Week 6 is aangebroken en dit betekend dat we deze week de magische grens van 50% bereiken. Huh, Mirte wat bedoel je daar nou weer mee? Nou gewoon, de dinsdag van deze week is de dag dat we 38 dagen op CRP aanwezig zijn. Omdat we hier in totaal 76 dagen zitten kan ik hieruit concluderen dat dit precies de helft is. En nu vraag jij je natuurlijk af hoe ik me hierbij voel, wel dat weet ik zelf stiekem ook niet zo goed. Zoals ik eerder al schreef waren de eerste weken enorm wennen en moest ik echt nog mijn plekje vinden. Na 2 weken was ik helemaal gesetteld en voelde ik me steeds meer thuis. Echt waar, ik vind het absoluut niet erg om naar huis te gaan, maar nog even hier blijven klinkt me ook wel goed in de oren....

Gister natuurlijk de hele dag op pad geweest van s'ochtends vroeg tot s'avonds (stiekem niet zo) laat. Het was echt wel even lekker geweest om vandaag een rustige dag te hebben, maar dit feestje ging helaas niet door. Vandaag gingen we namelijk met een aantal van de vrijwilligers langs bij een andere CRP. Deze CRP is meer bedoeld om producten te fabriceren in plaats van het behandelen van patiënten. Gelukkig bleek het maar 30 minuten met de auto, dus dit was dan weer een meevallertje. Eenmaal aangekomen kregen we een rondleiding door het centrum. We passeerde verschillende gebieden met ieder zijn eigen specialiteit zoals papier maken, rolstoel maken, houtbewerking en naai training. Erg interessant hoe ze oud papier verzamelen, samenpersen tot grote lappen en vervolgens in de zon te drogen leggen. Van deze gedroogde lappen kon vervolgens van alles gemaakt worden, denk hierbij aan de krant of een nieuw schoolboek. Ook het maken van de rolstoelen was een zeer ingewikkeld proces waarbij enorm veel personeel betrokken was. Na een paar uur was ik er eigenlijk wel een beetje klaar mee want heel goed had ik nou ook weer niet geslapen. Op een of andere manier heeft Bangladesh bedacht dat het vorige week te koud was en daarom is de temperatuur ineens weer een aantal graden gestegen, voor mij een zeer grote teleurstelling. Het is gelukkig niet meer zo warm als de eerste weken, maar ik lig nu net niet zwetend in mijn bed. Heel blij was ik met het nieuws dat we op tijd terug zouden zijn voor de lunch en ik dus gewoon de hele middag had om uit te rusten. Normaal moet ik natuurlijk gewoon naar werk op maandag, maar voor vandaag had ik me voor de hele dag afgemeld wegens het uitje. Tja, ik wist niet dat we maar een ochtend naar de overburen gingen... Toen we thuiskwamen heb ik rustig kunnen lunchen en daarna, als een klein kind, toch even snel een kort middagdutje gedaan. Toen ik wakker werd moest ik nog even wat boodschapjes doen, maar verder een heerlijk rustige middag gehad. De avond van deze maandag was ook weer anders dan normaal. Valerie Tayler had ons uitgenodigd voor een etentje met alle vrijwilligers en haar dochters om elkaar beter te leren kennen. We gingen naar een Italiaans restaurant, wat mij heerlijk leek aangezien ze er pizza schenen te serveren. Van het onderwerp 'pizza' was niks gelogen en daar lag ineens een quattro formaggi op mijn bord. Ik keek er echt naar uit maar bij mijn eerste hap werd ik ongelofelijk teleurgesteld. De pizza was koud en ik had het gevoel dat ik een stuk karton naar binnen aan het werken was. Helaas, geen succes deze pizza dus. Gelukkig hadden mijn tafelgenoten andere pizza's en bleken deze te groot voor hen te zijn. Voor mij de sublieme kans om toch nog van een lekkere pizza te genieten!

Dinsdag was voor mij een doodnormale dag met activiteiten in de school. Laura was echter op huisbezoek dus was het vandaag me, myself and I. Gelukkig hoefde ik zoals gewoonlijk pas om 10.30 te starten wat echt wel even lekker was na de afgelopen 2 dagen. Toen ik de school binnenliep zag ik een man voor de klas staan in plaats van mijn vertrouwde Bengaalse juf. Ik vroeg hem naar de reden van zijn bezoek en het bleek dat hij een primary school teacher was die een speciale special needs training op CRP deed. Nadat ik mijzelf had voorgesteld begon hij met zijn les en ik was even niet in staat om ook maar iets te doen. Onze beste man begon met een spelletje waarna hij de kinderen zonder enkel probleem in stilte aan het werk zette. Jeetje, hier moeten de CRP leerkrachten echt even een voorbeeld aan nemen. Nadat de kinderen hun opdrachten (in stilte!) hadden uitgevoerd werd er weer een kort spelletjes gedaan waarbij ze moesten raden wat er op het bord getekend werd. Het ging allemaal zo snel dat de les ten einde liep en werd afgesloten met een verhaal. De man vertelde een verhaal, tekende hierbij op het bord en plotseling verscheen er een gezicht dat de kinderen recht aankeek. Ik stond met mijn mond vol tanden en liep vol verbazing het lokaal uit naar mijn volgende bezoek. Ook hier bleek een plaatsvervangende leerkracht te staan en ik was natuurlijk ontzettend benieuwd of dit ook een succes zou worden. En ja hoor, ook deze man was way much better dan de standaard dames hier. Toen de les ongeveer halverwege was vroegen de kinderen of ik een verhaal wilde vertellen. Hier hoefde ik niet lang over na te denken en ik heb met al mijn enthousiasme het verhaal van de vorige les verteld. De kinderen vonden het geweldig en ook de leerkracht vertelde me dat hij blij was van mij te kunnen leren, hij moest eens weten... De dinsdag middag staat normaal gesproken in het teken van het koken met de kinderen. Omdat het de afgelopen 4 weken pas 2x door gegaan is weet ik niet meer of ik het wel 'normaal' mag noemen. Na deze dag kan ik met trots zeggen dat we van die 2x nu 3x kunnen maken. Weer stond ik daar met mijn goede gedrag en wederom werd me verteld dat de kinderen bij de dancing class aanwezig waren en de kookles dus niet door ging. Oeee soms..... Het lichtpuntje van de middag was dat ik mee mocht doen aan een onderzoek van een aantal studenten. Ze hadden iemand nodig die met een hartslag meter 2 minuten kon snelwandelen en dit hierna kon herhalen in een rolstoel. Omdat ik blijkbaar de enige in het centrum met een hartslagmeter was had ik ook eigenlijk geen keus. Stiekem was het ook best wel leuk, ondanks dat ik nu 1000x maal meer werd aangestaard dan normaal.

Gister was uiteindelijk een geslaagde dag dankzij het onderzoek waar ik aan mee mocht doen. Daarom hoopte ik dat vandaag ook als een productieve dag bestempelt kon worden en ik kan je vertellen; dit is zeker gelukt! Om 09.30 zaten we in de bus onderweg naar een speciaal centrum voor vrouwen, met kinderen zonder man. Snap je het nog? Het centrum was opgezet om vrouwen samen met hun kinderen te leren hoe te leven zonder kostwinnaar. Veel vrouwen kwamen terecht in het centrum omdat hun man was overleden, vermist was of de vrouw (en kinderen) wat had aangedaan. Ik had erg veel zin in dit uitstapje ondanks dat het waarschijnlijk zo'n 1,5 uur rijden was..... Toen we in de bus zaten en het daadwerkelijk 1,5 uur later was begon ik me toch sterk af te vragen hoelang het nog ging duren. Op het moment dat ik te horen kreeg dat we net over de helft waren moest ik mezelf even inhouden om niet in de lach te schieten, meende ze dit serieus? Ja wel degelijk, wegens het drukke verkeer duurde de rit helaas flink wat langer dan gepland..... Gelukkig kwamen we na 3 uur dan toch echt aan en toen we het centrum inreden kregen we een walm van rust over ons heen. Wat een heerlijke sfeer hing daar in de lucht zeg. We werden in een kamertje verwelkomt met een kopje Bengaalse thee. Eigenlijk wilde we graag zo snel mogelijk het centrum bekijken, heel veel tijd hadden we namelijk niet, maar thee kun je helaas niet afslaan hier. Toen de thee op was, de koekjes in onze maag verteerd werden en de stoelen waren aangeschoven konden we eindelijk aan onze tour beginnen. We werden rondgeleid en ook hier, net als bij ons bezoek van maandag, werden er veel producten gemaakt. Na een grote ronde door het centrum kwamen we terecht in het winkeltje waar alle handgemaakte spulletjes te koop lagen. Van tevoren had ik al bedacht dat ik graag wat wilde kopen om de vrouwen in het centrum te supporten en natuurlijk voor eigen belang. Er was enorm veel keuze maar uiteindelijk heb ik gekozen voor een schattig armbandje met verschillende kleuren en prachtige witte kraaltjes. Inmiddels was het tijd om te lunchen en hebben we, niet heel verassend, genoten van de rijst. Na de lunch hadden we nog een uurtje en mochten we vrijuit rondlopen om meer van het centrum te ontdekken. Samen met Dorine heb ik een bezoekje gebracht aan de woningen van de vrouwen. Voor de deur van het complex zat een enkeling op het stoepje te kletsen en voor we het wisten stonden er zo'n 15 vrouwen, met kinderen op de arm, ons geïnteresseerd aan te staren. Hier was ik eigenlijk best wel blij mee want hierdoor heb ik flink wat mooie plaatjes kunnen schieten!

Wat een vermoeiende dag was het gister zeg. Het is niet dat we op zo'n dag heel veel wandelen, klimmen of weet ik veel wat voor actiefs doen. Het is puur het reizen dat ons zo ontzettend moe maakt. Ook de terugweg was weer goed voor 3 uur dus in totaal hebben we gister 6 uur in de auto gezeten, voor een bezoekje! Maar goed, het maakt allemaal niet uit want het was zeker de moeite waard. Het is inmiddels donderdag wat betekend dat we kunnen genieten van niks doen. Maar he, de mensen die mij wat beter kennen zullen ook wel weten dat niks doen dus echt niks voor mij is.... Probleem dus. Nee helemaal geen probleem, ik zorg er gewoon voor dat er iets te doen is. Zo heb ik heerlijk uitgeslapen (waardoor de dag sowieso korter is) en ben ik uitgebreid boodschappen gaan doen. De lunch was vandaag gelukkig wel een beetje speciaal, wat de dag dan weer heerlijk breekt. We hadden voor het eerst een gezamenlijke lunch met alle studenten van ons gebouw. Heel erg leuk om een keer iets met meerdere mensen te doen in plaats van alleen maar met de vrijwilligers. De meeste studenten kwamen uit Nepal terwijl er ook een aantal Afghanen tussen zaten. We hebben gezellig met ze gesproken en natuurlijk wilde ook zij toch wel erg graag met ons op de foto. Toen de lunch voorbij was ben ik terug naar de 6e verdieping gesjokt om mijn zoektocht naar een nieuwe camera te starten. Nu ik hier zo ben heb ik heel erg de behoefte om de meest prachtige foto's te maken, maar helaas komt mijn camera op dit punt toch echt tekort. Het lijkt me dus een goed idee om een nieuwe, betere, te kopen waarmee ik professionelere plaatjes kan produceren. Ik heb op het internet gezocht, maar dit blijkt dus nog wel even een flinke klus te worden....

Jaja, vrijdag alweer wat de 2e dag van mijn weekend betekend. Gelukkig had ik voor deze dag wel wat ingepland dus dit maakte dat ik s'ochtends beduidend vrolijker wakker werd. Op zo'n 20 minuten met de bus is het nationaal monument van Bangladesh te vinden. Het schijnt dat mensen vanuit heel Bangladesh naar Savar komen om dit monument te bezoeken, maar tja het blijven Bengalen die alles al heel snel geweldig vinden. Laura en ik hadden bedacht om met local bus te gaan omdat we vonden hier nu wel aan toe te zijn na bijna 6 weken in dit afschuwelijke verkeer. Met volle moed liepen we de straat uit op zoek naar de plek waar de bus zou stoppen om ons mee te nemen naar desbetreffende locatie. Na 10 minuten lopen hadden we de plek nog niet bereikt en dit vonden we toch wel een beetje vreemd. Op ons gevoel toch maar doorgelopen want het zou zomaar om de hoek kunnen zijn. Toen we nog eens 10 minuten hadden gelopen hadden kwamen we tot de conclusie dat we de bus stop allang voorbij waren gelopen en nu dus maar moesten hopen dat er überhaupt nog een bus zou stoppen. Stiekem dachten we dat wil wel zou gebeuren aangezien de bussen stoppen hier wel vaker random op de weg om mensen in of uit te laten stappen. Gelukkig was dit ook vandaag het geval, zo'n 10 meter voor ons stopte een bus om een man uit te laten stappen wat ons de gelegenheid gaf om snel de bus in te springen. Wat een opluchting om eindelijk te zitten en het gevoel te hebben dat het gelukt is. Heerlijk, heerlijk, maar we waren er echter nog niet. Nog even snel aan een vriendelijk man naast ons gevraagd of we daadwerkelijk de goede kant op gingen en dit was het geval. Toen we bij het monument aankwamen werden we vriendelijk door de buschauffeur geroepen en mochten we de bus verlaten na betaling van 5 taka, wat een prijs zeg. Het was een drukte van jewelste en ook hier kregen we veel bekijks. Op een gegeven moment kwamen er zelfs 3 meisjes naast ons lopen met rozen en raakte ons de hele tijd aan. Ze wilde ons de rozen verkopen en deden ongelofelijk zielig. Normaal gesproken hou ik echt ontzettend veel van kinderen en zou ik ze ook echt niets willen doen, maar deze dames.... En wat als ik je vertel dat dit nog niet eens het ergste was? Op een gegeven moment kwam er van rechts een jongetje van een jaar of 4, met een grote snottebel, op ons afgerend en klemde zijn armpjes en beentjes om Laura's been heen en begon (nep) te huilen. Gelukkig greep een man die naast ons liep snel in, trok het kind van Laura af en duwde het terug naar zijn oudere zus. Dit was de ergste manier van bedelen die ik tot nu toe hier in Bangladesh had meegemaakt.

Weer een vrije dag, we komen om in de vrije dagen. Nee vandaag moesten we wel echt even een aantal dingen doen. Donderdag hadden we met de directeur van de school afgesproken om zondag interviews te doen met een aantal moeders. Deze interviews hebben we nodig om ons onderzoek in goed banen te leiden. Vandaag was dus DE dag om de interviews voor te bereiden en te bespreken hoe we het gingen aanpakken. Omdat Hesther op dit moment nog in Kathmandu zit voor een korte vakantie moesten Laura en ik samen even goed overleggen wie wat zou gaan doen. De vragen hadden we gelukkig vorige week al bedacht, dus daar hoefde we ons geen zorgen meer om te maken. We hebben ze nog even goed doorgenomen en daarbij was het eigenlijk wel gedaan. Vannacht merkte ik al dat het vandaag een warme dag zou worden, en dit bleek niet verkeerd gedacht. De zon scheen flink en er waren bijna geen wolken te bekennen, tijd om een zonsessie op ons dakterras dus! Omdat we op de bovenste verdieping wonen hebben we met 2 trappen snel toegang tot het dak waarvan de deur dag en nacht open staat. Overdag kunnen we dus heerlijk genieten van de warme zon (helaas zonder zwembad). Het bleek nog warmer dan ik dacht en na 45 minuten ben ik snel weer naar binnen gevlucht om vervolgens in de airco mijn boek verder te lezen. Na de lunch nog even een lekkere wandeling in de omgeving gemaakt, waarbij een ijsje natuurlijk niet kon ontbreken. Ik wist dus eerst niet dat ze dat hier hadden, maar jeetje wat ben ik blij dat ijsjes bestaan! Vervolgens, na eerst een tijdje op een bankje gezeten te hebben, terug naar huis gegaan om wederom de airco te begroeten en mijn boek open te slaan.

Zondag moesten we weer aan het werk en dit vond ik eigenlijk helemaal niet zo erg. De afgelopen dagen heerlijk rustig aan kunnen doen dus ik kon er wel weer tegenaan. Normaal gesproken werk ik op zondag in het hostel maar vandaag moesten we wat interviews voor ons onderzoek doen. Om 08.30 zaten we in een klaslokaal tegenover een moeder waarvan de dochter cerebral palsy had. Het gesprek ging eigenlijk heel erg goed en na een leuke foto met moeder en kind gingen we door naar onze volgende vrijwilliger. Ook dit interview liep behoorlijk soepel, afgezien van het feit dat de vrouw niet zo veel over haar gevoelens vertelde wat juist onze intentie was. In totaal waren we zo'n 1,5 bezig geweest maar het voelde alsof ik er al een hele dag op had zitten. Niet geheel onverwachts aangezien vannacht weer een heerlijk kort nachtje was geweest. Erg blij was ik dat onze ochtend verplichtingen erop zaten en ik nog even wat uurtje kon chillen voordat we de lunch voorgeschoteld zouden krijgen. S'middags ben ik wel gewoon naar het hostel geweest en heb ik weer gezellig een aantal kinderen naar de school gebracht, dit geeft mij dan wel echt een voldaan gevoel. Toen ik opnieuw het hostel binnen liep bleek de lift kapot te zijn..... De meeste kinderen waren inmiddels gelukkig al op school maar sommige moesten nog van hun kamer naar beneden. Aangezien ze niet zelf konden lopen moesten ze door de werksters naar beneden gedragen worden. Na dit interessante intermezzo ben ik samen met een van de dames begonnen met het schoonmaken van de eetkamer. Helaas had ik niet heel veel tijd met als reden dat de wekelijkste meeting met onze volunteer coordinator om 16.00 plaatsvond. Echter bleek ze ziek te zijn en de meeting kon dus niet door gaan. Het had geen zin meer om terug te gaan naar het hostel en zo heb ik de rest van de middag mijn zoektocht naar een nieuwe camera voort kunnen zetten. Het avondeten was vandaag een gemeenschappelijke aangelegenheid met als reden dat een van de andere vrijwilligers jarig was. Gezellig met zijn allen getafeld en hierna iedereen weer split om toch nog even te genieten van zijn/haar eigen vrije tijd.