Jeetje het lijkt wel of ik 2x per week een blog plaats, wat gaat de tijd af en toe toch snel hier. Sommige momenten zit ik starend op de bank om te bedenken wat ik nou weer eens zou gaan doen. Het is hier namelijk niet mogelijk om zomaar even er uit te gaan voor een grote wandeling, dit wordt echt streng afgeraden. Daarom voel ik me hier soms een beetje 'gevangen' in het centrum en ben ik blij als er een speciale dag gevierd wordt. Maar daar staat tegenover dat andere dagen voorbij vliegen en het lijkt alsof zo'n dag niet genoeg uren bevat. We zitten alweer in de 4e week wat, voor de minder oplettende onder ons, een maand betekend! Het is moeilijk te beseffen en ik heb echt zoveel verschillende gevoelens. Het ene moment ben ik de gelukkigste persoon op aarde en het andere moment kan ik niet wachten om mijn voet op Nederlandse bodem te zetten.

Zoals elke maandag waren we ook deze maandag weer aanwezig in de school om de drawing les te verzorgen. Het spannende was natuurlijk of er docenten bij zouden zijn of dat ze het ons weer lekkers zelf zouden laten doen. Nou ik kan je vertellen; uiteindelijk kwam het hoofd van de afdeling erbij zitten en begon hele verhalen te vertellen. Grappig dat hij totaal geen interesse toonde in de kinderen maar alleen maar zijn aandacht op ons had gericht. Wij hadden de kinderen intussen de opdracht gegeven om een molen te tekenen en hadden hierbij een voorbeeld laten zien. Het leek er helaas niet op dat de kinderen dit een leuke opdracht vonden en dit was misschien ook wel de reden dat ze allebei een auto begonnen te tekenen. Maar die man zat dus naast ons en besloot ook een auto te gaan tekenen, oke heel logisch? Andrew (de Engels teacher) had ons al eerder verteld dat de man het zelf veel te leuk vond om te tekenen dus dit verbaasde me eerlijk gezegd niks. Inmiddels hadden Laura en ik een molen getekend om te kinderen te motiveren dit ook te proberen, helaas nog steeds geen interesse. Na zo'n 30 minuten was het meisje dat naast mij zat klaar met haar auto en begon aan een nieuwe tekening. Ik keek ernaar en wist totaal niet wat dat voor moest stellen. Echter, na een paar extra lijnen schoot ik in de lag en realiseerde me dat ze daadwerkelijk mijn molen aan het natekenen was! Wow, wat was dat een goed gevoel zeg. Ze deed het harstikke mooi en uiteindelijk hebben we samen bedacht om er nog een zon en wat bloemen bij te tekenen, een geslaagde les mag ik wel zeggen. Die middag was er zoals gewoonlijk niet veel te doen in de school. De kinderen hebben verschillende activiteiten waarbij een groot deel niks doet en alleen maar toekijkt. Laura en ik hebben even gekeken bij de dans les en de zingende kinderen. Hierna zijn we naar buiten gegaan, hebben aan de basketbal trainer een bal gevraagd en hebben samen onze frustraties eruit gespeeld. Toen de kinderen uiteindelijk klaar waren met hun activiteiten kwamen ze naar buiten en hebben heerlijk met ons samen gebasketbald. Hoe mooi is het als ze dan vragen of dit vaker plaats kan vinden?

Dinsdag was de grote dag; mijn verjaardag! Het was natuurlijk niet de eerste keer dat ik dit ver weg van thuis vierde. 2 jaar geleden had ik het geluk dit in het prachtige Noorwegen te doen! Ik kan nu niet helaas zeggen dat het dit keer in het prachtige Bangladesh was. Eerder in het drukste, vieste en gevaarlijkste land waar ik in mijn leven ben geweest. Maar dit maakte het juist wel heel erg bijzonder. Aan de ene kant natuurlijk heel erg jammer om het niet met mijn familie en vrienden te kunnen doen, maar aan de andere heel erg gaaf om het een keer op z'n Bengaals te vieren! Toen ik s'ochtends wakker werd lag er een bloem op mijn bed, neergelegd door onze huismoeder. Hierna was het gewoon tijd om aan het werk te gaan en hebben Laura en ik weer geparticipeerd in de Engelse lessen van class one en two. Een aantal docenten feliciteerde mij, want het was inmiddels wel bekend dat ik jarig was. De lunch was deze dag echt perfect omdat ik zelf had mogen kiezen wat ik wilde. Er zat wel gewoon rijst bij, maar die heerlijk potato ballen en rijstepap waren wel echt een feestje! Samen met de directeur van de school had ik afgesproken dat ik graag wilde trakteren in de school en ik vroeg me af hoe dat hier in zijn werk ging. Hij vertelde mij dat ik s'middags met kinderen en personeel in een lokaal moest gaan zitten en dan mijn koekjes kon uitdelen. Ik moest de koekjes aan hem geven en dan zal het wel geregeld worden.... Het was allemaal best spannend want de aandacht was nu nog meer op mij gericht dan het normaal al was. Maargoed, ik zat daar dus in dat lokaal op een krukje en voor mij zaten de kinderen in een kring. Achter de kinderen stonden de docenten en daar zaten we dan voor 10 minuten te wachten tot er iets ging gebeuren. Uiteindelijk kwamen een aantal juffies met mijn koekjes op borden en zetten deze voor mij neer. Ook had de school zelf cake gekocht want dit bleek een Bengaalse traditie te zijn. De kinderen zongen 2 liedjes waarna ik een mes in mijn handen geduwd kreeg en werd verzocht de cake te snijden. Nadat de cake gesneden was werd iedereen doodstil en moest ik een wens doen, grappig hoe anders het hier allemaal gevierd wordt. Hierna mocht ik de cake en koekjes uitdelen en hebben we met zijn allen genoten van de Bengaalse muziek! S'avonds ben ik met de andere vrijwilligers uiteten geweest en hebben we een gezellige avond gehad. Toen ik uiteindelijk in bed lag miste ik wel echt even iedereen in NL en vroeg ik me af hoe het daar gegaan zou zijn.

De dag na mijn verjaardag was alles weer zoals het altijd al geweest was. Ik moest er vroeg uit want ik had dan eindelijk een afspraak in het Hostel! Toen ik aankwam stonden de kinderen netjes in een rijtje klaar om naar de school gebracht te worden. Ik kreeg de hoofd huismoeder in het vizier en stond met haar te kijken hoe de andere huismoeders alle kinderen meenamen en door het centrum vooruit duwde. Ze vertelde mij dat zodra de kinderen op school waren er verschillende dingen moesten gebeuren. Zij ging zelf medicijnen bij de plaatselijke apotheek halen en ik mocht samen met een andere vrouw de binnenplaats schoonmaken. De binnenplaats is omringt door borders met aarde en planten maar door het vele regen overstromen deze steeds. Het water en de aarde stoomt er dan uit waardoor de gehele binnenplaats veranderd in een modderbad, goed voor de huid toch? Met een blik (van stoffer en blik weet je wel?) heb ik de aarde van de grond geschraapt en netjes teruggegooid in de borders. Daarna met een waterslang de overgebleven modder weggespoten en het zag er allemaal weer blinkend uit. Nu maar hopen dat het de komende dagen niet gaat regenen anders kunnen we weer opnieuw beginnen. Om 10.30 werd ik in de Redway Hall verwacht omdat er, zoals wel vaker hier, een evenement was. Dit keer was het feest omdat de wheelchair basketbal teams van Bangladesh (mannen en vrouwen) in CRP de komende 2 weken een training volgen ter voorbereiding van het Basketbaltoernooi in Nepal. Heel leuk en ik ben benieuwd wat het ons brengt!

Donderdag kon ik weer lekker uitslapen omdat het dan onze vrije dag is. Het voelt nog steeds erg raar om op zondag te moeten werken en op donderdag vrij te zijn, maar we raken er wel aan gewend. Stiekem zou ik het niet zo erg vinden om een ochtendje meer te moeten werken, want er is hier toch niet zo veel te doen. De donderdag ochtend gebruik ik vaak om mijn kleren te wassen of om mijn blog weer eens bij te werken. Vandaag was dit ook weer het geval en zat ik lekker rustig op mijn kamer aan het bureau te schrijven om jullie, mijn vaste lezers, van een mooi verhaal te voorzien. In de kamer naast mij werd er intussen druk geveegd en geboend omdat er een verhuizing plaats ging vinden. De opslag kamer van onze huismoeder werd leeggehaald zodat de kamer dan eindelijk kon dienen waarvoor die bedoeld was; als slaapkamer. Pete, de jongen uit Ierland, kreeg deze kamer zodat Clodagh en Kikki de kamer van Pete konden bemachtigen. De kamer van Pete was namelijk groter en daar werd een 2-persoons kamer van gemaakt. Zo hoefde Clodagh en Kikki niet meer op de 5e verdieping te slapen en werden ze echt onderdeel van onze 'floor'. Naar mijn mening had dit allemaal veel eerder geregeld kunnen worden, maar he we zijn hier in Bangladesh....

En of we niet genoeg evenementen hadden gehad kwam er vandaag nog eentje bovenop. Zelf had ik er nog nooit eerder van gehoord, maar hier blijken ze het elk jaar te vieren; OT dag, oftewel Occupational Therapy Day. De dag van tevoren hadden we allemaal al een speciaal t-shirt gekregen met een bepaalde tekst erop, allemaal in Bangla dit ik snapte er natuurlijk niks van.... Met alle OT studenten en heel wat personeel stapten we vrijdag om 07.30 in de bus om onze tocht naar Dhaka te beginnen. CRP had namelijk bedacht om deze dag niet in het centrum te vieren maar in de hoofdstad van Bangladesh. Na 1,5 uur in de bus, waarbij mijn knieën nog net niet door de stof van de stoel voor mij scheurde, kwamen we aan in het oo zo mooie Dhaka. Iedereen stapte uit en daar stonden we dan, midden op straat. Eigenlijk was dit niet eens zo bijzonder want de mensen lopen hier dagelijks pontificaal op de (snel)weg. Met zijn allen vormde we een soort protest groep met borden en banners. Zo staken we een aantal rotondes over en kwamen uiteindelijk uit bij de speciale plek voor protesten. Hier bleek dat we niet de enige waren en er stonden tientallen mensen met borden refererend naar de Rohynja's. Wij stalde onze groep een stukje verderop op en er werden een aantal belangrijke personen geïnterviewd. Op een gegeven moment was ik er wel weer klaar mee, maar helaas is alles maar dan ook echt alles hier in Bangladesh zo ontzettend langdradig. Uiteindelijk, na ongeveer een uur wachten, mochten we dan eindelijk onze weg terug proberen te vinden. Dit ging gelukkig vrij soepel en om 11.30 zaten we alweer in de bus terug richting CRP. Al met al was het een gezellige ochtend en heb ik stiekem vooral genoten van de busrit omdat ik dan eindelijk wat meer van het land kon zien. Na de lunch heb ik heerlijk met Clodagh op ons dak gezeten en mijn boek gelezen in een korte broek en een hemdje, eindelijk! Toen Rieke vroeg of er mensen mee wilde naar de New Market om wat spulletjes te kopen kon ik natuurlijk geen nee zeggen, ik ben altijd in om wat te doen. Na de New Market zijn we een stukje verder gelopen en hier kwam ik tot de ontdekking dat er stiekem veel meer te zien was dan ik dacht. We liepen langs diverse marktjes waar kippen, groentes, fruit en vis werden verkocht. De kippen lagen vastgebonden aan elkaar op de grond en de vissen lagen te spartelen in grote metalen schalen. Een vegetariër had hier niet moeten lopen, maar gelukkig kan ik het snel van me af zetten omdat ik weet dat DAT is wat ik eet.

Zaterdag is vaak de dag welke we voor ons onderzoek reserveren en dit ging vandaag eigenlijk best wel goed. We hadden om 10.00 afgesproken en toen zaten we er ook daadwerkelijk allemaal klaar voor. Het was even zoeken waar we nou moesten beginnen maar uiteindelijk hebben we een to-do list opgesteld en hebben we goed voor nu ogen wat we nou eigenlijk willen en moeten doen. We zijn direct maar even bij de directeur van de school langs geweest om te vragen of hij moeders (met kinderen met cerebral palsy) wist die we eventueel zouden kunnen interviewen. Helaas was onze beste man niet aanwezig dus moesten we zondag maar weer terug komen. Toen ook gelijk maar even doorgelopen naar Roxanne om te vragen of we aankomende vrijdag naar Dhamrai kunnen, een Hindoe village in de buurt. Dit is net te ver om met riksja te gaan dus hebben we een lift nodig van iemand van CRP. Ze gaat proberen iemand te regelen, dus dat zou natuurlijk hartstikke leuk zijn. Inmiddels was het alweer tijd om te lunchen en voor het eerst in 4 weken kregen we roti, jeetje wat maakte onze huismoeder mij daar blij mee zeg. Even geen rijst, maar lekkere pannenkoekjes met kikkererwten! Ik heb er echt van genoten en ga haar zeker vertellen dat ze dit wel vaker mag maken. Omdat Laura gister niet mee was naar New Market wilde ze vandaag toch ook even graag zien wat ik nou bedoelde met die vastgebonden kippen en spartelende vissen. Dus zo gezegd zo gedaan, daar liepen we met zijn tweeën door de straten van Savar en genoten van alle starende mensen. In het begin vond ik nogal beschamend om foto's te maken van het eten en de mensen. Maar nu ik hier een maand ben boeit het me echt niet meer en sta ik gerust 2 minuten voor een kraampje om de beste foto te schieten. Ja hallo ze kijken mij ook de hele dag door aan, wat is dan het probleem als ik even 2 minuten van hun tijd vastleg? Weer zag ik alle kippen en vissen, maar merkte dat ik beter tegen kon dan gisteren. Tuurlijk is het moeilijk om te zien, maar ik ben van mening dat als ik het eet dat ik ook moet accepteren dat ze op deze manier worden behandeld en verhandeld.

De laatste dag van de week is onze eerste werkdag van de werkweek, snap je het nog? Iniedergeval stond de wekker alweer om 07.15 omdat ik om 08.00 klaar moest staan om kinderen naar school te 'rijden'. Vanaf het hostel worden de kinderen iedere ochtend naar school gebracht door de huismoeders. Omdat ik op zondagen in het hostel werk was dit deze vroege morgen ook mijn taak. Stiekem vond ik dit ook wel een van de leukere taakjes hier in CRP, lekker lopen en de kinderen zien genieten van het lekkere weer. Nadat de kinderen op de school waren afgezet ging ik samen met de hoofd huismoeder en 4 kinderen mee naar de dokter. De kinderen moeten om de zoveel tijd naar de dokter voor controle en dan is het wel zo makkelijk dat deze dokter een eigen kamer in CRP heeft. Heel grappig om te zien hoe een dokterskamer er hier uitziet, eigenlijk was er niet zoveel te zien want er was vrijwel niks. Na het doktersbezoek ging ik met een andere huismoeder mee en hebben we, net zoals woensdag, een kamer schoongemaakt. Na een uur was ik er stiekem wel klaar meer maar het was helaas nog geen lunchpauze. Gelukkig is het me gelukt om nog 2 uur door te werken en kon ik dan eindelijk om 13.00 van mijn warme maaltijd genieten. S'middags hadden we weer de wekelijkse meeting en kwam ook de huurprijs voor de kamers naar voren. Het blijkt dat iedereen hetzelfde bedrag moet betalen ongeacht de kamer. Dit leek mij niet helemaal eerlijk en heb ik ook even laten merken. Voor een Single room zou je dus evenveel moeten betalen als voor een Double room? Roxanne gaat het bespreken, wordt vervolgd.... S'avonds hebben we, na zo'n 2 weken, weer eens gebadmintond. Clodagh en Pete zijn alle twee gelukkig ook erg actief dus dit maakte dat we met zijn 4ren in de Redway hall heerlijk wat potjes hebben kunnen spelen.