Bangladesh week 3

Inmiddels zitten we alweer in week 3 en ik voel me nu al helemaal thuis. In het begin durfde ik niet eens alleen het centrum uit wegens de starende mensen en de voorbij scheurende riksja's, maar nu voel ik me een echte Bengaal. Elke keer als ik boodschappen ga doen word ik hartelijk begroet door de poortwachters en staat mijn favoriete fruitman al lachend naar me te wuiven. De mannen (vrouwen en kinderen trouwens ook) kijken nog steeds evenveel naar me maar dit ben ik intussen wel gewend. Tegenwoordig kijk ik gewoon lekker terug tot ze merken dat ik een volhouder ben en ze zelf snel wegkijken. Steeds als ik de poort van het centrum bereik na terugkomst van een uitje voelt het alsof ik thuiskom, dit noem ik nog eens een goed teken!

Maandag ochtend was het weer tijd om mee te kijken bij de teken klas voor kinderen met cerebral palsy. Toen we het lokaal in liepen zaten de kinderen al netjes op hun stoelen klaar om aan de slag te gaan. Dit keer waren het er 3 in plaats van 2 en lachten ze vrolijk naar ons. Zoals altijd kregen we de vraag; 'how are you?'. Met ons ging het hartstikke goed en met hen uiteraard ook, want dat is het enige wat ze kunnen antwoorden; 'I am fine'. Laura en ik gingen tegenover de kinderen zitten, waren er inmiddels al aan gewend geraakt dat de leerkrachten hier altijd te laat komen dus begonnen we maar vast met het pakken van wat tekenmateriaal. Toen alles klaar lag en er nog geen vrouwen met een Bengaals lachje in het lokaal waren begonnen we ons zorgen te maken. Waar blijven die mensen toch? Uiteindelijk besloten we om maar gewoon te starten, de kinderen waren er tenslotte gewoon. Laura en ik keken elkaar elke 5 minuten aan, schoten in de lach en vroegen elkaar; serieus, laten ze ons hier oprecht 40 minuten met de kinderen zitten zonder enige begeleiding? En ja dat was inderdaad precies wat ze deden, de gehele les hebben wij geïmproviseerde opdrachten bedacht en hebben we samen met de kinderen de meest schitterende kunstwerken gemaakt. Helemaal geen Bangla teacher nodig! Na de les gingen de kinderen zelfstandig naar een ander lokaal om de volgende les te volgen en zo gingen wij door naar onze 2e klas. De 2e klas van vandaag was de 'play group' (kinderen van 4/5 jaar), en jeetje wat zijn die jochies schattig. Ik wil er zo een paar in mijn packpack stoppen om mee te nemen naar NL, maar helaas klinkt dit plan mooier dan dat het is. Gelukkig was hier wel een leerkracht aanwezig en kregen de kinderen een papiertje met de letter S. Omdat er geen stoelen en tafels in dit lokaal aanwezig waren zaten de kinderen voorover gebogen hun letters te schrijven. Inmiddels was ik zulke situaties wel gewend, kon ik het snel van me afzetten en ben ik naast de kinderen op de grond gaan zitten. De kinderen hebben de S vaak op moeten schrijven, wat naar mijn mening erg goed ging en er dus een tevreden juf in de klas zat. Na de lunch hebben we meegekeken bij de 'sportklas'. Ik had me er helemaal op verheugd om samen met de kinderen leuke sportactiviteiten te doen en lekker in beweging te zijn. Helaas merkte ik al snel dat m'n vreugde wegebde toen bleek dat de les binnen was. Sportklas was niet het sporten wat wij in NL gewend zijn, nee hier doen ze aan gezelschapsspelletjes. Dus daar zat ik dan aan een tafel gezellig domino te spelen....

Maandag was me erg tegengevallen dus ik hoopte dat dinsdag beter zou worden. Vandaag zouden we namelijk les geven aan class one en two, dus daar keek ik stiekem wel een beetje naar uit. De dag ervoor hadden we al een afspraak gehad met de juffen van deze klassen om te bespreken wat er de volgende dag op de planning stond. Laura en ik hadden begrepen dat wij de les mochten geven dus maandag avond hadden we alles netjes voorbereidt. Toen we dinsdag ochtend voor de eerste klas stonden werd ons verteld dat we achterin moesten gaan zitten en maar even moesten observeren. Ho eens even, dat hebben we al vaak genoeg gedaan.... Dit probeerde ik de juf ook duidelijk te maken maar met haar gebrekkige Engels was dit zeer frustrerend. Uiteindelijk is het me gelukt om het eerste deel van onze voorbereidde spel te doen en daarna nam ze het van ons over. Ontzettend irritant was dat ze alles naar het Bengaals vertaalde als ik wat duidelijk probeerde te maken aan de kinderen. Het is juist de bedoeling dat de kinderen de Engelse taal leren en als alles steeds maar weer vertaald wordt zou ik ook niet meer nadenken. Ook in de 2e klas waar we kwamen werden we vriendelijk verzocht om achterin plaats te nemen, dit hebben we toen maar voor lief genomen en daar zaten we dan met verbeten hoofden naar de les te kijken. Die middag hebben we de lessen geëvalueerd en afgesproken dat wij woensdag weer aanwezig zouden zijn en de lessen zouden observeren om vervolgens plaatselijke feedback te geven. We hadden geluk dat deze keer onze coordinator aanwezig was om het Engels voor de Bengaalse juffen te vertalen. Om 3 uur stond de kookles op de planning. Laura en ik liepen naar de locatie waar dit plaats zou moeten vinden, maar zoals we al dachten troffen we geen leerkrachte noch geen kinderen aan. Wij weer terug naar de school om meer informatie te vragen en daar waren ze nog bezig met het verzamelen van alle kinderen.... Het was inmiddels half 4 toen we onze slippers voor de deur van de keuken zetten en naar binnen liepen. De kinderen gingen op de koude vloer zitten dus dit voorbeeld volgde wij maar behoedzaam. De keuken was zeer primitief maar had eigenlijk alles wat je nodig hebt. Vandaag stonden 'fried noodles' op het menu waarvan Laura en ik werkelijk geen idee hadden wat we hiervan moesten verwachten. De leerkrachten pakten alle spullen en begonnen wild uien te snijden en noodles te koken. De kinderen zaten daar maar en ik vroeg me af of ze nog iets mochten gaan doen. Later bleek dat de kinderen vaak alleen kijken en af en toe mogen helpen met roeren of deeg kneden. Dit was eigenlijk wel te begrijpen omdat de hand coördinatie van de kinderen niet goed ontwikkeld is en dit gevaarlijke situaties kan opleveren. Toen de noodles gekookt waren werden ze gemengd met het meel, de ui en de chilipeper. Van deze massa werden vervolgens bolletjes gerold en deze werden in een pan met olie gefrituurd. Het eindresultaat zag er heerlijk uit en later bleek het ook nog een zeer goed te smaken, dus ik weet wel wat jullie te eten krijgen als ik weer terug ben in NL!

Voor woensdag hadden we de afspraak gemaakt dat de leerkrachten de lessen zelf zouden geven maar wij erbij zaten om te ondersteunen en eventueel feedback te geven. Tijdens de eerste les bleek dit hard nodig te zijn want dat wat we die dag ervoor hadden besproken bleek ze toch niet helemaal begrepen te hebben.... Uiteindelijk ben ik maar even voor de klas gaan staan om wat voorbeelden te geven, gelukkig ging het hierna harstikke goed en vonden de kinderen het ook nog eens geweldig. Ik merkte gelijk een verandering van houding bij de leerkracht en zag dat ze nu met meer moed voor de klas stond. Erg fijn om te zien dat de leerkrachten hier mijn feedback graag aannemen en hier ook daadwerkelijk wat mee doen (iniedergeval als ik aanwezig ben). Na de lessen was het alweer tijd voor lunch en hebben we genoten van.......NOODLES. Ja sorry meer kan ik er niet van maken, er zijn een aantal mogelijkheden; noodles met groente - kip met aardappel, rijst en groente - vis met aardappel, rijst en groente - gebakken ei met rijst en groente en soms krijgen we linzen. Een uitgebreide keuken hebben ze hier niet en alles wordt in een flinke laag olie gebakken, ik moet eerlijk zeggen dat ik blij ben om een droge boterham te kunnen eten als ik weer in NL ben. Ook vandaag hadden we weer een afspraak met de leerkrachten om hun lessen van feedback te voorzien en ze te helpen met voorbereidingen voor de volgende les. Helaas bleek de volgende les pas zaterdag te zijn en dat is onze vrije dag. Uiteraard hebben we ze gewoon geholpen om een leuke werkvorm te bedenken en nu maar hopen dat ze dit ook daadwerkelijk gaan uitvoeren op de manier die ik in gedachten heb. Na de afspraak was er een algemene teacher training van Endrew, de Engelse teacher die hier ook als vrijwilliger werkt. Hij heeft het maken van een lesplan hier in de school geïntroduceerd dus daar zijn ze nu druk mee aan het oefenen. Grappig om te zien hoe de leerkrachten opdrachten uitvoeren die ik in mijn eerste jaar van de PABO ook moest doen.

Zoals altijd waren we op donderdag weer lekker vrij, tijd om onze nieuwe gasten te verwelkomen dus. Vandaag kwamen namelijk 2 nieuwe vrijwilligers uit Ierland om te werken op CRP. Ontzettend leuk om nog meer mensen te leren kennen en ook zeker omdat ze van onze leeftijd zijn. Ze kwamen s'ochtends vroeg aan net zoals wij 3 weken geleden. Even gedag gezegd, gevraagd hoe de reis was verlopen en toen zijn ze lekker hun bedje in gekropen. Voor ons dus tijd om aan ons onderzoek te werken. We hebben ons meer verdiept in wat CRP doet met cerebral palsy en zijn langs geweest bij het 'resource department'. Helaas werden we hier niet heel veel wijzer van dus het wordt echt even aankijken hoe dit allemaal gaat lopen. Het leuke vandaag was wel dat ik mee mocht naar Dhaka met aan aantal kinderen van de school. In Dhaka is de British Council gevestigd en daar was een of ander evenement waar de kinderen van CRP mochten dansen. Dus na de lunch zat ik in de auto op weg naar de grote stad. Omdat het donderdagmiddag was en bijna heel Bangladesh dan vrij is was het een drukte van jewelste op de weg. Elke 10 seconden hadden we bijna een aanrijding, maar dat schijnt heel normaal hier te zien. Gelukkig zat ik voorin en was er een riem aanwezig, dit hielp wel om me iets veiliger te voelen. Toen we uiteindelijk na 1,5 uur aankwamen werden we gecontroleerd en moest ik mijn handtekening zetten. Het was echt heel officieel allemaal, maar eenmaal binnen voelde ik me helemaal thuis. Het was schoon en het rook er zoals het hoort te ruiken in een land. De airco werkte prima en de wc's waren blinkend. Het grote nadeel was alleen dat we al om 14.30 aankwamen en de kinderen pas om 17.00 hun optreden hadden, dus daar zat ik dan; 2,5 uur voor me uit te staren. Ze doen hier dus niks om je in de tussentijd te vermaken en zelfs de kinderen kregen geen activiteit aangeboden. Toen we uiteindelijk begonnen schok ik half wakker maar zat ik er dan ook helemaal klaar voor. Nieuwsgierig keek ik naar het podium en zag hoe de kinderen vrolijk hun dansje deden. Hierna waren nog wat andere optredens en aan het einde was de prijsuitreiking voor een art competition. Na een uur was alles voorbij en moesten we weer naar huis, had ik hiervoor 1,5 in de auto gezeten en 2,5 uur gewacht??? De terugweg was echt verschrikkelijker dan verschrikkelijk. Het was donker en nog drukker dan op de heenweg, het koste ons al 45 minuten om überhaupt het centrum uit te komen. Onderweg reden we natuurlijk weer bijna iemand aan omdat de mensen hier gewoon random de weg oversteken..... Ik was ontzettend blij om thuis te komen en lekker op de bank neer te ploffen.

Vorige week hadden Laura en ik aan onze volunteer coordinator (Roxanne) gevraagd wanneer we een keer een rondleiding door Dhaka konden krijgen, dit was vandaag! We hadden al om 08.00 afgesproken om te vertrekken omdat we dan weer voor het donker terug zouden zijn. Toen we opstonden en naar buiten keken werden we helaas niet echt vrolijk, regen, regen en nog eens regen. We zijn toch maar in de auto gestapt met de hoop dat het wel droog zou zijn als we eenmaal aangekomen waren. Teveel gehoopt.... Het kwam met bakken uit de hemel en toen we een open paleis hadden bezocht waren we doorweekte katjes en was het ijskoud. KOUD in Bangladesh, kun je je het voorstellen? Toch nog even snel langs een mooie moskee geweest en toen besloten om de trip verder af te blazen en terug te gaan naar CRP. In totaal zijn we 1,5 uur in Dhaka geweest en ruim 4 uur onderweg, het was me m'n ochtend wel zeg. In NL had ik op dit moment een lekkere warme douche genomen, maar hier in Bangladesh kennen ze alleen koude douches. Trillend en met kippenvel stond in onder de douche om die vieze regen van me af te spoelen.

Zaterdag regende het nog steeds en het leek er ook niet op dat het ging stoppen. We waren heel erg bang dat we de hele dag binnen moesten blijven. Heel snel ben ik toch even met de 2 nieuwe vrijwilligers, Peete en Cloday, naar Roxanne geweest om het een en ander voor ze te regelen. Door de stromende regen slopen we naar de andere kant van het centrum. We mochten van geluk spreken dat Roxanne er was, want anders hadden voor niks ons leven riskeert. Gelukkig ging het allemaal vrij snel voor Bengaalse begrippen en na het invullen van wat formulieren konden we terug naar ons Guesthouse om te genieten van een bord vol rijst. Om een uurtje of 4 was het dan eindelijk droog en dit gaf ons de gelegenheid om toch nog even wat kleine boodschapjes te doen. Laura, Peete, Cloday en ik liepen met een goed gevoel de 10 trappen van ons gebouw af. In het centrum viel het water nog wel mee, maar toen we door de poort naar buiten liepen moest ik even naar adem happen. De hele straat stond blank en de Riksjah's bleven bijna steken in het hoge water. Nog nooit had ik zo'n hoeveelheid regenwater in een straat zien liggen en al helemaal niet bijna de winkels in zien stomen. Eenmaal aan het nieuwe straatbeeld gewend besloten we om er toch maar doorheen te gaan. Aan de andere kant had het toch ook wel weer zo z'n charmes. En daar liepen we dan, 4 buitenlanders plunderend door de overstroomde straten van Savar. Het was echt genieten en ik voelde me stiekem als een vis in het water. Nog nooit had ik dit meegemaakt en (bijna) alles wat je voor het eerst doet is natuurlijk ontzettend spannend en leuk! We hebben alle noodzakelijk boodschappen gedaan en toen toch maar besloten om zondag de rest te halen omdat het wel erg uit te hand ging lopen.

Vandaag was ik erg benieuwd hoe de straat erbij zou liggen. Maar eerst werden we verwacht bij het evenement 'road safety day'. Ze hebben hier zo ontzettend veel evenementen en speciale dagen dat ik nu de tel al kwijt ben. We begonnen met een korte wandeling door het centrum. Eerst was de planning om deze wandeling door de straat te doen, maar door het water was dit niet mogelijk. Na de wandeling werden we allemaal in de Redway Hall verwacht en mochten we toekijken hoe tientallen kinderen deelnamen aan een tekenwedstrijd. Het was heel erg schattig en sommige kinderen tekende met hun mond omdat ze verlamd waren. Na heel wat minuten wachten was daar dan eindelijk de uitslag en kregen de kinderen hun prijzen. Toen nog even gezellig op de foto met zijn allen waarna we vrij waren om te lunchen. Na de lunch hadden we, zoals elke zondag, de volunteer meeting met Roxanne. Hier hebben we besproken hoe het allemaal gaat en of we nog wat te klagen hadden. Nu te temperatuur een aantal graden is gezakt slaap ik stukken beter, dus ik heb nergens meer last van. Verder waren we de middag vrij wegens het evenement, dus hebben we de basketbalwedstrijd weer bewonderd. Ook nog even boodschappen gedaan nu de straat wat toegankelijker bleek te zijn! Ik ben trouwens wel echt blij met Peete en Cloday, ze zijn erg ondernemend en willen graag wat doen. Omdat we een beetje laat aten konden we helaas niet meer naar het badminton, maar een potje kaartje kon deze activiteit ook wel vervangen.

Bangladesh week 2

Wat gaat de tijd toch eigenlijk snel. De eerste week was enorm wennen maar bedenk met nu dus dat er al 2 weken op zitten. Nog 9 weken te gaan en dan is het alweer tijd om afscheid te nemen en op zoek te gaan naar nog meer avonturen. Wij hebben namelijk besloten om de laatste 3 weken van onze trip backpackend door Azië door te brengen. Er zijn hier enorm veel mooie landschappen en verschillende culturen, dit willen wij absoluut niet missen. Maar goed eerst nog even aan het werk op CRP voor de komende tijd.

Maandag was de eerste dag dat ik in de school ging meekijken. En ja als 'primary school teacher' vinden ze me hier helemaal het einde. Elke keer als mensen vragen wat voor werk ik doe en ik vervolgens antwoord met 'I am a primary school teacher' zijn ze nog meer geïnteresseerd dan dat ze al waren. Laura ging ook mee naar de school dus daar stonden we dan om 08.00, zoals afgesproken, voor de deur. Uiteindelijk was er om 08.15 nog niemand en toen de kinderen om 08.20 het volkslied op het plein begonnen te zingen zijn we hier maar even gaan kijken. Toen de kinderen naar hun klassen liepen kwam er toch iemand naar ons toe om ons verder te begeleiden. We werden in de 'inclusive class' (klas van kinderen met en zonder lichamelijke beperking) gezet om te observeren. Mij vielen natuurlijk al gelijk wat dingen op die ik anders zou aanpakken, maar dit maakte het juist wel erg interessant. De kinderen waren erg afgeleid door elkaar en de leerkracht leek er geen grip op de hebben. De eerste sessie hadden de kinderen een Bengaalse les, de 2e sessie kregen de Engels. Voor elke les komt er een andere leerkracht in het lokaal, dus eigenlijk het zelfde systeem als wij in NL op de middelbare school hebben. Om 10.00 hadden we een 'kleine pauze' en werden we meegenomen naar de cafetaria van de school. Hier moesten we maar even gaan zitten en kregen we een kopje thee met wat lekkers erbij, wij worden hier goed verzorgd hoor! Toen het uiteindelijk 10.45 was gingen we pas terug naar de klas; ik zou zeggen een ideale pauze. Na de pauze hebben we een bezoekje gebracht aan de 'special need' klas, dit is de klas voor kinderen met bijvoorbeeld cerebral palsy of het syndroom van down. Er zaten ongeveer 6 kinderen in het lokaal die een op een begeleiding hadden van studenten, om bijvoorbeeld te schrijven met hun tenen of om puzzels te maken. Na deze oefeningen gingen we met zijn allen naar buiten om deel te nemen aan het onderdeel 'horse riding'. De kinderen mochten om de beurt op een pony zitten en een stukje rijden, ze vonden het geweldig! Voor lunch moesten we weer terug naar ons guesthouse en dus de 6e verdieping op. Hier hebben we weer rijst gegeten en onze ervaringen gedeeld. Na de lunch werden we in een lokaal gezet en kwamen er stuk voor stuk kinderen binnen. Na zo'n 10 minuten zaten er 3 kinderen met 3 begeleiders, waarvan wij zoiets hadden; zou als dit het is.... Uiteindelijk zaten we met 23 kinderen en 6 begeleiders in een ruimte net iets groter dan onze slaapkamer. De brandweer in NL zou dit voor geen meter goedgekeurd hebben, maar daar hebben ze hier natuurlijk maling aan.

De tweede dag op de school was dinsdag en toen mochten we observeren bij de 'play class', de kleuterklas van NL. Erg lief om die kleine jongetjes (nee veel meisjes heb je hier niet) te zien genieten van de liedjes en spelletjes. Ook hier had ik wel zo mijn bedenkingen over de manier waarop er les gegeven werd, maar ik moet natuurlijk niet alles met ons kikkerlandje gaan vergelijken. Dinsdag was eigenlijk een hele bijzondere dag, S' middags kwamen namelijk belangrijke personen met de Olympic flame van de common wealth games. Dit is een soort olympische spelen maar dan voor de lidstaten van het gemenebest van Naties en de tot aan een van een gen behorende overzees gebiedsdelen (jaja ik hoor je denken; Whattt???? Nou ik snap er zelf ook vrij weinig van....) Desalniettemin was het erg belangrijk allemaal en stond het hele centrum om 13.00 klaar langs de kant van de weg om de vlam, met natuurlijk de bijbehorende personen, te verwelkomen. Deze belangrijke personen mochten op de voorste rij in de Redway hall gaan zitten, een grote ruimte waar alle evenementen worden gehouden. En wie mochten er op de 2e rij? Nou dat waren wij als geëerde vrijwilligers. Hier stonden banken met zachte kussens voor ons klaar en kregen we een kopje koffie met een stuk cake erbij, weer voelde we ons veel te veel vereerd. En dit terwijl sommige mensen met een lichamelijke beperking achterin de zaal stonden (zaten) en bijna niks konden zien.... Toen iedereen zijn zegje had gedaan gingen we naar buiten en werden er duizenden foto's gemaakt. Tijdens het hele evenement werd er gefilmd door de Bengaalse televisie, dus pak je satellietschotel erbij en ga er lekker voor zitten zou ik zeggen!

Omdat we zaterdag, zondag, maandag en dinsdag hadden gewerkt waren we woensdag vrij. Laura en ik hebben heerlijk uitgeslapen om vervolgens even aan ons onderzoek te werken. Op een gegeven moment werden we zo sacherijnig van de hele dag binnen zitten dat we een wandeling door het centrum zijn gaan maken. Steeds meer mensen herkennen ons hier en wij beginnen ook steeds meer gezichten te onthouden. Het was vandaag wel echt weer heel erg warm, dus hebben we flink wat pauzes op bankjes gehouden. Elke keer werd ons gevraagd hoe het ging, hoe we heette, waar we vandaan kwamen en of we getrouwd waren. Zeer interessant voor de mensen hier, het zou natuurlijk super geweldig zijn als je met een Westerse vrouw trouwt. Maar leuk geprobeerd, ik doe er niet aan mee! Toen we uiteindelijk even gingen afkoelen in de Redway Hall raakte we al snel aan de praat met een man die we wel vaker hadden gesproken. Erg aardige man die, als een van de weinige, prima te verstaan is. Helaas kwam er een ommekeer in het gesprek toen hij vroeg naar onze religie. Laura vertelde dat ze ongelovig was en ik haakte er op in dat ik dit een beetje deed. Hij snapte totaal niet hoe dit kon gebeuren en werd echt een beetje boos. We kregen een preek over hoe het dan regenen, hoe het kon gebeuren dat mensen dood gingen en hoe het kon dat mensen een spinal cord injury kregen. Snel probeerde ik hem ervan te overtuigen dat we toch wel geloofde, maar ik weet niet zeker of dit is gelukt. Na een paar minuten heb ik maar een smoes bedacht zodat Laura en ik weg konden. We zijn een ijsje gaan eten op het naastgelegen 'terras'.

Woensdag een heerlijk rustige dag gehad, tijd voor herhaling dus. We hoefde gelukkig vandaag weer niet te werken en hadden daarom de tijd om nog het een en ander te regelen voor ons onderzoek. Na de lunch hadden Laura en ik een gesprek gepland met Endrew, onze Engelse mede-vrijwilliger. Endrew werk op de school en probeert het onderwijssysteem in goede banen te lijden door Engelse les te geven aan de kinderen en de leerkrachten wat kennis over lesgeven bij te brengen. Naar mate het gesprek vorderde kwamen er steeds meer aspecten naar voren die mij choqueerde, je gaat mij toch niet vertellen dat ze niet met doelen werken op de school? Hoe kan je lesgeven als je als leerkracht zelf niet voor ogen hebt wat het doel is? Mijn mond sprong helemaal open toen Endrew vertelde dat de directeur officieel geen leerkracht is maar een fysiotherapeut..... Niet te geloven, een fysiotherapeut die aangesteld wordt als primary school principal, schiet mij maar lek. Maargoed, na het heftige gesprek zijn we met een aantal mensen van onze verdieping naar de 'New Market' geweest. Dit is een overdekt winkelcentrum met vrijwel alleen maar stoffen om kleren van te maken. Dat is nog eens handig als dat het gene is wat je nodig hebt. In totaal had ik nog maar 2 setjes kleding, dus een 3e setje was zeker nodig. Uiteindelijk een heel mooie stof gevonden en goed afgedongen van 2000 naar 1500 taka. Toen nog even bij de westerse winkel aan de overkant geweest om Yoghurt te kopen, o god wat mis ik mijn vertrouwde kwark uit Nederland.... Omdat het donderdag was en iedereen altijd op vrijdag vrij is hebben we er maar weer een filmavondje van gemaakt. Net als vorige week zaten we met zijn allen in de woonkamer te genieten van een goede film. Helaas bleek de film niet zo goed te zijn als ik had gedacht en viel ik zo'n beetje om de 10 minuten in slaap.

Vrijdag was ik van plan om met Laura naar een dichtbij gelegen plaatsje te reizen om daar een bezoek te brengen aan een metaal smid. Helaas hoorde we dat er stakingen aan de gang waren en de kans bestond dat de bus met stenen bekogeld zou worden, nou toen hebben we toch maar besloten om thuis te blijven. S'ochtends zijn we toen maar naar de klerenmaker geweest om onze stoffen te brengen zodat hij er een mooi pakje van kan maken, ik ben erg benieuwd hoe het me gaat staan. Omdat we het toch wel een beetje saai begonnen te vinden om steeds maar weer op het centrum en daar omheen te verblijven wilde we heel graag wat doen. Wat een toeval dat een collega van een huisgenoot ons uitnodigde om mee te gaan op een boottrip. We gingen met een rikshaw, wat stiekem best wel eng was met de drukte, op weg naar de dichtstbijzijnde rivier. En daar zaten we dan in een bootje op een rivier in Bangladesh, we waren in ieder geval veilig als er nu een overstroming zou plaatsvinden.... Het was echt even genieten om minder herrie om ons heen te hebben en natuur te kunnen zien. De temperatuur begon te zakken dus dat maakte de trip nog aangenamer. Na ongeveer anderhalf uur stonden we weer aan wal en was het inmiddels 17.30. Iedereen hadaardig wat trek gekregen en daarom besloten we om een hapje te gaan eten in een vlakbij gelegen restaurant. Toen ik binnen stapje zag het er voor Bengaalse begrippen super luxe uit dus ik was al snel bang voor de prijs. Later bleek dat ik voor niks bang was geweest want voor 240 taka (2,40 euro) had ik mijn buikje rond gegeten. Mijn maaltijd bestond uit een verrukkelijke banaan/chocolade milkshake en een goed portie pasta met groente, ei, garnalen en kaas. Ik geef toe; voor Bengaals begrippen is dit misschien duur, maar ik als Westerling kon ik het missen.

Zaterdag was het weer een drukte van jewelste op het centrum van CRP, overal mensen in rolstoelen of moeders met kinderen op hun heupen. Elke keer weer als ik het gebouw uitloop word ik aangestaard alsof ze nog nooit een blanke hebben gezien. In het begin moest ik erg wennen maar inmiddels vind ik het eigenlijk wel leuk al die aandacht. Steeds willen er mensen met me op de foto en nu ben ik op het punt gekomen dat ik ook een foto van hun wil. Dus dan geef ik Laura mijn camera en hebben zij niet alleen een foto met mij als Westerling, ik heb dan ook een foto met hun als Bengaal. Eigenlijk was deze dag ook wel een beetje bijzonder te noemen, we werden namelijk uitgenodigd om te lunchen met Valerie Tayler. En nu denk je natuurlijk, is dit dan zo bijzonder? Nou ja, Valerie Tayler is namelijk de oprichter van CRP! Dus daar zaten we dan in de 'conference room' aan een lange grote tafel met heel veel belangrijke mensen uit Bangladesh. Het blijft me verbazen hoe de mensen hier naar ons opkijken en ons bijna aanbidden. Na de lunch hebben Laura en ik onze nieuwe kleren bij John de klerenmaker opgehaald, nu heb ik een nog mooiere jurk dan de 2 die ik al had. S'avonds na het eten ben ik nog maar even naar buiten gegaan om een potje badminton te spelen met alle andere studenten hier. Eigenlijk wilde ik maar 1 potje spelen en daarna nog even lekker rustig bankhangen voordat ik de dag erna moest werken, maar toen het 1 -1 stond moesten we toch echt even een finale spelen. En dat bleek een goede keuze, deze dame heeft de mannen gewoon mooi ingemaakt!! Tijdens het spelen merkte ik wel echt dat mijn haar te lang begon te worden en tijdens het douchen bleven de haren maar uitvallen doordat de dode punten steeds erger werden. Uiteindelijk heb ik dus maar besloten om er een stukje af te knippen. Hesther heeft een mooie vlecht bij me gemaakt en even later lag er een bosje haar in de prullenbak, actie geslaagd zou ik zeggen.

Zondag moesten we weer aan het werk. Laura en ik hadden een afspraak met de directeur van de school om eens even goed te bespreken wat voor nuttigs we nou zouden kunnen doen. De directeur vertelde de planning voor vandaag en uiteindelijk zaten we met zijn 2en en een leerkracht aan een tafel. Tegenover ons zaten 5 kinderen met cerebral palsy, waarvan 2 jongens met een Engels schrift voor zich. Het leek ons logisch om daar bij te gaan zitten dus deden we dat dan ook maar. Stiekem gingen we ervan uit dat ons wel even uitgelegd werd wat we moesten doen, maar nee daar doen ze hier niet aan. Samen met de kinderen zijn we er achter gekomen wat er van ze verwacht werd en zijn we samen aan de slag gegaan. Deze kinderen waren echt verbazingwekkend slim en het is zo ontzettend zonde dat er niet voldoende uitdaging aan ze gegeven wordt. Na de theepauze zaten we weer in hetzelfde lokaal maar nu voor teken les. Dit keer waren er in totaal maar 2 kinderen dus werd het 1 op 1 begeleiding. Heel erg leuk om samen met de kinderen te tekenen en ze te helpen iets moois te creëren. Ze genoten zichtbaar en dat maakte dat de tijd ontzettend snel ging. Voor we het wisten zaten we alweer boven in onze woonkamer te genieten van de lunch. Samen met 2 staff members van CRP zijn we na de lunch op supermarkt bezoek geweest bij oud patiënten met cerebral palsy. CRP financiert een aantal 'supermarkten' in de omgeving die worden gerund door mensen die behandeld zijn op CRP. Dit houdt in dat CRP geld geeft en hulp biedt om een bedrijf op te zetten en verder zelfstandig te kunnen runnen. Ons eerste bezoek was bij een enthousiaste man die ontzettend blij was ons te zien. We hebben gekeken hoe het met hem en met zijn winkel ging. Gelukkig liep het allemaal op rolletjes en hebben Laura en ik ook een steentje bij gedragen door een aankoop in de winkel te doen. Ons 2e bezoek was een stuk verder weg en hierdoor moesten we een riksja nemen. We reden door alle smalle en vieze steegjes, wat ons echt een goed zicht gaf op het arme leven van Bangladesh. Toen de riksja stopte en we uit moesten stappen dacht ik dat we er waren, helaas bleek dit niet zo te zijn. Na 20 minuten lopen waren we er nog steeds niet en toen vertelde de Bengaalse vrouwen ons dat ze het niet konden vinden. Uiteindelijk na nog eens 20 minuten vonden we eindelijk het huis waar desbetreffend persoon zou moeten wonen, maar geen winkel te zien. Het bleek helaas zo te zijn dat de familie geen geld meer had om de winkel draaiende te houden ondanks de hulp van CRP. Enorm sneu om te zien hoe de mensen hier in flinke armoede leven en geen werk kunnen vinden. Na een aantal vragen zijn we weer in een riksja gestapt en werden we voor het hek van CRP afgezet. Omdat het vandaag zo intens benauwd was liep het zweet inmiddels tot onze bilnaad en waren we blij in de airco te kunnen uitrusten.

Bangladesh week 1

Bangladesh week 1

Zo dit was het dan, de eerste echte week zit er alweer op. De eerste dagen heb ik echt even moeten wennen, maar inmiddels ben ik aardig gesetteld en gewend aan de totaal andere cultuur waar ik in beland ben. Er zitten hier meerdere mensen in het guesthouse welke ik steeds meer leer kennen. Zo hebben we Rieke (31, vrouw uit Ierland), Mike (27,man uit Engeland), Endrew (54, man uit Engeland maar nu wonende in Dubai) en Dorien (70, gepensioneerde vrouw uit Nederland). Over twee weken komen er nog 2 gasten bij en aan het einde van de maand nog eens 2. Ontzettend leuk natuurlijk en ik ben erg benieuwd wat dit ons allemaal gaat brengen!

Maandag was de eerste ochtend wakker worden in een nieuw bed, een nieuw gebouw, een nieuwe stad en vooral in een nieuw land. Helaas was de wekker al vroeg gezet omdat er een meeting plaatsvond in de grote hal; het was een maandelijkse meeting waar alle nieuwe vrijwilligers werden verwelkomt. Zo ontzettend raar en verwarrend om ineens zwetend van de hitte op te staan. Gelukkig hoefde we nog niet gelijk aan het werk, maar s’ middags hadden we wel een afspraak met de ‘volunteer coordinator’ om alle zaken door te spreken. Uiteindelijk ging dit niet door omdat er iets anders tussen was gekomen, tja welkom in Bangladesh.... S’avonds ben ik samen met Mike, Endrew en Laura uiteten geweest bij een kiprestaurant. Heerlijke, veel te pittige, kip met naanbrood en ‘salade’ gegeten.

De afspraak van maandag was naar dinsdag verplaatst en toen hebben we gelijk een uitgebreide rondleiding door het centrum gekregen. Hierna moesten we besluiten bij welk onderdeel we wilde gaan werken. Na wat wikke en wegen heb ik besloten om de eerste 2 weken bij de jonge kinderen met een lichamelijke beperking (Pediatric unit) te kijken om vervolgens mijn bijdrage te leveren aan de aangesloten school. Gelukkig kregen we nog even te tijd om te acclimatiseren want we hoefde pas zaterdag te beginnen, ja weekend kennen ze hier niet... Vrijdag is een vrije dag maar verder wordt er gewoon 6 dagen in de week hard gewerkt. Dinsdagmiddag hadden we dus nog lekker vrij en werden we uitgenodigd om deel te nemen aan een rolstoelbasketbalwedstrijd, nou hier wisten Laura en ik het antwoordt wel op. Dus uiteindelijk 45 minuten lang in een rolstoel over het veld rondgereden en zelfs nog gescoord! Die avond geprobeerd om zelf te koken, maar veel verder dan een omelet kwamen we niet.... dit wordt nog wat.

Woensdag was een zeer speciale dag, de dag van de cerebrale parese (hersenverlamming). S’ochtends vroeg om 08.15 stonden we met alle kinderen en ouders klaar om als stoet door het dorp te wandelen, uiteindelijk is het alleen de straat geworden want het bleek toch een beetje te ver voor de kids.... S’avonds zijn Laura en ik op pad gegaan om een bezoekje te brengen aan de plaatselijke KFC, jaja die hebben ze dan weer wel hier. Franse frietjes met een stukje kip gegeten en uiteindelijk nog een uitgebreide rondleiding door de Bengaalse keuken gehad, je wordt hier echt voor alles uitgenodigd. Dit bleek ook weer toen we onze eigen vertrouwde straat in liepen en een dame ons vroeg naar onze herkomst; ‘The Netherlands’ zeiden we in ons beste Engels. Niet veel later zaten we binnen aan een kopje thee met wat vers fruit en een schaaltje nootjes, nee de mensen zijn hier zeker niet onaardig. De vrouw (Lovely) wilde gelijk onze nieuwe Facebook vriendin worden en vertelde dan ook steeds dat ze onze gids, vriendin en zuster was. Uiteindelijk afgesproken om via facebook een nieuwe afspraak te maken en dan het vlakbij gelegen winkelcentrum te bezoeken. Omdat we donderdag nog steeds vrij waren hebben we heerlijk uitgeslapen om vervolgens weer lekker te lunchen. We zijn s’ochtends vooral bezig geweest met het voorbereiden van onze laatste 3 weken hier; backpacken door Azië. We willen zo ontzettend veel zien, maar helaas kan dit niet in zo’n kort tijdsbestek. We moeten hier nog echt even goed over nadenken, als iemand tips heeft zijn deze natuurlijk van harte welkom! Na de lunch hadden Laura en ik de afspraak met Lovely en hebben we in ‘het winkelcentrum’ rondgelopen, een taartje gegeten en heb ik zelfs nog een klein schoudertasje gekocht (voor wel 3000 taka). Die avond maar weer lekker uiteten geweest bij ons pittige kiprestaurant. Ik heb geprobeerd om de kip minder pittig te laten serveren, maar goed dit snapten ze natuurlijk niet. Na het eten besloten we om een filmavond te houden omdat we die nag erna toch allemaal vrij waren. Super fijn om even naar een groot scherm te kunnen kijken en je zo te voelen alsof je in een Westers land zit. Vrijdag is hier in Bangladesh de officiële vrije dag, zoals bij ons eigenlijk de zondag. Dit resulteerde in een rustige ochtend waarbij iedereen lekker relaxed zijn eigen ding deed. Na de lunch zijn Rieka, Mike, Laura en ik op pad gegaan om buiten de deur te lunchen. Een buitenlander die vandaag voor het eerst in Savar zou arriveren had de drukte waarschijnlijk niet overleefd, maar wij noemde vandaag ‘een zeer rustige dag’. Aanzienlijk minder mensen op straat en een veel betere sfeer dan de afgelopen week. Na de lunch nog even naar het ‘winkelcentrum’ geweest en mezelf heel erg blij gemaakt met havermout en kwark! De kwark heeft wel eens waar een andere smaak, maar het viel me zeker niet tegen. Verder eigenlijk niks gedaan deze dag, tja zulke dagen heb je wel eens....

Spannend, zaterdag was mijn eerste werkdag op CRP. Om 08.15 stond ik klaar voor de office van de organisator van mijn afdeling. Ik werd naar een lokaal gebracht waar alle moeders met hun kind zaten. Zeer interessant om te zien hoe mensen hier met de kinderen omgaan. Maar ook de manier van omgaan van de volwassen is in mijn ogen heel anders dan wij in Nederland kennen. De eerste groep sessie ging vrij snel voorbij omdat het allemaal nog nieuw voor me was. Tijdens de tweede groep sessie werd er vooral aan handtherapie gedaan en kon ik weer alleen maar toekijken. Uiteindelijk om 10.30 begonnen de individuele behandelingen en mocht ik meekijken hoe zo'n behandeling verliep. Erg interessant maar na 2 kinderen had ik het eerlijk gezegd wel gezien. Gelukkig mocht ik om 3 uur al naar huis in plaats van 5 uur dus dit scheelde alweer een hoop. Morgen moeten we weer hopen dat dit me beter af gaat....

Zondag moesten we ook gewoon weer aan het werk, echt wel even wennen hoor. De wekker ging om 07.15 na, zoals gewoonlijk, weer een zeer korte warme nacht. Toen ik aankwam heb ik eventjes moeten wachten (lees 30 minuten) voordat we dan eindelijk begonnen. Half slapend zat ik op de grond en probeerde ik geïnteresseerd te doen. Helaas kon ik het na 2 uur echt niet meer volhouden en ben ik terug gegaan naar het appartement om nog eventjes wat uurtjes slaap te pakken. Na de lunch had ik weer een meeting met de volunteer coordinator om een nieuwe stage plaats te vinden. We hebben besloten dat ik maandag 9 oktober al bij de school mag beginnen i.p.v. nog 2 weken me te vervelen bij Pediatric unit..... Ik kijk er naar uit!

Mirte

Vertrek en aankomst

Jaja daar zijn we dan, aangekomen in Bangladesh!

Daar zitten we dan, in een kamer op het centrum van CRP. En jeetje wat hebben we deze eerste dagen al veel meegemaakt. Vrijdag avond om een uurtje of vijf reden we thuis weg om dit grote avontuur te starten. Op schiphol nog even snel een lekkere maaltijd naar binnen gewerkt voordat we 3,5 maand op rijst moeten leven. Hierna was het tijd om in te checken, afscheid te nemen, backpacks af te leveren en in het vliegtuig te stappen. De eerste vlucht ging eigenlijk allemaal heel erg soepel en al snel zaten we onderuitgezakt in een stoel op Londen Heathrow airport. Tja, en wat moet je dan als je ruim 10 uur s’nachts moet wachten op je volgende vlucht? Slapen, tenminste dat is wat we probeerde... Uiteindelijk om 04.30 de wekker gezet en ingecheckt, om vervolgens nog 3 uur te moeten wachten op een vertraagde vlucht.

Toen we eindelijk in ons 2e vliegtuig zaten hebben we heerlijk het slapen afgewisseld met eten en films kijken, dat was nog eens de ideale vlucht. Aangekomen op Doha, de luchthaven van Quatar, was onze 3e vlucht al vertrokken dus moesten we wachten op de volgende. Alsof we nog niet lang genoeg onderweg waren? Desalnietemin zaten we rond een uurtje of tien in ons laatste vliegtuig en hebben we weer genoten van het eten, de films en (voor zover mogelijk) het slapen. En daar zaten we dan, om middernacht half 6, Bangaalse tijd, bij de lopende band om onze backpacks op te halen. Het heeft zo’n 1,5 uur geduurd maar dan heb je ook wat; je hele hebbe en houde voor de komende maanden. Nu was het dan eindelijk tijd om de straat van Bangladesh op te gaan. Bij de uitgang werd ons de cultuurshock duidelijk en werd ons 3x door de politieagent gevraagd of we wel echt door iemand opgehaald zouden worden, want anders..... Maar gelukkig stond daar onze chauffeur van CRP om ons naar het centrum te brengen. Ruim een uur laten reden we Savar binnen en werd ons onze kamers gewezen. Dit viel alles behalve tegen! Echt een mooi nieuw gebouw voor Bengaalse begrippen. Laura en ik delen een kamer met 2 twijfelaars en Hesther heeft haar eigen kamer met net zo’n bed. De bedden zijn helaas net zo hard als beton, maar goed ik heb de kussen van de bank maar gepakt om op te liggen...

De gemeenschappelijke woonkamer, badkamer en keuken zitten op dezelfde verdieping wat natuurlijk ontzettend fijn is. Onze kokkin en schoonmaakster is ontzettend lief en kwam ons dan ook direct een glaasje koud verfrissend water brengen! We hebben tot 13.00 lekker op onze kamers gehangen en wat bijgeslapen om vervolgens aan tafel te gaan voor een voortreffelijke lunch. Nee wij komen hier zeker niets tekort!

S'avonds zijn we even langsgegaan bij de plaatselijke klerenmaker. We moeten ons natuurlijk wel kleden zoals alle vrouwen en daarom hebben we leuke stofjes uitgezocht. Een setje kleren bestaat uit een losse broek, een los bovenstuk en een sjaal om de hals en schouders te bedekken. Onze maten werden opgemeten en mij werd even verteld dat ik te groot was en de kleren nooit zou passen. Gelukkig kon onze klerenmaker er een stukje stof aannaaien zodat ook ik gepaste kleding kon dragen. Morgen kunnen we de tenues ophalen, ik ben erg benieuwd! Ook hebben we morgen een afspraak met de coordinator om de komende maanden door te spreken. Ik ben erg nieuwsgierig naar het centrum en laat jullie volgende week natuurlijk weten hoe ik de eerste week heb beleefd.

Op naar nog veel meer avonturen!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo allemaal,

Wat ontzettend leuk dat je mijn avontuur wilt volgen!

De komende 3 maanden zit ik voor mijn opleiding in Bangladesh. Ik zal hier vrijwilligers werk gaan doen bij CRP, een centrum voor mensen met een lichamelijke beperking. Op vrijdag 29 september zal ik in het vliegtuig stappen om te beginnen aan een nieuw avontuur. Het is natuurlijk allemaal harstikke spannend maar gelukkig ga ik met 2 andere meiden van de Hogeschool. Op deze blog kun je alles lezen van wat ik de komende maanden ga ondernemen. Ik zal proberen elke week een stukje te schrijven, maar helaas zal de internet niet altijd even goed werken...

Laat gerust een berichtje achter als je meer wilt weten!

Liefs,

Mirte