Wat gaat de tijd toch eigenlijk snel. De eerste week was enorm wennen maar bedenk met nu dus dat er al 2 weken op zitten. Nog 9 weken te gaan en dan is het alweer tijd om afscheid te nemen en op zoek te gaan naar nog meer avonturen. Wij hebben namelijk besloten om de laatste 3 weken van onze trip backpackend door Azië door te brengen. Er zijn hier enorm veel mooie landschappen en verschillende culturen, dit willen wij absoluut niet missen. Maar goed eerst nog even aan het werk op CRP voor de komende tijd.

Maandag was de eerste dag dat ik in de school ging meekijken. En ja als 'primary school teacher' vinden ze me hier helemaal het einde. Elke keer als mensen vragen wat voor werk ik doe en ik vervolgens antwoord met 'I am a primary school teacher' zijn ze nog meer geïnteresseerd dan dat ze al waren. Laura ging ook mee naar de school dus daar stonden we dan om 08.00, zoals afgesproken, voor de deur. Uiteindelijk was er om 08.15 nog niemand en toen de kinderen om 08.20 het volkslied op het plein begonnen te zingen zijn we hier maar even gaan kijken. Toen de kinderen naar hun klassen liepen kwam er toch iemand naar ons toe om ons verder te begeleiden. We werden in de 'inclusive class' (klas van kinderen met en zonder lichamelijke beperking) gezet om te observeren. Mij vielen natuurlijk al gelijk wat dingen op die ik anders zou aanpakken, maar dit maakte het juist wel erg interessant. De kinderen waren erg afgeleid door elkaar en de leerkracht leek er geen grip op de hebben. De eerste sessie hadden de kinderen een Bengaalse les, de 2e sessie kregen de Engels. Voor elke les komt er een andere leerkracht in het lokaal, dus eigenlijk het zelfde systeem als wij in NL op de middelbare school hebben. Om 10.00 hadden we een 'kleine pauze' en werden we meegenomen naar de cafetaria van de school. Hier moesten we maar even gaan zitten en kregen we een kopje thee met wat lekkers erbij, wij worden hier goed verzorgd hoor! Toen het uiteindelijk 10.45 was gingen we pas terug naar de klas; ik zou zeggen een ideale pauze. Na de pauze hebben we een bezoekje gebracht aan de 'special need' klas, dit is de klas voor kinderen met bijvoorbeeld cerebral palsy of het syndroom van down. Er zaten ongeveer 6 kinderen in het lokaal die een op een begeleiding hadden van studenten, om bijvoorbeeld te schrijven met hun tenen of om puzzels te maken. Na deze oefeningen gingen we met zijn allen naar buiten om deel te nemen aan het onderdeel 'horse riding'. De kinderen mochten om de beurt op een pony zitten en een stukje rijden, ze vonden het geweldig! Voor lunch moesten we weer terug naar ons guesthouse en dus de 6e verdieping op. Hier hebben we weer rijst gegeten en onze ervaringen gedeeld. Na de lunch werden we in een lokaal gezet en kwamen er stuk voor stuk kinderen binnen. Na zo'n 10 minuten zaten er 3 kinderen met 3 begeleiders, waarvan wij zoiets hadden; zou als dit het is.... Uiteindelijk zaten we met 23 kinderen en 6 begeleiders in een ruimte net iets groter dan onze slaapkamer. De brandweer in NL zou dit voor geen meter goedgekeurd hebben, maar daar hebben ze hier natuurlijk maling aan.

De tweede dag op de school was dinsdag en toen mochten we observeren bij de 'play class', de kleuterklas van NL. Erg lief om die kleine jongetjes (nee veel meisjes heb je hier niet) te zien genieten van de liedjes en spelletjes. Ook hier had ik wel zo mijn bedenkingen over de manier waarop er les gegeven werd, maar ik moet natuurlijk niet alles met ons kikkerlandje gaan vergelijken. Dinsdag was eigenlijk een hele bijzondere dag, S' middags kwamen namelijk belangrijke personen met de Olympic flame van de common wealth games. Dit is een soort olympische spelen maar dan voor de lidstaten van het gemenebest van Naties en de tot aan een van een gen behorende overzees gebiedsdelen (jaja ik hoor je denken; Whattt???? Nou ik snap er zelf ook vrij weinig van....) Desalniettemin was het erg belangrijk allemaal en stond het hele centrum om 13.00 klaar langs de kant van de weg om de vlam, met natuurlijk de bijbehorende personen, te verwelkomen. Deze belangrijke personen mochten op de voorste rij in de Redway hall gaan zitten, een grote ruimte waar alle evenementen worden gehouden. En wie mochten er op de 2e rij? Nou dat waren wij als geëerde vrijwilligers. Hier stonden banken met zachte kussens voor ons klaar en kregen we een kopje koffie met een stuk cake erbij, weer voelde we ons veel te veel vereerd. En dit terwijl sommige mensen met een lichamelijke beperking achterin de zaal stonden (zaten) en bijna niks konden zien.... Toen iedereen zijn zegje had gedaan gingen we naar buiten en werden er duizenden foto's gemaakt. Tijdens het hele evenement werd er gefilmd door de Bengaalse televisie, dus pak je satellietschotel erbij en ga er lekker voor zitten zou ik zeggen!

Omdat we zaterdag, zondag, maandag en dinsdag hadden gewerkt waren we woensdag vrij. Laura en ik hebben heerlijk uitgeslapen om vervolgens even aan ons onderzoek te werken. Op een gegeven moment werden we zo sacherijnig van de hele dag binnen zitten dat we een wandeling door het centrum zijn gaan maken. Steeds meer mensen herkennen ons hier en wij beginnen ook steeds meer gezichten te onthouden. Het was vandaag wel echt weer heel erg warm, dus hebben we flink wat pauzes op bankjes gehouden. Elke keer werd ons gevraagd hoe het ging, hoe we heette, waar we vandaan kwamen en of we getrouwd waren. Zeer interessant voor de mensen hier, het zou natuurlijk super geweldig zijn als je met een Westerse vrouw trouwt. Maar leuk geprobeerd, ik doe er niet aan mee! Toen we uiteindelijk even gingen afkoelen in de Redway Hall raakte we al snel aan de praat met een man die we wel vaker hadden gesproken. Erg aardige man die, als een van de weinige, prima te verstaan is. Helaas kwam er een ommekeer in het gesprek toen hij vroeg naar onze religie. Laura vertelde dat ze ongelovig was en ik haakte er op in dat ik dit een beetje deed. Hij snapte totaal niet hoe dit kon gebeuren en werd echt een beetje boos. We kregen een preek over hoe het dan regenen, hoe het kon gebeuren dat mensen dood gingen en hoe het kon dat mensen een spinal cord injury kregen. Snel probeerde ik hem ervan te overtuigen dat we toch wel geloofde, maar ik weet niet zeker of dit is gelukt. Na een paar minuten heb ik maar een smoes bedacht zodat Laura en ik weg konden. We zijn een ijsje gaan eten op het naastgelegen 'terras'.

Woensdag een heerlijk rustige dag gehad, tijd voor herhaling dus. We hoefde gelukkig vandaag weer niet te werken en hadden daarom de tijd om nog het een en ander te regelen voor ons onderzoek. Na de lunch hadden Laura en ik een gesprek gepland met Endrew, onze Engelse mede-vrijwilliger. Endrew werk op de school en probeert het onderwijssysteem in goede banen te lijden door Engelse les te geven aan de kinderen en de leerkrachten wat kennis over lesgeven bij te brengen. Naar mate het gesprek vorderde kwamen er steeds meer aspecten naar voren die mij choqueerde, je gaat mij toch niet vertellen dat ze niet met doelen werken op de school? Hoe kan je lesgeven als je als leerkracht zelf niet voor ogen hebt wat het doel is? Mijn mond sprong helemaal open toen Endrew vertelde dat de directeur officieel geen leerkracht is maar een fysiotherapeut..... Niet te geloven, een fysiotherapeut die aangesteld wordt als primary school principal, schiet mij maar lek. Maargoed, na het heftige gesprek zijn we met een aantal mensen van onze verdieping naar de 'New Market' geweest. Dit is een overdekt winkelcentrum met vrijwel alleen maar stoffen om kleren van te maken. Dat is nog eens handig als dat het gene is wat je nodig hebt. In totaal had ik nog maar 2 setjes kleding, dus een 3e setje was zeker nodig. Uiteindelijk een heel mooie stof gevonden en goed afgedongen van 2000 naar 1500 taka. Toen nog even bij de westerse winkel aan de overkant geweest om Yoghurt te kopen, o god wat mis ik mijn vertrouwde kwark uit Nederland.... Omdat het donderdag was en iedereen altijd op vrijdag vrij is hebben we er maar weer een filmavondje van gemaakt. Net als vorige week zaten we met zijn allen in de woonkamer te genieten van een goede film. Helaas bleek de film niet zo goed te zijn als ik had gedacht en viel ik zo'n beetje om de 10 minuten in slaap.

Vrijdag was ik van plan om met Laura naar een dichtbij gelegen plaatsje te reizen om daar een bezoek te brengen aan een metaal smid. Helaas hoorde we dat er stakingen aan de gang waren en de kans bestond dat de bus met stenen bekogeld zou worden, nou toen hebben we toch maar besloten om thuis te blijven. S'ochtends zijn we toen maar naar de klerenmaker geweest om onze stoffen te brengen zodat hij er een mooi pakje van kan maken, ik ben erg benieuwd hoe het me gaat staan. Omdat we het toch wel een beetje saai begonnen te vinden om steeds maar weer op het centrum en daar omheen te verblijven wilde we heel graag wat doen. Wat een toeval dat een collega van een huisgenoot ons uitnodigde om mee te gaan op een boottrip. We gingen met een rikshaw, wat stiekem best wel eng was met de drukte, op weg naar de dichtstbijzijnde rivier. En daar zaten we dan in een bootje op een rivier in Bangladesh, we waren in ieder geval veilig als er nu een overstroming zou plaatsvinden.... Het was echt even genieten om minder herrie om ons heen te hebben en natuur te kunnen zien. De temperatuur begon te zakken dus dat maakte de trip nog aangenamer. Na ongeveer anderhalf uur stonden we weer aan wal en was het inmiddels 17.30. Iedereen hadaardig wat trek gekregen en daarom besloten we om een hapje te gaan eten in een vlakbij gelegen restaurant. Toen ik binnen stapje zag het er voor Bengaalse begrippen super luxe uit dus ik was al snel bang voor de prijs. Later bleek dat ik voor niks bang was geweest want voor 240 taka (2,40 euro) had ik mijn buikje rond gegeten. Mijn maaltijd bestond uit een verrukkelijke banaan/chocolade milkshake en een goed portie pasta met groente, ei, garnalen en kaas. Ik geef toe; voor Bengaals begrippen is dit misschien duur, maar ik als Westerling kon ik het missen.

Zaterdag was het weer een drukte van jewelste op het centrum van CRP, overal mensen in rolstoelen of moeders met kinderen op hun heupen. Elke keer weer als ik het gebouw uitloop word ik aangestaard alsof ze nog nooit een blanke hebben gezien. In het begin moest ik erg wennen maar inmiddels vind ik het eigenlijk wel leuk al die aandacht. Steeds willen er mensen met me op de foto en nu ben ik op het punt gekomen dat ik ook een foto van hun wil. Dus dan geef ik Laura mijn camera en hebben zij niet alleen een foto met mij als Westerling, ik heb dan ook een foto met hun als Bengaal. Eigenlijk was deze dag ook wel een beetje bijzonder te noemen, we werden namelijk uitgenodigd om te lunchen met Valerie Tayler. En nu denk je natuurlijk, is dit dan zo bijzonder? Nou ja, Valerie Tayler is namelijk de oprichter van CRP! Dus daar zaten we dan in de 'conference room' aan een lange grote tafel met heel veel belangrijke mensen uit Bangladesh. Het blijft me verbazen hoe de mensen hier naar ons opkijken en ons bijna aanbidden. Na de lunch hebben Laura en ik onze nieuwe kleren bij John de klerenmaker opgehaald, nu heb ik een nog mooiere jurk dan de 2 die ik al had. S'avonds na het eten ben ik nog maar even naar buiten gegaan om een potje badminton te spelen met alle andere studenten hier. Eigenlijk wilde ik maar 1 potje spelen en daarna nog even lekker rustig bankhangen voordat ik de dag erna moest werken, maar toen het 1 -1 stond moesten we toch echt even een finale spelen. En dat bleek een goede keuze, deze dame heeft de mannen gewoon mooi ingemaakt!! Tijdens het spelen merkte ik wel echt dat mijn haar te lang begon te worden en tijdens het douchen bleven de haren maar uitvallen doordat de dode punten steeds erger werden. Uiteindelijk heb ik dus maar besloten om er een stukje af te knippen. Hesther heeft een mooie vlecht bij me gemaakt en even later lag er een bosje haar in de prullenbak, actie geslaagd zou ik zeggen.

Zondag moesten we weer aan het werk. Laura en ik hadden een afspraak met de directeur van de school om eens even goed te bespreken wat voor nuttigs we nou zouden kunnen doen. De directeur vertelde de planning voor vandaag en uiteindelijk zaten we met zijn 2en en een leerkracht aan een tafel. Tegenover ons zaten 5 kinderen met cerebral palsy, waarvan 2 jongens met een Engels schrift voor zich. Het leek ons logisch om daar bij te gaan zitten dus deden we dat dan ook maar. Stiekem gingen we ervan uit dat ons wel even uitgelegd werd wat we moesten doen, maar nee daar doen ze hier niet aan. Samen met de kinderen zijn we er achter gekomen wat er van ze verwacht werd en zijn we samen aan de slag gegaan. Deze kinderen waren echt verbazingwekkend slim en het is zo ontzettend zonde dat er niet voldoende uitdaging aan ze gegeven wordt. Na de theepauze zaten we weer in hetzelfde lokaal maar nu voor teken les. Dit keer waren er in totaal maar 2 kinderen dus werd het 1 op 1 begeleiding. Heel erg leuk om samen met de kinderen te tekenen en ze te helpen iets moois te creëren. Ze genoten zichtbaar en dat maakte dat de tijd ontzettend snel ging. Voor we het wisten zaten we alweer boven in onze woonkamer te genieten van de lunch. Samen met 2 staff members van CRP zijn we na de lunch op supermarkt bezoek geweest bij oud patiënten met cerebral palsy. CRP financiert een aantal 'supermarkten' in de omgeving die worden gerund door mensen die behandeld zijn op CRP. Dit houdt in dat CRP geld geeft en hulp biedt om een bedrijf op te zetten en verder zelfstandig te kunnen runnen. Ons eerste bezoek was bij een enthousiaste man die ontzettend blij was ons te zien. We hebben gekeken hoe het met hem en met zijn winkel ging. Gelukkig liep het allemaal op rolletjes en hebben Laura en ik ook een steentje bij gedragen door een aankoop in de winkel te doen. Ons 2e bezoek was een stuk verder weg en hierdoor moesten we een riksja nemen. We reden door alle smalle en vieze steegjes, wat ons echt een goed zicht gaf op het arme leven van Bangladesh. Toen de riksja stopte en we uit moesten stappen dacht ik dat we er waren, helaas bleek dit niet zo te zijn. Na 20 minuten lopen waren we er nog steeds niet en toen vertelde de Bengaalse vrouwen ons dat ze het niet konden vinden. Uiteindelijk na nog eens 20 minuten vonden we eindelijk het huis waar desbetreffend persoon zou moeten wonen, maar geen winkel te zien. Het bleek helaas zo te zijn dat de familie geen geld meer had om de winkel draaiende te houden ondanks de hulp van CRP. Enorm sneu om te zien hoe de mensen hier in flinke armoede leven en geen werk kunnen vinden. Na een aantal vragen zijn we weer in een riksja gestapt en werden we voor het hek van CRP afgezet. Omdat het vandaag zo intens benauwd was liep het zweet inmiddels tot onze bilnaad en waren we blij in de airco te kunnen uitrusten.