Daar zitten we weer, schrijvend in de grote opa stoel in mijn privé kamer. Jaja je leest het goed, mijn kamer is geüpgraded. Afgelopen weekend is Laura verhuist naar een andere kamer in ons appartement. Omdat vorige week Mike, de Engelse jongen, Bangladesh heeft ingeruild voor het mooi Thailand en zo kwam er een kamer vrij. Voor ons de sublieme kans om deze kamer ook daadwerkelijk te benutten. De komende weken dus heerlijk zelf beslissen wanneer het raam open gaat, de ventilator op welke stand staat en om welke tijd het licht gedoofd mag worden.

Omdat ik inmiddels helemaal in de Bangladesh stijl door het leven ga is het soms moeilijk om mijn bed uit te komen. Puur omdat ik niet weet wat voor nuttigs er vandaag weer voor de deur staat en omdat ik weet dat het altijd weer anders loopt dan gepland staat. Mensen die mij een beetje kennen weten inmiddels dat ik graag van tevoren weet wat me te wachten staat en controle wil hebben over mijn dagelijkse activiteiten. Hier is dit echter onmogelijk en dit resulteert in lastige momenten maar daarentegen ook weer hilarische conversaties. Zoals jullie inmiddels wel weten heb ik op maandagen de mogelijkheid om lekker uit te slapen omdat onze drawing les pas om 10.30 begint. Het is vooral lekker om de woonkamer in te lopen en tot de realisatie te komen dat er niemand is waar ik rekening mee hoef te houden aangezien toch iedereen al op werk is. Heerlijk rustig aan koffie zetten, ontbijt klaarmaken en genieten van de Nederlandse krant het AD. Zulke ochtenden ga ik zeker weten missen als ik terug ben in ons overhaaste kikkerlandje. Geen zeeën van tijd meer en altijd wel iets moeten doen, typisch Nederland. Daarnaast is het hier ook wel lekker dat we op het CRP terrein wonen dus letterlijk maar 2 minuten hoeven te lopen naar werk, wie wil dit nou niet? Wonder boven wonder zaten de kinderen al netjes klaar aan de tekentafel toen Laura en ik het lokaal inliepen. Ik keek eens goed om me heen en miste helaas al het tekenmateriaal, waar hadden ze dit nou weer verstopt? Ik met mijn goede gedrag naar de lerarenkamer met de vraag of iemand wist waar de potloden en het papier gebleven waren. Moeilijk, moeilijk, moeilijk want Engels is niet hun sterkste kant. Gelukkig snapte ze het woord 'paper' wel dus kreeg ik een stapeltje in mijn handen geduwd. De potloden wisten ze uiteindelijk ook te vinden dus konden we eindelijk met onze les beginnen. Ter plekke bedacht ik dat het misschien wel leuk was om een 'mens' te tekenen, zoals we dat in het onderwijs noemen. Voor de kinderen natuurlijk lastig om te begrijpen wat ik bedoelde, dus begon ik zelf met mijn eigen creatie en zo volgde de kinderen vanzelf. Na een tijdje besefte ik me ineens dat de kinderen een mensfiguur met lichte huidskleur maakte, terwijl ik een Bengaals jongetje aan het tekenen was. Typisch toch? Aan het einde van de les probeerde ik er voor te zorgen dat de kinderen hun tekening mee namen, maar dit weigeren ze elke keer opnieuw. Ik snap nog steeds niet wat hier de reden voor is en dit zou ik toch eens aan de directeur moeten vragen. Nadat we hadden genoten van onze lunch in het appartement stond de basketbal training weer op het programma. Vorige weer was zo'n geslaagde middag dat we het de kinderen niet konden onthouden om het vandaag niet nog een keer te doen. Om 14.00 stonden Laura en ik klaar met 3 basketballen en 2 baskets, maar waar waren de kinderen? Gelukkig kwam daar onze geliefde principal en vertelde ons dat de kinderen iets vertraging hadden omdat de lunch nog niet afgelopen was. Nee hoor, geen enkel probleem dat wachten zijn we hier inmiddels wel gewend. Toen we uiteindelijk om 14.30 konden starten was het niet verbazingwekkend dat de kinderen om 15.00 langer wilde doorgaan, maar helaas de spullen moesten weer ingeleverd worden. Wij hadden zelf ook geen tijd (voor het eerst) want we hadden een interview gepland met een fysiotherapeut van de school. Deze vrouw sprak veel met de moeders, van kinderen met cerebral palsy, dus het leek ons nuttig om haar om meer informatie te vragen. Het interview verliep ontzettend soepel en het was eigenlijk meer een gezellige gesprek met het gevoel dat we elkaar al jaren kende.

Toen ik dinsdag ochtend opstond hoopte ik stiekem dat de student, van vorige week, vandaag de Engelse les zou geven. Samen met Laura liep ik de school in en zag inderdaad de man voor de klas staan waar ik een week eerder zo van had genoten. Met een glimlach op mijn gezicht stapte ik de klas binnen en kreeg zoals gewoonlijk 30x een 'good morning' naar mijn hoofd geslingerd. De student begon de les en het viel me direct op dat hij op een of andere manier anders voor de klas stond dan laatst. Had hij zich wel voorbereidt, was hij ziek, had hij er gewoon geen zin in? Ik wist het niet totdat hij naar me toe kwam om het zelf even uit te leggen. Wat bleek nou; hij moest van de 'echte' leerkracht deze les doen en zag geen mogelijkheid om iets anders te doen. Zo brutaal als ik ben heb ik hem even duidelijk gemaakt dat hij de volgende keer gewoon lekker zijn eigen ding moet doen aangezien hij vele malen beter is dan de oorspronkelijke leerkracht. Hij waardeerde erg wat ik zij maar keek toch een beetje ongemakkelijk en onderdanig..... Omdat Laura en ik geen zin hadden om naar de 2e Engelse les te gaan hebben we een bezoekje gebracht aan de 'play class' waar we eerder ook al eens waren geweest. Helaas geen Engels les, maar wel Bangla! Voor ons de ultieme test om te kijken of we al wat waren opgeschoten met onze Bangla kennis. Helaas viel dit erg tegen en snapte we er dus helemaal niks van, oeps.... Voor de middag was het weer spannend of de cooking class door zou gaan of niet. Maar ja gelukkig, na 3 weken geen les te hebben gehad was het eindelijk weer tijd om te genieten van de Bengaalse kookkunsten. Ik was natuurlijk erg nieuwsgierig wat er vandaag op het menu stond want als ik terug ben in NL zou ik jullie graag wat specialiteiten willen voorschotelen. Zeker omdat het een aantal weken niet door was gegaan keek ik er extra naar uit en was ik blij toen we ook daadwerkelijk de keuken binnen liepen. Nog steeds vind ik het vreemd dat er steeds 3 docenten zijn en dan maar 3 kinderen. In totaal waren we met 10 mensen, ja je leest het goed 10!; de 3 kinderen, 2 moeders, 3 docenten en dan natuurlijk Laura en ik. Stiekem wel heel gezellig hoor, mits we hun taal zouden kunnen verstaan....

Yes, vandaag was de dag dat ik Savar mocht inruilen voor het luxere Dhaka. Nadat ik eerst nog even wat uurtje in het Hostel had gewerkt, de enige plek waar ik daadwerkelijk het gevoel heb soms echt nuttig te zijn, was het tijd om mijn spullen te pakken en in de auto te springen. Kaiki, een van de andere vrijwilligers, woont voor de helft hier op CRP en voor de helft in Dhaka met haar vriendin en een andere huisgenoot. Omdat haar vriendin 10 dagen voor werk in Afrika zit kwam er een kamer vrij en konden Pete, Laura en ik 2 nachten bij Kaiki logeren. Om 16.00 stapte we in de privé auto die ons regelrecht naar Kaiki's appartement bracht. Helaas duurde dit ritje ruim 2 uur en waren we echt heel erg blij om an te komen en in alle rust te kunnen douchen. Van tevoren had ik me niet gerealiseerd, en was het me stiekem ook helemaal ontgaan, dat er ook gewoon warme douches op de wereld bestaan. Voor het eerst in 7 weken voelde ik weer warm water over mijn lichaam stromen, werkelijk onbeschrijfelijk hoe ik me voelde. Nadat iedereen zich opgefrist had hebben we een luxe restaurant opgezocht en heerlijk gegeten. Om maar even een vergelijking te geven; vorige week heb ik voor 70 taka een prima Bengaals diner, vandaag moest ik maar even 1500 taka lappen voor mijn bordje gegratineerde aubergine met friet......

Na een goede nacht (dankzij de airco) werd ik wakker in de hoofdstad van het land met 163 miljoen mensen. In een standaard ontbijt hadden we natuurlijk totaal geen zin aangezien op loopafstand de meest lekkere bakkerijen gevestigd waren. We namen plaats in een vlakbij gelegen winkel/bakkerij en ik keek mijn ogen uit naar al dat lekkers. Het moeilijke was toen nog het maken van een keuze, welke uiteindelijk een warme blueberry muffin is geworden. Ja sorry ik weet dit is niet echt een proper gezond ontbijt, maar ik kon er niks beters van maken.... Nadat iedereen zijn ontbijt met veel genot naar binnen had gewerkt namen we een taxi naar het grootste shopping center van heel Bangladesh. Jeetje, het leek wel of ik ineens een hele andere wereld terecht was gekomen. Het was totaal het tegenovergestelde van wat er buiten allemaal te zien was, en het fijnste was; geen getoeter en geschreeuw. Heerlijk rustig kunnen rondlopen en een zoektocht gestart naar westerse kleding. Helaas is dit hier bijna onmogelijk te vinden en toen ik eindelijk een leuk jurkje gevonden had bleek deze uiteraard veel te kort te zijn voor een lange Nederlandse dame zoals ik. Wel heb ik een onwijs gave souvenir gekocht, maar deze mogen jullie komen bewonderen als ik thuis ben. Omdat het verkeer ook hier in Dhaka chaos is was het helaas alweer snel tijd om terug te gaan naar het appartement. Toen we thuiskwamen merkte we pas hoe moe we allemaal eigenlijk waren en hebben we besloten om pizza's te bestellen, een glas rode wijn in te schenken en een filmpje aan te zetten. En ja ik weet het klinkt ongelofelijk maar ook Mirte heeft een glas rode wijn op! Eerlijk is eerlijk, ik heb er van genoten.

De laatste dag in Dhaka; vandaag moesten we namelijk alweer terug naar 'huis'. Omdat het gister regende wat dat de reden dat we een shopping center in waren gedoken. Voor vandaag waren we bang dat het wederom slecht weer zou worden dus hadden nog niks specifieks gepland. Toen we s'ochtends uit het raam keken leek er geen regen in de lucht te zitten en dit opende weer wat opties. We bespraken wat we wilde doen maar het kwam er eigenlijk op neer dat iedereen nog steeds best wel moe was van de vorige dag. Daarnaast wilde we niet te laat terug reizen naar Savar aangezien dit nog wel wat uren in beslag zou kunnen nemen. De conclusie was dat we gezellig met zijn allen ergens zouden gaan brunchen om vervolgens onze reis naar huis in te zetten. De zoektocht naar een geschikt restaurant was nog even een wandeling, maar dit vond ik stiekem wel even lekker. Heerlijk gegeten en als toetje nog een overheerlijk cinnamon rol bij de naastgelegen bakker gescoord! Inmiddels was het 13.30, bestelde we een taxi en lieten we met een voldaan gevoel de stad met ruim 19 miljoen inwoners achter ons. Je zult het geloven of niet, maar na 45 minuten opende ik het portier van de auto en liepen we met zijn drieën onze vertrouwde eigen straat van CRP in. Deze snelle tocht hadden we niet verwacht en toen ik in het appartement aankwam wist ik dus ook niet zo goed wat ik moest doen. Gelukkig is het altijd nodig om mijn blog bij te werken, dus was op deze manier een paar uur van de tijd snel verstreken.

De afgelopen dagen druk geweest met het weekend in Dhaka, daarom was het wel even lekker om ook vandaag nog vrij te zijn. Ik had me gister avond voorgenomen om lekker een filmpje te kijken en me niet druk te maken om de tijd, de wekker was toch niet nodig. Toen ik vanochtend om 07.30 wakker werd wist ik even niet wat me overkwam. Waarom zo vroeg terwijl ik juist vandaag lekker had willen uitslapen? Helaas was hier niks meer aan te doen en heb ik mijn ochtend nuttig besteedt aan het wassen van mijn kleren. Daarnaast was er een puppet show, gemaakt door patiënten van CRP, waar we natuurlijk voor uitgenodigd werden. Leuk om even te zien, maar echt bijzonder kon ik het niet noemen... Nog even langs geweest bij verschillende mensen om van alles te regelen voor ons onderzoek en zo ging te ochtend uiteindelijk redelijk snel voorbij. Een paar weken geleden had Laura tijdens het werk, dat ze hier naast de schoolactiviteiten doet, contact gelegd met een van de patiënten met een spinal cord injury. Ze was hier al meerdere malen op bezoek geweest om gezellig te kletsen. Vorige week was ik een keer mee geweest wat me stiekem best goed bevallen was. De man is nog niet zo oud en spreekt goed Engels waardoor de gesprekken zeer soepel verlopen. Vandaag gingen we weer langs om hem opnieuw blij te maken met onze komst. Voor een Bengaal is hij best wel Westers; hij luistert westerse muziek, drinkt alcohol en snapt de manier van denken van ons beter dan de meeste mensen hier in Bangladesh. Ook vandaag kregen we weer allemaal eten aangeboden, wat natuurlijk heel normaal is hier in dit land. Ik weet niet precies wat het was, maar het zag eruit als cheesecake en smaakte verder prima. Al snel wat het tijd om te koken en heb ik heerlijk op zijn Nederlands pannenkoeken gebakken!

Zondag moesten we er toch echt weer aan geloven en stond de wekker om me op tijd naar mijn werk te sturen. Vandaag was het weer hostel dag dus was ik erg benieuwd wat er op de planning stond. Ik kwam aan op de afgesproken tijd en ging opzoek naar de huismoeder. Maar hoe goed ik ook zocht, huismoeder was nergens te vinden. Toch maar even bij de bewaking gevraagd waar ze zich had verstopt en die vertelde me dat hij zou doorgeven dat ik hier op haar aan het wachten was. Ik werd vervolgens op een stoel gezet en ruim 20 minuten later kwam ze binnen gehaast. Met veel verontschuldigingen vertelde ze me dat ze helemaal vergeten was dat ik vandaag zou komen. Toen ik vroeg wat ik vandaag zou kunnen doen wist ze dit natuurlijk niet en moest ze heel lang nadenken. Ze heeft me uiteindelijk maar de reling van de binnenplaats laten schoonmaken met een van de andere werksters van het hostel. Ik merkte na 20 minuten dat ik er eigenlijk al klaar mee was, maar de ochtend duurde nog zo' 3 uur..... Met mijn goede gedrag de hele reling (die echt groot is) schoongemaakt en hierna kon ik heerlijk genieten van onze dagelijkse lunch. Na de lunch niet meer teruggegaan naar het hostel omdat er niks te doen bleek te zijn. En omdat we toch om 4 uur de zondagse volunteer meeting zouden hebben vond ik het ook wel welletjes. Om 5 minuten voor 4 stond ik helemaal klaar om naar de meeting room te vertrekken. Op dat moment kwam Pete de strap opgelopen met de mededeling dat Roxanne de meeting helemaal was vergeten. Ze had een andere meeting op dezelfde tijd gepland dus ging die van ons niet door, eehhh oke lekker handig weer...... Kon ik wel lekker mijn serie verder kijken!

Ps. Zoals jullie merken zijn sommige dagen echt uitzitten omdat er dan gewoon niks te doen is, hier staat tegenover dat er ook heel veel leerzame en gezellige momenten zijn!