nou ik kan je vertellen; uiteindelijk kwam het hoofd van de afdeling erbij zitten en begon hele verhalen te vertellen. Grappig dat hij totaal geen interesse toonde in de kinderen maar alleen maar zijn aandacht op ons had gericht. Wij hadden de kinderen intussen de opdracht gegeven om een molen te tekenen en hadden hierbij een voorbeeld laten zien. Het leek er helaas niet op dat de kinderen dit een leuke opdracht vonden en dit was misschien ook wel de reden dat ze allebei een auto begonnen te tekenen. Maar die man zat dus naast ons en besloot ook een auto te gaan tekenen, oke heel logisch? Andrew (de Engels teacher) had ons al eerder verteld dat de man het zelf veel te leuk vond om te tekenen dus dit verbaasde me eerlijk gezegd niks. Inmiddels hadden Laura en ik een molen getekend om te kinderen te motiveren dit ook te proberen, helaas nog steeds geen interesse. Na zo'n 30 minuten was het meisje dat naast mij zat klaar met haar auto en begon aan een nieuwe tekening. Ik keek ernaar en wist totaal niet wat dat voor moest stellen. Echter, na een paar extra lijnen schoot ik in de lag en realiseerde me dat ze daadwerkelijk mijn molen aan het natekenen was! Wow, wat was dat een goed gevoel zeg. Ze deed het harstikke mooi en uiteindelijk hebben we samen bedacht om er nog een zon en wat bloemen bij te tekenen, een geslaagde les mag ik wel zeggen. Die middag was er zoals gewoonlijk niet veel te doen in de school. De kinderen hebben verschillende activiteiten waarbij een groot deel niks doet en alleen maar toekijkt. Laura en ik hebben even gekeken bij de dans les en de zingende kinderen. Hierna zijn we naar buiten gegaan, hebben aan de basketbal trainer een bal gevraagd en hebben samen onze frustraties eruit gespeeld. Toen de kinderen uiteindelijk klaar waren met hun activiteiten kwamen ze naar buiten en hebben heerlijk met ons samen gebasketbald. Hoe mooi is het als ze dan vragen of dit vaker plaats kan vinden?

Dinsdag was de grote dag; mijn verjaardag! Het was natuurlijk niet de eerste keer dat ik dit ver weg van thuis vierde. 2 jaar geleden had ik het geluk dit in het prachtige Noorwegen te doen! Ik kan nu niet helaas zeggen dat het dit keer in het prachtige Bangladesh was. Eerder in het drukste, vieste en gevaarlijkste land waar ik in mijn leven ben geweest. Maar dit maakte het juist wel heel erg bijzonder. Aan de ene kant natuurlijk heel erg jammer om het niet met mijn familie en vrienden te kunnen doen, maar aan de andere heel erg gaaf om het een keer op z'n Bengaals te vieren! Toen ik s'ochtends wakker werd lag er een bloem op mijn bed, neergelegd door onze huismoeder. Hierna was het gewoon tijd om aan het werk te gaan en hebben Laura en ik weer geparticipeerd in de Engelse lessen van class one en two. Een aantal docenten feliciteerde mij, want het was inmiddels wel bekend dat ik jarig was. De lunch was deze dag echt perfect omdat ik zelf had mogen kiezen wat ik wilde. Er zat wel gewoon rijst bij, maar die heerlijk potato ballen en rijstepap waren wel echt een feestje! Samen met de directeur van de school had ik afgesproken dat ik graag wilde trakteren in de school en ik vroeg me af hoe dat hier in zijn werk ging. Hij vertelde mij dat ik s'middags met kinderen en personeel in een lokaal moest gaan zitten en dan mijn koekjes kon uitdelen. Ik moest de koekjes aan hem geven en dan zal het wel geregeld worden.... Het was allemaal best spannend want de aandacht was nu nog meer op mij gericht dan het normaal al was. Maargoed, ik zat daar dus in dat lokaal op een krukje en voor mij zaten de kinderen in een kring. Achter de kinderen stonden de docenten en daar zaten we dan voor 10 minuten te wachten tot er iets ging gebeuren. Uiteindelijk kwamen een aantal juffies met mijn koekjes op borden en zetten deze voor mij neer. Ook had de school zelf cake gekocht want dit bleek een Bengaalse traditie te zijn. De kinderen zongen 2 liedjes waarna ik een mes in mijn handen geduwd kreeg en werd verzocht de cake te snijden. Nadat de cake gesneden was werd iedereen doodstil en moest ik een wens doen, grappig hoe anders het hier allemaal gevierd wordt. Hierna mocht ik de cake en koekjes uitdelen en hebben we met zijn allen genoten van de Bengaalse muziek! S'avonds ben ik met de andere vrijwilligers uiteten geweest en hebben we een gezellige avond gehad. Toen ik uiteindelijk in bed lag miste ik wel echt even iedereen in NL en vroeg ik me af hoe het daar gegaan zou zijn.

De dag na mijn verjaardag was alles weer zoals het altijd al geweest was. Ik moest er vroeg uit want ik had dan eindelijk een afspraak in het Hostel! Toen ik aankwam stonden de kinderen netjes in een rijtje klaar om naar de school gebracht te worden. Ik kreeg de hoofd huismoeder in het vizier en stond met haar te kijken hoe de andere huismoeders alle kinderen meenamen en door het centrum vooruit duwde. Ze vertelde mij dat zodra de kinderen op school waren er verschillende dingen moesten gebeuren. Zij ging zelf medicijnen bij de plaatselijke apotheek halen en ik mocht samen met een andere vrouw de binnenplaats schoonmaken. De binnenplaats is omringt door borders met aarde en planten maar door het vele regen overstromen deze steeds. Het water en de aarde stoomt er dan uit waardoor de gehele binnenplaats veranderd in een modderbad, goed voor de huid toch? Met een blik (van stoffer en blik weet je wel?) heb ik de aarde van de grond geschraapt en netjes teruggegooid in de borders. Daarna met een waterslang de overgebleven modder weggespoten en het zag er allemaal weer blinkend uit. Nu maar hopen dat het de komende dagen niet gaat regenen anders kunnen we weer opnieuw beginnen. Om 10.30 werd ik in de Redway Hall verwacht omdat er, zoals wel vaker hier, een evenement was. Dit keer was het feest omdat de wheelchair basketbal teams van Bangladesh (mannen en vrouwen) in CRP de komende 2 weken een training volgen ter voorbereiding van het Basketbaltoernooi in Nepal. Heel leuk en ik ben benieuwd wat het ons brengt!

Donderdag kon ik weer lekker uitslapen omdat het dan onze vrije dag is. Het voelt nog steeds erg raar om op zondag te moeten werken en op donderdag vrij te zijn, maar we raken er wel aan gewend. Stiekem zou ik het niet zo erg vinden om een ochtendje meer te moeten werken, want er is hier toch niet zo veel te doen. De donderdag ochtend gebruik ik vaak om mijn kleren te wassen of om mijn blog weer eens bij te werken. Vandaag was dit ook weer het geval en zat ik lekker rustig op mijn kamer aan het bureau te schrijven om jullie, mijn vaste lezers, van een mooi verhaal te voorzien. In de kamer naast mij werd er intussen druk geveegd en geboend omdat er een verhuizing plaats ging vinden. De opslag kamer van onze huismoeder werd leeggehaald zodat de kamer dan eindelijk kon dienen waarvoor die bedoeld was; als slaapkamer. Pete, de jongen uit Ierland, kreeg deze kamer zodat Clodagh en Kikki de kamer van Pete konden bemachtigen. De kamer van Pete was namelijk groter en daar werd een 2-persoons kamer van gemaakt. Zo hoefde Clodagh en Kikki niet meer op de 5e verdieping te slapen en werden ze echt onderdeel van onze 'floor'. Naar mijn mening had dit allemaal veel eerder geregeld kunnen worden, maar he we zijn hier in Bangladesh....

En of we niet genoeg evenementen hadden gehad kwam er vandaag nog eentje bovenop. Zelf had ik er nog nooit eerder van gehoord, maar hier blijken ze het elk jaar te vieren; OT dag, oftewel Occupational Therapy Day. De dag van tevoren hadden we allemaal al een speciaal t-shirt gekregen met een bepaalde tekst erop, allemaal in Bangla dit ik snapte er natuurlijk niks van.... Met alle OT studenten en heel wat personeel stapten we vrijdag om 07.30 in de bus om onze tocht naar Dhaka te beginnen. CRP had namelijk bedacht om deze dag niet in het centrum te vieren maar in de hoofdstad van Bangladesh. Na 1,5 uur in de bus, waarbij mijn knieën nog net niet door de stof van de stoel voor mij scheurde, kwamen we aan in het oo zo mooie Dhaka. Iedereen stapte uit en daar stonden we dan, midden op straat. Eigenlijk was dit niet eens zo bijzonder want de mensen lopen hier dagelijks pontificaal op de (snel)weg. Met zijn allen vormde we een soort protest groep met borden en banners. Zo staken we een aantal rotondes over en kwamen uiteindelijk uit bij de speciale plek voor protesten. Hier bleek dat we niet de enige waren en er stonden tientallen mensen met borden refererend naar de Rohynja's. Wij stalde onze groep een stukje verderop op en er werden een aantal belangrijke personen geïnterviewd. Op een gegeven moment was ik er wel weer klaar mee, maar helaas is alles maar dan ook echt alles hier in Bangladesh zo ontzettend langdradig. Uiteindelijk, na ongeveer een uur wachten, mochten we dan eindelijk onze weg terug proberen te vinden. Dit ging gelukkig vrij soepel en om 11.30 zaten we alweer in de bus terug richting CRP. Al met al was het een gezellige ochtend en heb ik stiekem vooral genoten van de busrit omdat ik dan eindelijk wat meer van het land kon zien. Na de lunch heb ik heerlijk met Clodagh op ons dak gezeten en mijn boek gelezen in een korte broek en een hemdje, eindelijk! Toen Rieke vroeg of er mensen mee wilde naar de New Market om wat spulletjes te kopen kon ik natuurlijk geen nee zeggen, ik ben altijd in om wat te doen. Na de New Market zijn we een stukje verder gelopen en hier kwam ik tot de ontdekking dat er stiekem veel meer te zien was dan ik dacht. We liepen langs diverse marktjes waar kippen, groentes, fruit en vis werden verkocht. De kippen lagen vastgebonden aan elkaar op de grond en de vissen lagen te spartelen in grote metalen schalen. Een vegetariër had hier niet moeten lopen, maar gelukkig kan ik het snel van me af zetten omdat ik weet dat DAT is wat ik eet.

Zaterdag is vaak de dag welke we voor ons onderzoek reserveren en dit ging vandaag eigenlijk best wel goed. We hadden om 10.00 afgesproken en toen zaten we er ook daadwerkelijk allemaal klaar voor. Het was even zoeken waar we nou moesten beginnen maar uiteindelijk hebben we een to-do list opgesteld en hebben we goed voor nu ogen wat we nou eigenlijk willen en moeten doen. We zijn direct maar even bij de directeur van de school langs geweest om te vragen of hij moeders (met kinderen met cerebral palsy) wist die we eventueel zouden kunnen interviewen. Helaas was onze beste man niet aanwezig dus moesten we zondag maar weer terug komen. Toen ook gelijk maar even doorgelopen naar Roxanne om te vragen of we aankomende vrijdag naar Dhamrai kunnen, een Hindoe village in de buurt. Dit is net te ver om met riksja te gaan dus hebben we een lift nodig van iemand van CRP. Ze gaat proberen iemand te regelen, dus dat zou natuurlijk hartstikke leuk zijn. Inmiddels was het alweer tijd om te lunchen en voor het eerst in 4 weken kregen we roti, jeetje wat maakte onze huismoeder mij daar blij mee zeg. Even geen rijst, maar lekkere pannenkoekjes met kikkererwten! Ik heb er echt van genoten en ga haar zeker vertellen dat ze dit wel vaker mag maken. Omdat Laura gister niet mee was naar New Market wilde ze vandaag toch ook even graag zien wat ik nou bedoelde met die vastgebonden kippen en spartelende vissen. Dus zo gezegd zo gedaan, daar liepen we met zijn tweeën door de straten van Savar en genoten van alle starende mensen. In het begin vond ik nogal beschamend om foto's te maken van het eten en de mensen. Maar nu ik hier een maand ben boeit het me echt niet meer en sta ik gerust 2 minuten voor een kraampje om de beste foto te schieten. Ja hallo ze kijken mij ook de hele dag door aan, wat is dan het probleem als ik even 2 minuten van hun tijd vastleg? Weer zag ik alle kippen en vissen, maar merkte dat ik beter tegen kon dan gisteren. Tuurlijk is het moeilijk om te zien, maar ik ben van mening dat als ik het eet dat ik ook moet accepteren dat ze op deze manier worden behandeld en verhandeld.

De laatste dag van de week is onze eerste werkdag van de werkweek, snap je het nog? Iniedergeval stond de wekker alweer om 07.15 omdat ik om 08.00 klaar moest staan om kinderen naar school te 'rijden'. Vanaf het hostel worden de kinderen iedere ochtend naar school gebracht door de huismoeders. Omdat ik op zondagen in het hostel werk was dit deze vroege morgen ook mijn taak. Stiekem vond ik dit ook wel een van de leukere taakjes hier in CRP, lekker lopen en de kinderen zien genieten van het lekkere weer. Nadat de kinderen op de school waren afgezet ging ik samen met de hoofd huismoeder en 4 kinderen mee naar de dokter. De kinderen moeten om de zoveel tijd naar de dokter voor controle en dan is het wel zo makkelijk dat deze dokter een eigen kamer in CRP heeft. Heel grappig om te zien hoe een dokterskamer er hier uitziet, eigenlijk was er niet zoveel te zien want er was vrijwel niks. Na het doktersbezoek ging ik met een andere huismoeder mee en hebben we, net zoals woensdag, een kamer schoongemaakt. Na een uur was ik er stiekem wel klaar meer maar het was helaas nog geen lunchpauze. Gelukkig is het me gelukt om nog 2 uur door te werken en kon ik dan eindelijk om 13.00 van mijn warme maaltijd genieten. S'middags hadden we weer de wekelijkse meeting en kwam ook de huurprijs voor de kamers naar voren. Het blijkt dat iedereen hetzelfde bedrag moet betalen ongeacht de kamer. Dit leek mij niet helemaal eerlijk en heb ik ook even laten merken. Voor een Single room zou je dus evenveel moeten betalen als voor een Double room? Roxanne gaat het bespreken, wordt vervolgd.... S'avonds hebben we, na zo'n 2 weken, weer eens gebadmintond. Clodagh en Pete zijn alle twee gelukkig ook erg actief dus dit maakte dat we met zijn 4ren in de Redway hall heerlijk wat potjes hebben kunnen spelen.