Niet te geloven zeg, nog maar 3 weken te gaan en dan mag ik mezelf een echte backpacker gaan noemen. Op het moment dat jullie dit lezen zijn het nog exact 19 nachtjes slapen voordat ik in het vliegtuig stap op weg naar mijn volgende avontuur! Singapore is de volgende bestemming en ik kijk hier intens erg naar uit. Helaas moet ik jullie mededelen dat ik Nederland nog steeds niet echt mis, maar ik ben wel een beetje klaar met Bangladesh. Ik had het er van de week nog met Laura over, 2 maanden in dit bijzondere land waren eigenlijk wel genoeg geweest. Maar goed, we zitten hier zo eenmaal 3 maanden dus moeten we er nog even wat mooist van maken deze laatste weekjes. Veel bijzonders gebeurt er niet, maar toch wil ik jullie graag op de hoogte houden van mijn ervaringen en natuurlijk de frustraties...

Maandag bleken er ineens, toen we onze vertrouwede drawing klas in liepen, twee extra kinderen aanwezig te zijn. Gelukkig was er ook een therapeut dus konden we hem direct met vragen bekogelen. Hij vertelde een beetje vaag dat 1 van 2 kinderen, het meisje, altijd op de lijst had gestaan maar er gewoon nooit was. Oke goed om te weten, met deze informatie hadden wel eerder actie kunnen/moeten ondernemen. Het 2e kind bleek een nieuwe leerling te zijn, wat ik ook een beetje vreemd vond aangezien het schooljaar hier al ten einde loopt. Ja dat ik nog eens een raar verhaal; ik kwam er dus een paar weken geleden achter dat het schooljaar hier eindigt in December in plaats van, zoals bij ons, in Juni. De kinderen hebben hier dus al bijna vakantie en de school is hierna dan ook voor een week gesloten. Ik ben heel benieuwd of er dan echt nog wel iets te doen is voor ons..... De 2 nieuwe kinderen vonden het tekenen trouwens hartstikke leuk dus ik hoop voor hen dat ze er volgende week ook gewoon weer lekker bij zijn! Omdat de drawing les al om 12.00 afgelopen was, het pas om 13.00 tijd is om te lunchen en de zon heerlijk scheen heb ik even genoten van mijn boek op het dakterras. Na de lunch was er geen tijd om de wekelijkse basketbaltraining te geven want er was een evenement in de school. Het was internationale kinderdag dus kregen we weer hetzelfde ritueel aangeboden; art competition met wat gezang en gedans. Erg leuk hoor, maar elke keer hetzelfde begint me nu wel de neus uit te hangen. S'avonds maar weer bedacht om lekker uiteten te gaan en kon ik het niet laten om broodje kipburger te bestellen, heerlijk!

Dinsdag ochtend ging mijn wekker en schoot heel even door mijn hoofd op deze af te zetten en weer heerlijk weg te dromen. Maar op de een of andere manier kan ik dit gewoon niet en heb ik mij toch maar klaargemaakt om naar de school te gaan. De eerste weken waren de dinsdag ochtenden leuk en interessant, maar tegenwoordig frustreert het me om in het klaslokaal te zitten en te zien hoe er les gegeven wordt. Meerdere malen hebben Laura en ik geprobeerd uit te leggen hoe de leerkracht haar lessen kan verrijken en interactiever kan maken, helaas lijkt er niets bij haar binnen te dringen. Vorige week was daar toen gelukkig die student, maar vandaag bleek weer een nachtmerrie. Het enige wat de kinderen in deze 40 minuten durende les hebben gedaan is 7 zinnen van het bord overgeschreven zodat ze deze vervolgens mee naar huis konden nemen om als huiswerk te vertalen naar het Engels. Schiet mij maar lek.... Omdat ik na de les zo sacherijnig was kon ik het niet meer opbrengen om ook nog naar de andere Engelse les te gaan dus heb ik mijzelf op een stoel geïnstalleerd naast een leerling met cerebral palsy om haar te helpen met het inkleuren van een bloem. Dit was mijn ochtend dames en heren. De middag zag er beter uit omdat we al te horen hadden gekregen dat de cooking class vandaag door ging. Samen met de kinderen liepen we naar het hostel, waar de keuken gevestigd is, en gingen op de grond zitten. De leerkrachten begonnen met koken en vertelde ons dat we 'kitcherie' gingen maken. Oke en wat houdt dit in? Het bleek een combinatie te zijn van rijs, linzen, uien, knoflook, zout en zoals gewoonlijk heel veel olie. Toen ik zag hoeveel olie er daadwerkelijk door het eten gegooid werd had ik er plotseling geen trek meer in....

Jaja, de laatste dag van de werkweek is met de start van de woensdag alweer aangebroken. Gister had ik met de huismoeder van het Hostel afgesproken dat ik er pas om 10.00 zou zijn omdat we wat interviews voor ons onderzoek moesten doen. Toen ik om 10.00 bij het hostel naar binnen liep was er niemand te bekennen afgezien van de bewaker die er elke dag van s'ochtends vroeg tot s'middags laat niks aan het doen is. Met gebaren en wat Engelse woorden geprobeerd ik erachter te komen waar de huismoeder gebleven was, maar een duidelijk antwoord kreeg ik niet. Ik besloot om maar even op de stoel naast onze beste man te gaan zitten om te wachten. De mensen komen hier tenslotte standaard te laat dus ik moest gewoon even wat geduld hebben. Ik weet dat ik niet zoveel geduld heb, maar als iemand er na 30 minuten nog niet is dan ben ik echt wel goed klaar mee. Dus daar ging ik weer, op weg naar de school om te kijken of daar misschien iets te doen was. Uiteindelijk heb ik zo'n 30 minuten naast hetzelfde kind als gisteren gezeten om vervolgens weer een bloem te tekenen en in te kleuren. Dit was echt wel even leuk om te doen maar natuurlijk niet voor de rest van de ochtend. Dus hop ik verplaatste mijzelf weer naar het hostel om te kijken of de persoon in kwestie inmiddels was gearriveerd. Helaas, nog steeds geen enkel teken van leven. Gelukkig scheen de zon en heb ik de rest van de ochtend wederom op het dakterras gezeten om te genieten van mijn boek. Na de lunch hebben we een aantal van de vrijwilligers een goede reis gewenst omdat ze een aantal dagen een trip door de Sundarbans gaan doen. Tot en met maandag zijn we dus maar met zijn 4ren in het appartement wat ik eerlijk gezegd echt ideaal vind!

Kon ik uitslapen, doe ik het niet.... Vanochtend werd ik al om 08.00 gewekt door ons schoonmaakster die heel gezellig luidkeels met haar assistente aan het praten was. Aangezien de mensen hier niet snappen wat zachtjes praten is en daarbij ook niet snappen dat sommige vrijwilligers een vrij dag hebben hadden we allemaal een originele wekker. Toen ik eenmaal wakker was kon ik natuurlijk niet meer in slaap komen en heb ik maar toegegeven aan een lange ochtend. Gelukkig was het ook vandaag weer heerlijk weer waardoor ik, zoals wel vaker voorgekomen deze week, wat tijd lezend in het zonnetje heb kunnen doorbrengen. Na een heerlijke zonsessie liep in naar de woonkamer om te genieten van de lunch. Hier waren echter 3 mannen aanwezig die ik niet eerder had gezien. Het bleken donateurs van CRP te zijn en ze zouden vandaag gezellig met ons mee lunchen. Oke, super fijn dat we dit van tevoren te horen hebben gekregen.... Uiteindelijk was het wel even gezellig maar was het ook zeker niet erg toen ze weer weggingen. Na de lunch zijn Pete, Clodagh, Laura en ik naar de New Market geweest om cadeautjes uit te zoeken voor ons lootje. Jaja je leest het goed, ook wij gaan hier Sinterklaas vieren! Omdat ik het stiekem best wel jammer vind dat ik Sinterklaas dit jaar mis heb ik ervoor gezorgd dat we het gewoon verplaatsen naar Bangladesh. Gister dus lootjes getrokken en op 5 december hebben ook wij een leuke avond. Helaas is het hier wel wat ingewikkelder om een geschikt cadeau te vinden aangezien we elkaar niet zo goed kennen en iedereen zijn pakketje mee het vliegtuig in moet nemen. Laura en ik hebben al besloten dat we pannenkoeken gaan bakken voor alle vrijwilligers dus dan wordt er flink wat geflipt! Omdat we de komende dagen maar met zijn 4ren zijn besloten we om er een gezellige spelletjes avond van te maken. Pete en Clodagh hadden allebei vanuit Ierland een fles drank meegenomen en ze konden wel wat hulp gebruiken om deze op te krijgen. We begonnen met fack the dealer en eindigde met een hilarisch spelletje 30 seconds, oprecht dit was de beste avond tot nu toe!!!

Gister een heerlijke avond gehad en vandaag deze gezelligheid gewoon doorgezet. Omdat we een aantal weken geleden tijdens ons bezoek aan Dhaka enorm veel regen hadden, zaten Clodagh, Laura en ik vanochtend om 09.00 in de auto om het nog een keer te proberen. Gelukkig scheen de zon en hadden ook nog eens onze favoriete chauffeur. De eerste stop was 'Dhakeshwari Temple', een schattige tempel met bijzondere kleuren. Toen we er aan kwamen rook het er ontzettend naar wierook en dit bleek niet voor niets. De mannen en vrouwen waren aan het bidden en gaven verschillende offers aan een standbeeld, heel bijzonder om te zien. Na deze interessante stop zijn we doorgereden naar de haven, waar enorm veel grote maar ook juist hele kleine bootjes lagen. De grote boten werden gebruikt voor de lange afstanden en hier kon ook op geslapen worden. De kleine bootjes waren puur om de mensen van de ene kant naar de andere kant van de rivier te vervoeren. We kregen een rondleiding op een grote boot waar we een lang laken zagen liggen met allemaal slapende mannen. Je kon dus blijkbaar een plekje op dat laken 'kopen' of een hele cabine, maar omdat een cabine voor de meeste veel te duur is liggen ze hier gewoon lekker knus bij elkaar. Nadat we de haven verlaten hadden kwamen we terecht in de 'Armenian Apostolic Church of the Holy Resurrection'. Een kerk waarvan ik stiekem helemaal niet weet waarom die daar staat, maar zeker even leuk was om te zien. Inmiddels was het tijd voor de lunch en hebben we genoten van een typisch Bengaalse maaltijd welke bestond uit rijst, beef, aardappel en wat komkommer. Zoals je kunt lezen zijn ze hier niet heel erg origineel want rijst krijg je sowieso, overal en altijd. Wat ik aan deze maaltijd wel weer heel erg jammer vond was dat en geen groente doorheen zaten, jeetje hoe komen die mensen hier ooit aan hun vitamine? Na de lunch hebben we onze tocht voortgezet en kwamen we aan bij 'Ahsan Manzil', een ontzettend populaire bezienswaardigheid in Dhaka. 'Ahsan Manzil' is een groot paars/roze paleis waar vroeger een belangrijke man met zijn familie woonde, vraag me niet wie..... Toen het uiteindelijk 15.30 was vonden we het wel welletjes geweest en zijn we teruggereden naar CRP. Altijd leuk hier in Bangladesh om in te schatten hoelang je erover gaat doen om thuis te komen. We dachten zo rond 17.00 en hier bleken we gelukkig niet heel ver vanaf te zitten, om 17.15 reden we namelijk ons vertrouwde CRP terrein op. Vandaag was echt een geweldige dag!

Omdat we gister een best wel vermoeiende dag hadden was het vandaag nog wel even lekker om vrij te zijn. Helaas hadden we in de ochtend wel een interview op de planning staan omdat zaterdag onze 'ik werk aan mijn onderzoek' dag is. Dus daar stonden Laura en ik dan, met ons goede gedrag om 09.00, voor de deur van de geïnterviewde. Interessant was dat de deur op slot zat en er ook niemand binnen scheen te zitten. Maar zoals jullie weten zijn ze hier eigenlijk altijd te laat dus hier gingen we dan ook maar vanuit. Toen er na een half uur nog niemand was zijn we maar weer teruggegaan naar ons appartement en hebben we besloten het morgen nog een keer te proberen, vreemd dit.... S'middags hadden we een afspraak met 2 Bengaalse meiden die we hier van de week hebben leren kennen. Ze wilde heel graag een keer met ons afspreken dus waarom niet he? We zijn met een riksja naar de rivier gereden waar we vervolgens een boottochtje naar de overkant hebben gemaakt. Aan de overkant was een of ander parkje gevestigd met verschillende beelden van dieren, grappig om te zien maar het was wel een beetje random daarzo langs het water. Toen we terugkwamen in het appartement was het alweer tijd om door te gaan naar onze volgende afspraak, jaja we hadden het druk vandaag. We waren uitgenodigd door een collega van Clodagh om bij haar thuis te komen eten. Dit leek ons natuurlijk harstikke gezellig en interessant dus daar zaten we dan om 17.30 in de (mini) woon/slaapkamer. Omdat we er redelijk vroeg waren ging ik er ook wel vanuit dat we niet al te laat zouden gaan eten, wel Mirte verkeerd gedacht. Uiteindelijk gingen we om 20.30 aan tafel nadat mijn maag al meerdere vreemde geluiden had gemaakt. Het eten was, tja hoe moet ik het zeggen, zeer bijzonder. Vis, kip, kippenlever, mini visjes, eieren, groente, dal, een of andere pittige saus en natuurlijk niet geheel onbelangrijk; rijst! Toen we uiteindelijk om 22.00 het huis uit liepen was ik heel erg blij dat het niet meer al te lang ging duren voordat ik heerlijk mijn bedje in kon kruipen. Haha niet dus..... We liepen de trap op waarbij we de jongens van de 2e verdieping passeerde. Ze nodigde ons uit voor hun feestje en dit konden we natuurlijk niet afslaan. En ik moet eerlijk zeggen; het was echt heel erg gezellig! We hebben 'Royal Dutch Beer' gedronken (waar ik nog nooit van had gehoord) en hebben ons verder prima vermaakt. Tegen de tijd dat ik dan eindelijk in mijn bed lag gaf mijn horloge 01.00 aan.

Vrijdag was druk, zaterdag was flink vermoeiend, hoe ging ik ooit deze eerste werkdag van de week overleven? Om 09.00 hadden we weer 2 interviews op de planning staan, dus helaas was het vandaag geen uitslapen. Laura en ik liepen, met heel veel tegenzin, de school in opzoek naar de moeders die we zouden interviewen. In de school liepen we de principal tegen het lijf die ons slecht nieuws te vertellen had. De vertaler kon vandaag helaas niet komen dus de interviews konden niet doorgaan. Dit meen je toch niet? Gister EN vandaag gingen onze afspraken allebei niet door. Met de huismoeder van het hostel had ik pas om 10.00 een afspraak dus moest ik nu eerst weer terug naar het appartement om hier op te wachten. Toen het eindelijk 10.00 was kwam ik aan bij het hostel en werd me verteld dat ik 2 kamers kon gaan boenen. Eerst vond ik het een beetje raar dat ze me dit in mijn eentje lieten doen, maar eerlijk is eerlijk het was echt fijn om te doen! Na de lunch had ik er echter even geen zin meer in maar ik kon het niet maken om niet terug te gaan naar het hostel. Met een geforceerde glimlach liep ik het hostel in en kwam direct de huismoeder tegen, die me vervolgens raar aankeek en vroeg; wat doe je hier? Ik kreeg te horen dat er vanmiddag niks te doen was en dat ze me woensdag wel weer zou zien verschijnen. Oke fijne middag mevrouw..... Gelukkig scheen de zon weer lekker en ben ik op het dakterras in slaap gevallen. S'avonds nog even genoten van onze laatste rustige avond aangezien de andere vrijwilligers morgen ochtend alweer terugkomen van hun trip naar de Sundarbans. Het is toch wel een heel erg groot verschil als je met 4 bent of met 7.