Bangladesh week 1

Zo dit was het dan, de eerste echte week zit er alweer op. De eerste dagen heb ik echt even moeten wennen, maar inmiddels ben ik aardig gesetteld en gewend aan de totaal andere cultuur waar ik in beland ben. Er zitten hier meerdere mensen in het guesthouse welke ik steeds meer leer kennen. Zo hebben we Rieke (31, vrouw uit Ierland), Mike (27,man uit Engeland), Endrew (54, man uit Engeland maar nu wonende in Dubai) en Dorien (70, gepensioneerde vrouw uit Nederland). Over twee weken komen er nog 2 gasten bij en aan het einde van de maand nog eens 2. Ontzettend leuk natuurlijk en ik ben erg benieuwd wat dit ons allemaal gaat brengen!

Maandag was de eerste ochtend wakker worden in een nieuw bed, een nieuw gebouw, een nieuwe stad en vooral in een nieuw land. Helaas was de wekker al vroeg gezet omdat er een meeting plaatsvond in de grote hal; het was een maandelijkse meeting waar alle nieuwe vrijwilligers werden verwelkomt. Zo ontzettend raar en verwarrend om ineens zwetend van de hitte op te staan. Gelukkig hoefde we nog niet gelijk aan het werk, maar s’ middags hadden we wel een afspraak met de ‘volunteer coordinator’ om alle zaken door te spreken. Uiteindelijk ging dit niet door omdat er iets anders tussen was gekomen, tja welkom in Bangladesh.... S’avonds ben ik samen met Mike, Endrew en Laura uiteten geweest bij een kiprestaurant. Heerlijke, veel te pittige, kip met naanbrood en ‘salade’ gegeten.

De afspraak van maandag was naar dinsdag verplaatst en toen hebben we gelijk een uitgebreide rondleiding door het centrum gekregen. Hierna moesten we besluiten bij welk onderdeel we wilde gaan werken. Na wat wikke en wegen heb ik besloten om de eerste 2 weken bij de jonge kinderen met een lichamelijke beperking (Pediatric unit) te kijken om vervolgens mijn bijdrage te leveren aan de aangesloten school. Gelukkig kregen we nog even te tijd om te acclimatiseren want we hoefde pas zaterdag te beginnen, ja weekend kennen ze hier niet... Vrijdag is een vrije dag maar verder wordt er gewoon 6 dagen in de week hard gewerkt. Dinsdagmiddag hadden we dus nog lekker vrij en werden we uitgenodigd om deel te nemen aan een rolstoelbasketbalwedstrijd, nou hier wisten Laura en ik het antwoordt wel op. Dus uiteindelijk 45 minuten lang in een rolstoel over het veld rondgereden en zelfs nog gescoord! Die avond geprobeerd om zelf te koken, maar veel verder dan een omelet kwamen we niet.... dit wordt nog wat.

Woensdag was een zeer speciale dag, de dag van de cerebrale parese (hersenverlamming). S’ochtends vroeg om 08.15 stonden we met alle kinderen en ouders klaar om als stoet door het dorp te wandelen, uiteindelijk is het alleen de straat geworden want het bleek toch een beetje te ver voor de kids.... S’avonds zijn Laura en ik op pad gegaan om een bezoekje te brengen aan de plaatselijke KFC, jaja die hebben ze dan weer wel hier. Franse frietjes met een stukje kip gegeten en uiteindelijk nog een uitgebreide rondleiding door de Bengaalse keuken gehad, je wordt hier echt voor alles uitgenodigd. Dit bleek ook weer toen we onze eigen vertrouwde straat in liepen en een dame ons vroeg naar onze herkomst; ‘The Netherlands’ zeiden we in ons beste Engels. Niet veel later zaten we binnen aan een kopje thee met wat vers fruit en een schaaltje nootjes, nee de mensen zijn hier zeker niet onaardig. De vrouw (Lovely) wilde gelijk onze nieuwe Facebook vriendin worden en vertelde dan ook steeds dat ze onze gids, vriendin en zuster was. Uiteindelijk afgesproken om via facebook een nieuwe afspraak te maken en dan het vlakbij gelegen winkelcentrum te bezoeken. Omdat we donderdag nog steeds vrij waren hebben we heerlijk uitgeslapen om vervolgens weer lekker te lunchen. We zijn s’ochtends vooral bezig geweest met het voorbereiden van onze laatste 3 weken hier; backpacken door Azië. We willen zo ontzettend veel zien, maar helaas kan dit niet in zo’n kort tijdsbestek. We moeten hier nog echt even goed over nadenken, als iemand tips heeft zijn deze natuurlijk van harte welkom! Na de lunch hadden Laura en ik de afspraak met Lovely en hebben we in ‘het winkelcentrum’ rondgelopen, een taartje gegeten en heb ik zelfs nog een klein schoudertasje gekocht (voor wel 3000 taka). Die avond maar weer lekker uiteten geweest bij ons pittige kiprestaurant. Ik heb geprobeerd om de kip minder pittig te laten serveren, maar goed dit snapten ze natuurlijk niet. Na het eten besloten we om een filmavond te houden omdat we die nag erna toch allemaal vrij waren. Super fijn om even naar een groot scherm te kunnen kijken en je zo te voelen alsof je in een Westers land zit. Vrijdag is hier in Bangladesh de officiële vrije dag, zoals bij ons eigenlijk de zondag. Dit resulteerde in een rustige ochtend waarbij iedereen lekker relaxed zijn eigen ding deed. Na de lunch zijn Rieka, Mike, Laura en ik op pad gegaan om buiten de deur te lunchen. Een buitenlander die vandaag voor het eerst in Savar zou arriveren had de drukte waarschijnlijk niet overleefd, maar wij noemde vandaag ‘een zeer rustige dag’. Aanzienlijk minder mensen op straat en een veel betere sfeer dan de afgelopen week. Na de lunch nog even naar het ‘winkelcentrum’ geweest en mezelf heel erg blij gemaakt met havermout en kwark! De kwark heeft wel eens waar een andere smaak, maar het viel me zeker niet tegen. Verder eigenlijk niks gedaan deze dag, tja zulke dagen heb je wel eens....

Spannend, zaterdag was mijn eerste werkdag op CRP. Om 08.15 stond ik klaar voor de office van de organisator van mijn afdeling. Ik werd naar een lokaal gebracht waar alle moeders met hun kind zaten. Zeer interessant om te zien hoe mensen hier met de kinderen omgaan. Maar ook de manier van omgaan van de volwassen is in mijn ogen heel anders dan wij in Nederland kennen. De eerste groep sessie ging vrij snel voorbij omdat het allemaal nog nieuw voor me was. Tijdens de tweede groep sessie werd er vooral aan handtherapie gedaan en kon ik weer alleen maar toekijken. Uiteindelijk om 10.30 begonnen de individuele behandelingen en mocht ik meekijken hoe zo'n behandeling verliep. Erg interessant maar na 2 kinderen had ik het eerlijk gezegd wel gezien. Gelukkig mocht ik om 3 uur al naar huis in plaats van 5 uur dus dit scheelde alweer een hoop. Morgen moeten we weer hopen dat dit me beter af gaat....

Zondag moesten we ook gewoon weer aan het werk, echt wel even wennen hoor. De wekker ging om 07.15 na, zoals gewoonlijk, weer een zeer korte warme nacht. Toen ik aankwam heb ik eventjes moeten wachten (lees 30 minuten) voordat we dan eindelijk begonnen. Half slapend zat ik op de grond en probeerde ik geïnteresseerd te doen. Helaas kon ik het na 2 uur echt niet meer volhouden en ben ik terug gegaan naar het appartement om nog eventjes wat uurtjes slaap te pakken. Na de lunch had ik weer een meeting met de volunteer coordinator om een nieuwe stage plaats te vinden. We hebben besloten dat ik maandag 9 oktober al bij de school mag beginnen i.p.v. nog 2 weken me te vervelen bij Pediatric unit..... Ik kijk er naar uit!

Mirte