Niet te geloven he? We zitten alweer in week 5 en het lijkt wel op elke week steeds sneller gaat. Deze week hadden we dan ook wel echt een drukke maar vooral leuke week voor de boeg. Woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag stonden er activiteiten op de planning. Welke activiteiten? Wel dat lees je allemaal hieronder, veel plezier!

En daar zaten we dan met ons goede gedrag, helemaal klaar om onze vaste maandag ochtend les te geven; 'drawing lesson'. Laura en ik zijn stiekem wel blij met deze les omdat we dan eindelijk zelf kunnen beslissen wat we de kinderen leren en we geen Bengaalse vrouwtjes naast ons hebben die onze uitspraken vertalen. Daarnaast is het natuurlijk ideaal dat deze les pas om 10.30 start waardoor we elke maandag lekker kunnen uitslapen, wat boffen wij toch weer... Maargoed deze maandag ochtend was iets anders dan anders. Wij zaten netjes klaar en de kinderen kwamen ook zoals altijd gezellig bij ons aan de tafel zitten. Toen we uiteindelijk iemand hadden gevonden die voor ons het tekenmateriaal kon halen kwam een van de Engels teachers binnen zetten. Ze legde haar spullen op de tafel en vertelde de kinderen dat ze hun schriften moesten pakken. Even stond ik met open mond te kijken naar wat er allemaal gebeurde, maar daarna kreeg ik het besef terug en vroeg ik in simpel Engels (tja, anders snapt ze het niet...) wat ze van plan was. Dood nuchter vertelde ze dat ze Engelse les ging geven. Oke heel leuk en aardig, maar deze kinderen hebben nu tekenles van ons? Nee hoor zij ze vol overtuiging, mijn studenten zijn ziek dus neem ik deze vandaag. Haha, dit geloof je toch niet? Nou wij deden dit iniedergeval niet, totdat ze daadwerkelijk begon met haar oefeningen.... Dus daar stonden we dan, met onze mond vol tanden en zonder enig idee wat we nu moesten doen. Uiteindelijk zijn we maar weggelopen en hebben we als 2 kleine kinderen geklaagd bij de directeur. Oeps, hier was onze Engels teacher niet zo blij mee. Wij kregen onze kinderen terug en konden dan eindelijk onze les starten. Voor het eerst op maandag hadden we ook na de lunch wat nuttigs te doen. We hebben de directeur vorige week namelijk laten weten dat we graag basketbal training wilde geven en vandaag was de grote dag. Op het plein van de school stonden we met zo'n 10 kinderen in een kring en hebben we verschillende oefeningen uitgevoerd. Ze vonden het echt geweldig en zelfs de leerkrachten deden enthousiast mee! Heel erg leuk om te zien hoe de kinderen (in rolstoel) zo intens konden genieten van eigenlijk zo iets kleins. Al met al wat het dus toch nog een geslaagde dag en deze heb ik even goed afgesloten met een bezoekje aan de primitieve sportschool. Liever kom ik niet op deze plek, want ik heb het idee dat deze apparaten meer slecht doen dan goed. Maar soms is het gewoon even lekker om het appartement uit te zijn en dan is dit een goed oplossing.

Dinsdag was het weer 'Engelse les' dag. Ook op dinsdag beginnen we pas om 10.30 dus dat is weer mooi meegenomen. Van tevoren hadden we weer met de leerkrachten rond de tafel gezeten om te bespreken wat ze van plan waren en hebben we ze geholpen met een interactieve les vorm bedenken. Nog steeds vinden ze het erg lastig en veel sturing is dan ook niet uitgesloten. De eerste les deed de leerkracht het niet helemaal zoals wij in gedachten hadden en ik zat mezelf dan ook weer helemaal op te vreten daar achter in de klas. Het probleem hier is dat de kinderen elke keer opnieuw dezelfde woorden met bijpassende zinnen moeten leren. Nu is de tijd aangebroken dat ze de zinnen letterlijk uit hun hoofd kennen maar de helft van de klas heeft geen enkel idee wat de woorden precies betekenen. De leerkrachten zijn dan erg blij dat de kinderen hun examens halen, maar of de kinderen echt weten wat er gevraagd wordt? Ook deze les kwamen weer dezelfde woorden met dezelfde zinnen aan bod en intussen weten zelfs Laura en ik de zinnen uit ons hoofd. Ook bij de 2e les kwamen weer dezelfde woorden aan bod en moesten de kinderen deze woorden met bijpassende zinnen vertalen. Het enige wat de kinderen in de les hebben gedaan is 6 zinnen opgeschreven en deze vertaald naar het Engels. Lieve help, hoe gaat Bangladesh ooit een goed onderwijssysteem krijgen? Na de lessen waren we zo gefrustreerd dat we even een lekkere wandeling door het centrum hebben gemaakt om stoom af te blazen. We zijn ook altijd weer blij als het lunchtijd is zodat we even nergens aan hoeven te denken en de school de school kunnen laten. De dinsdag middag is normaal heel leuk omdat we dan mee mogen doen met de çooking class. Helaas kwamen we er, toen we al helemaal klaar stonden, erachter dat er vandaag helemaal geen cooking class was omdat de kinderen aan het dansen waren. Sommige kinderen zijn de hele week aan het oefenen met dansen omdat er zaterdag een evenement in de school is en ze dan moeten optreden. Helaas voor ons waren dit ook precies de cooking class kinderen. We hebben maar besloten om bij de dansles te kijken, wat stiekem best wel grappig was. Om 16.00 waren we zoals gewoonlijk alweer klaar en hebben we onze zoektocht naar een goede route door Maleisië voortgezet. Want ja dat wisten jullie misschien nog niet, maar wij gaan half december voor 3 weken backpacken door Singapore en Maleisië!

Normaal werk op woensdag in het hostel maar vandaag was het weer even anders. Net zoals de eerste week hadden we vandaag de maandelijkse CRP meeting in de Redway hall. Hier worden de nieuwe en al bekende vrijwilligers bedankt en wordt er een overzicht gegeven wat er allemaal de laatste tijd voor belangrijks is gebeurt op CRP. Het is echt een ontzettend saaie bijeenkomst waar ik, net zoals de eerste keer, net niet in slaap viel. Je zou zeggen dat ik na de meeting alsnog gewoon naar het hostel kon, maar dit was niet het geval. De school had Laura en mij gevraagd of we vandaag de Engelse les wilde geven omdat de leerkracht er niet zou zijn. Nou dat wilde wij natuurlijk wel. Dus daar stonden we met een mooie PowerPoint de kinderen de Present simple uit te leggen. Serieus dit leerde ik pas in de 1e van de middelbare school. Maar hier moeten de kinderen van 8 jaar het al begrijpen? Het vervelende was dat er naast een klasse assistent ook nog eens 5 studenten in het lokaal zaten om onze les te bekijken, laten we daar nou net niet op gerekend hebben. De les ging moeizamer dan ik had gehoopt maar volgens mij vonden de kinderen het helemaal het einde, dus dat maakte het allemaal wel weer goed. Na de lunch ben ik samen met Pete, Laura en een student van CRP naar de vlakbij gelegen Universiteit gegaan. Voor het eerst in 5 weken ging ik met de local bus! Jeetje wat een ervaring zeg, al rijdend sprongen we de bus in en al rijdend moesten we er weer uit. De Universiteit was echt bizar groot en er waren enorm veel verschillende gebouwen te vinden. Het was dan ook niet vreemd dat we pas na 2 uur het terrein verlieten om onze weg naar huis terug te vinden. Eenmaal thuis was het alweer etenstijd en heb ik een heerlijk rustige avond gehad.

Vandaag, donderdag, was de dag dat ik dan eindelijk een heerlijk koud biertje kon drinken aan het zwembad. In Dhaka zijn er een aantal clubs waar buitenlanders mogen komen om te ontvluchten aan het drukke Bangladesh. Zo is er een American club, een Dutch club en een Nordic club. Al deze club hebben een zwembad en serveren koud bier. Omdat de entree van de Nordic club het goedkoopst was en de club zelf ook het grootst scheen te zijn, zijn we daar maar heen gegaan. Om 08.30 liepen we het appartement uit om onze reis te beginnen. Eerst 25 minuten lopen naar de bushalte, dan ruim anderhalf uur in de bus en dan nog eens 20 minuten lopen naar de club. Uiteindelijk stapten we om 11.00 onze eindlocatie binnen om onze welverdiende duik te nemen. Ik kan bijna niet omschrijven hoe het was, maar jeetje wat was het heerlijk om even geen getoeter en geblèr om me heen te hebben. Hoewel het allemaal niet mega luxe was voelde dit het wel omdat we natuurlijk in een van de armste landen van de wereld verblijven. Hoewel het pas 11.00 uur was heb ik een koud Heineken pilsje besteld en heerlijk in de zon aan het zwembad gezeten. Ook de lunch was verrukkelijk en eindelijk kon ik dan een normale salade bestellen. De hele middag genoten van de zon, het water, de mensen en vooral van de rust. Zoals elke dag kwam er ook aan deze dag een einde en moesten we helaas weer terug naar Savar. Echter bleek het al sneller donker te worden dan we dachten en de club baas adviseerde ons om niet meer met openbaar vervoer te reizen. Dit advies hebben we maar aangenomen en een taxi besteld. In NL zou je natuurlijk tonnen met geld kwijt zijn maar hier was het maar 5 euro per persoon. En dat terwijl we uiteindelijk ruim 2 uur in de taxi hebben moeten doorbrengen wegens alle drukte op de weg. We waren pas om 21.30 thuis en iedereen is snel zijn/haar bed in gedoken, het was een zeer geslaagde dag!

Gister was, ondanks dat we eigenlijk niks actiefs hebben gedaan, een enorm vermoeiende dag. Het reizen kost heel veel energie en rustig slapen in dit verkeer is echt onmogelijk. Vandaag waren we echter weer vroeg uit de veren om een nieuwe trip te doen. Op de planning stonden een Hindoe plaatsje, een tempel en een paleis. We werden beneden bij de gate opgewacht door de chauffeur van CRP, hij zou vandaag met ons de dag doorbrengen. Eenmaal in de auto voelde het wel weer erg goed op om pad te zijn, wat hou ik er toch van om nieuwe dingen te zien! Onze eerste stop was een Hindoe dorpje waar een speciale metaal smid gevestigd was. Uiteraard kregen wij als buitenlanders een uitgebreide rondleiding en als kers op de taart een heerlijk kopje lemon thee. Het was oprecht heel erg interessant om te zien hoe de metaalbeelden met klei worden gevormd en hoe er dan uiteindelijk een echt metalen beeld ontstaat. Helaas waren de prijzen zelfs voor mij als buitenlander echt aan de hoge kant dus hebt ik alles maar lekker laten staan zoals het stond. Na dit bezoek zijn we doorgelopen naar de plaatselijke tempel en ook hier kregen we een vriendelijke man voor onze neus die ons graag wilde vertellen hoe het er allemaal in zijn werk ging. Een paar selfies later zijn we weer vertrokken om onze tocht door te zetten naar het eindpunt van de reis, het paleis. Het paleis scheen zeer oud te zijn en zeker de moeite waard, dus waarom niet? Toen we over de hobbeligste weggetjes reden die ik tot nu toe heb meegemaakt en we inmiddels al ruim een uur onderweg waren wist ik niet meer zo zeker of het wel de moeite waard zou zijn. Eindelijk kwamen we na 1,5 uur aan bij onze bestemming en ik moet toegeven het was wel mooi, maar voor die 1,5 uur.....? Entree moesten we natuurlijk wel gewoon betalen en in Bangladesh maken ze hier goed gebruik van het weinige toerisme dat ze hier kennen. Een Bengaal kon een kaartje bemachtigen voor 50 taka, maar wij als Bid??? (buitenlander) moesten 200 taka lappen. Tuurlijk zijn dit voor ons nog steeds geen prijzen, maar toch voelt het een beetje oneerlijk. Na het bezoekje nog even snel wat van het lokale eten geprobeerd en de tijd gehad om ons mentaal voor te bereiden op de 2 uur durende autorit naar huis.

Zaterdag is normaal onze vrije dag, maar niets gaat hier zoals je verwacht... Vandaag bleek er weer een evenement te zijn, joepie! Laura en ik waren door de school uitgenodigd om dit evenement met de kinderen en leerkrachten te vieren omdat het vanuit de school geregeld was. S'ochtends was er een basketbalwedstrijd en zaten alle kinderen netjes langs de lijn alle spelers aan te moedigen, heel leuk om te zien. Daarna werd er weer een art competitie gehouden zoals bij bijna elke evenement. De kinderen namen plaats in de Redway Hall en begonnen geconcentreerd aan hun kunstwerken, wij mochten hierbij assisteren. Na een uur waren we er stiekem wel weer klaar mee en zijn even een lange pauze in het appartement gaan houden. Ook de lunch mochten we met de school vieren dus om 13.00 gingen we weer naar beneden om te genieten van...... rijst! Nee het was best lekker hoor, ik stel me gewoon aan. Elke dag rijst is eigenlijk helemaal niet zo erg, zeker niet als er gevarieerd wordt met de bijgerechten. Maargoed, wij liepen dus de school in om aan te schuiven aan de tafels (die er niet bleken te zijn). Nee we kregen gewoon een lunchbox met onze lunch en mochten dit opeten waar we maar wilde. We zijn maar weer naar buiten gelopen, hebben een tafeltje met bankjes opgezocht en hebben heerlijk in het zonnetje van ons eten kunnen genieten. Na de lunch werd het 2e deel van de dag gevierd, de kinderen gingen optredens doen. De kinderen hadden de afgelopen weken hard geoefend met hun dansjes en dit was duidelijk zichtbaar. Ook de zang was erg leuk om te horen en je kon zien dat de kinderen genoten van wat ze deden. Na de optredens kwam de directeur nog even naar me toe om te vertellen dat ik morgen mee zou kunnen op 'Home visit'. CRP doet huis bezoeken om te kijken hoe het gaat met oud patiënten en of ze iets nodig hebben om hun leven te verbeteren. Ik had eerder al gevraagd of ik een keer mee zou kunnen en dit kon dus morgen! Het enige nadeel was de tijd die hij noemde, ik moest namelijk om 06.00 uur beneden bij de gate klaarstaan om in de auto te stappen en onze tocht beginnen. Nou Mirte, jij wilde toch zo graag een keer mee?

Daar stond ik dan, vroeg in de ochtend voor de gate te wachten op de auto die mij vandaag mee zou nemen naar verschillenden huizen. De eerste 10 minuten leek het er niet op dat er iemand zou komen, maar dit ben ik inmiddels wel gewend. Toen na 15 minuten eindelijk de auto aankwam kon ik gelijk instappen en vertrokken we naar een plaatsje ver weg. Het viel me reuze mee, na zo'n 2 uur kwamen we aan bij het aangegeven adres. Hierbij moet ik zeggen dat we onderweg nog wel even een korte pauze hebben gehad om bij een lokaal tentje ons ontbijt naar binnen te werken. Dit was trouwens de eerste keer dat ik een echt traditioneel Bengaals ontbijt at, een aanrader! Aangekomen bij het huis was het allemaal wat minder luxe dan hier op CRP, maar dit had ik ook wel verwacht. Het huis bestond uit 2 kamers met allebei een tweepersoon bed. In de ene kamer sliepen de jongen van 22 jaar (waarom het ging) en zijn nichtje. In de andere kamer sliepen zus, schoonbroer en neefje. De moeder van de jongen sliep in de winkel die de familie runde. Deze winkel was met support van CRP opgezet en wordt ook op deze manier in stand gehouden. Fijn om te zien dat de winkel goed liep en de mensen van het dorp regelmatig wat eten komen kopen. Na verschillende dingen besproken te hebben zijn we weer in de auto gestapt en hebben zo nog 3 andere winkels bezocht. Bij elke winkel kregen we eten aangeboden dus toen het 14.00 was merkte ik pas dat ik trek begon te krijgen. Op de weg terug zijn we even gestopt voor een typische Bengaalse lunch en heb ik als een echte Bengaal heerlijk met mijn handen gegeten. Ik was deze morgen al vroeg de deur uit en stapte ook pas weer om 17.00 mijn kamer in. Het was een zeer geslaagde maar ook weer vermoeiende laatste dag van de week.

Tot de volgende keer maar weer lieve allemaal!