Nu de laatste weken zijn ingegaan lijken de dagen ineens toch veel sneller te verlopen. De kinderen in de school hebben allemaal examens dus daar is voor ons helaas niet zoveel te doen, maar gelukkig genieten we steeds meer van de vrije momenten. Ik denk dat ik het heel erg ga missen om niet zo veel te hoeven doen en als ik terug ben in NL moet ik echt oppassen dat ik geen burn-out krijg. De dagen dat de mensen hier op CRP aanwezig zijn beginnen om 08.00 en eindigen om 17.00, maar als je het mij vraagt kunnen ze de werkzaamheden prima in een paar uur volbrengen. Aan de andere kant is het dus wel weer heel erg relaxed om de hele dag rustig aan te doen en een burn-out kennen ze hier dan ook niet. Afgelopen week realiseerde ik me dat we nog maar 2 weekenden hebben en hier dus nog even lekker gebruik van moeten maken om wat te ondernemen.

Omdat afgelopen zondag de interviews niet door waren gegaan hadden we ze voor vandaag gepland. Met niet al te veel hoop liepen Laura en ik de school in om maar even te kijken of de moeders en de vertaler aanwezig waren. Heel blij werden we toen we zagen dat alles perfect geregeld was en we vrijwel direct aan de slag konden. Na het eerste interview volgde het 2e waarbij moeder haar zoon had meegenomen, lekker handig dachten wel al. Maar goed, het kind kon nergens anders heen dus werd het maar bij ons in het lokaal op een stoel gezet. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten kan een kind nooit echt stil zitten en zo was het ook bij dit Bengaalse jongetje het geval. Hij stond steeds op en liep door het lokaal, opzoek naar avontuur. Omdat hij niet in staat was zonder steun te lopen moest hij zichzelf steeds vastpakken aan de tafels. Het onvermijdelijke gebeurde en daar lag ineens een kind op de grond. Moeders sprong als de wiedeweer op want dit was natuurlijk verschrikkelijk. Iedereen is hier zo ontzettend beschermend en gaan bij wijze van spreken bij een schrammetje al naar de dokter..... Ik bleef rustig op mijn stoel zitten aangezien ik vallende kinderen wel gewend ben.

Voor de middag hadden we weer afgesproken om de basketbal training te geven zodat we iniedergeval iets te doen zouden hebben. Na de lunch wat leuke oefeningetjes bedacht en vervolgens terug gegaan naar de school. Eenmaal aangekomen miste we iets essentieels; de kinderen..... Het bleek dat ze allemaal in de therapie kamer zaten en balletjes aan het overrollen waren. Laura en ik kregen te horen dat ze vandaag binnen recreatie spelletjes gingen doen en of we wat leuks wisten. Ehhh nee wij weten niks, tenzij jullie de kinderen nu naar buiten brengen. Maar voordat de kinderen allemaal buiten zouden zijn zou de les al ten einde lopen. Helaas, geen basketbal dus vandaag.

Dinsdag ochtend hebben we deelgenomen aan een speciale ouder bijeenkomst voor moeders met kinderen met cerebral palsy. Tijdens deze bijeenkomst is er gelegenheid om te praten over problemen en gevoelens die de moeders ervaren. In totaal waren er 13 moeders wat ik als een grote opkomst beschouw aangezien ze hier niet zo makkelijk zijn in het uiten van hun gevoelens. Later snapte ik wel waarom er zoveel gegadigde waren. De vrouwen zaten heerlijk te kletsen waarbij af en toe wat problemen op tafel kwamen te liggen. De psycholoog was er ook, maar hem heb ik amper gezien of gehoord. Omdat wij er als Nederlanders natuurlijk helemaal niks van verstonden zaten we er maar een beetje bij en keken we ernaar, meer konden we niet echt doen. Er werd wel af en toe voor ons vertaald, maar dit stelde niet zoveel voor. De vrouwen waren er na 45 minuten klaar mee en plotseling kwam er eten tevoorschijn. In minder dan 2 minuten stond de tafel vol met lekkere hapjes en 'moesten' wij natuurlijk alles proeven. Ik moet zeggen dat het allemaal wel erg lekker was en gelukkig niet te pittig, een geslaagde bijeenkomst kan ik dus wel zeggen! Na de bijeenkomst was er niks meer te doen dus was het weer tijd om terug te gaan naar het appartement. Helaas stelde het weer me vandaag enorm teleur, het was te mistig om te kunnen genieten van de zon.

Gelukkig was er in de middag de cooking class, en niet zomaar een cooking class; het was 'Dutch cooking class' vandaag. Laura en ik hadden met de leerkrachten afgesproken dat wij vandaag de cooking class zouden verzorgen en dus was het tijd voor PANNENKOEKEN! Samen met de kinderen hebben we het beslag gemaakt en genoten van onze speciale delicatesse. Heel grappig dat de leerkrachten stom verbaast waren toen we geen suiker, geen zout EN geen olie door het beslag deden.

De laatste werkdag van de week alweer, phoe het schiet nu toch wel echt op. Met de huismoeder had ik weer om 09.00 afgesproken en liep ik dan ook braaf het hostel binnen (en met gefronste wenkbrauwen er weer uit). Er was serieus niemand te bekennen en alle deuren waren vergrendeld. Geen kinderen, geen werksters, zelf geen deurwachter..... Ik nog langs bij de school om te kijken of mevrouw daar misschien aanwezig was, maar ook hier kon ik haar niet vinden. Toen maar besloten om terug te gaan naar mijn kamer, die ik stiekem al veel te veel zie, en een film aan te zetten. Helaas was het ook vandaag weer mistig, dus een zonsessie zat er niet in. Na de lunch ben ik weer teruggegaan naar het hostel om te kijken of ik de huismoeder nu wel kon vinden en gelukkig was ze er. Verontwaardigd keek ze me aan en vroeg me waar ik vanochtend was, waarop ik antwoorde dat zij er zelf niet was. Al snel kwam ik erachter dat ze van 09.00 tot 10.00 een meeting had en dus pas daarna in het hostel te vinden was. Maar nog steeds vond ze het raar dat ik er niet was. Haha ja ik heb geen uur gewacht lieve meid.... Samen met de andere werksters heb ik de kinderen van het hostel naar het basketbal veld gebracht waar ze vervolgens diverse activiteiten hebben gedaan. Dit was oprecht voor het eerst hier in Bangladesh dat ik het gevoel had dat het allemaal een beetje voorbereidt was. De leerkrachten liepen met papier in hun handen waarop de teams waren genoteerd en sommige kinderen hadden zelfs sportkleren aan! Het was een ontzettend leuke middag waarbij ook de kinderen van de paediatric unit zich hebben vermaakt. Zo deden ze samen met hun moeders mee aan de, dan wel aangepaste, stoelendans. Alle moeders zaten met hun kind op schoot in een grote kring. Zodra de muziek begon moest er een kussen doorgegeven worden en als de muziek stopte moest de moeder met kind welke het kussen het laatste had vastgepakt helaas uit de king.

Yes, shopping day! 2 weken geleden ben ik met Laura, Pete en Kiki op bezoek geweest bij de grootste shoppingmall van Bangladesh. Hier hebben we een tijdje rondgelopen maar natuurlijk nooit alles kunnen zien. Vandaag, onze vrije dag, een mooie gelegenheid om terug te gaan en er een echt Westers shop dagje van te maken. Na ruim 2 uur reizen kwamen we eindelijk aan en liepen we met een grote glimlach het intens grote gebouw binnen. Eerst maar even een bakje koffie gedaan voordat we onze jacht naar westerse kleding zouden starten. Na de koffie genoeg energie om de rest van de ochtend flink wat stappen te zetten. Omdat we in totaal met zijn 6e waren was het natuurlijk makkelijker om te splitsen en zo liepen Clodagh, Laura en ik met zijn 3en een grote kledingwinkel in. Direct bij binnenkomst werden we al verwelkomt door al het personeel, en dat zijn er hier altijd flink wat. We zijn snel doorgelopen naar de vrouwen afdeling en direct zag ik wat westerse kleding hangen. Een groot rek met verschillende zomerjurkjes en korte broeken, precies waar ik naar opzoek was. Toen ik namelijk in Nederland mijn backpack aan het inpakken was had ik er met mijn stomme kop niet over na gedacht dat we ook nog 3 weken zouden backpacken. In totaal heb ik dus maar 1 korte broek mee want ja dat mag je hier in Bangladesh in het openbaar toch niet dragen. In Singapore en Maleise kunnen we wel gewoon westerse kleding dragen en dan ga ik het met 1 korte broek niet redden. Ik was dus genoodzaakt om hier wat kleren te kopen en eindelijk had ik een goede winkel gevonden. Opzoek naar jurkjes en broekjes keek ik tussen de kledingstukken en spoedig kwam er een lieftallige assistente me helpen om verschillende jurkjes uit de kast te trekken. Op een gegeven moment hielt ze me een rood, wit, blauw, oranje jurkje voor en het duurde even voordat ik me realiseerde dat dit een Nederlandse jurkje was. Ik kon het niet laten om het jurkje te passen maar heb het tot mijn grote spijt toch maar terug gegeven. De kans dat ik het in NL kan dragen is veel te klein, het is met Koningsdag nou eenmaal nooit warm genoeg. Natuurlijk had ik meerdere kledingstukken het pashokje ingenomen en ik kan jullie vertellen dat ik zeer goed ben geslaagd. Je geloofd het of niet maar deze dame heeft gewoon 2 jurkjes gekocht, heftig he? Daarnaast ook nog een korte broek aangezien de prijzen hier toch om te gieren zijn. Na een lange dag nog even snel wat gegeten voordat we de bus terug naar huis op zochten. Uiteindelijk was het 20.30 toen we de bus in stapte en ons mentaal voorbereidde op een lange rit. Dat deze rit uiteindelijk 2,5 uur zou gaan duren had niemand voorspeld.... De bus was zoals gewoonlijk overvol en de mensen zaten bijna bij me op schoot. Toen we op een gegeven moment even stilstonden om nog meer mensen binnen te laten kwam er vanaf de overkant een politieagent aangerend. De politie loopt hier op de straten rond met stokken en slaat tegen de bussen aan als ze te lang stilstaan of te langzaam rijden. Waarschijnlijk had onze agent een slechte nacht achter de rug want voor ik het wist stond hij naast me en sloeg met al zijn kracht de volledige spiegel aan gort. Heel even wist ik van schrik niet was ik moest zeggen en zat ik met trillende handen op mijn stoel. Al snel kreeg ik van mijn buurman te horen dat ook DIT heel normaal is hier in Bangladesh. Je kunt je wel voorstellen dat ik enorm blij toen we om 23.00 het vertrouwde CRP terrein opliepen en ik ben dan ook zo snel mogelijk mijn bed in gedoken.

Het gevolg van al die uren in de bus is dat je de volgende dag echt gesloopt bent. Zelfs al heb je het idee niet zo heel veel gedaan te hebben, het voelt alsof je een zeer drukke werkweek achter de rug hebt. Het was daarom wel lekker om even uit te slapen en te genieten van onze 2e vrije dag. Toen ik uiteindelijk pas om 10.30 mijn bed uit kwam ben ik direct naar ons dakterras gerend om daar vervolgens de rest van de ochtend te genieten van de zon. Na een late lunch weer naar het dak en zo flink wat uren in de zon vertoefd. Deze dag ging uiteindelijk ontzettend snel voorbij, ondanks dat ik dus stiekem helemaal niks heb uitgevoerd. Afgezien van wat boodschappen en een bezoekje aan de sportschool was dit een zeer luie dag. Denk dat dit dan ook het minste is wat ik ooit over een dag heb geschreven:)

Normaal moeten de andere vrijwilligers werken op zaterdag, maar omdat vandaag de verjaardag van Mohammed was waren we allemaal vrij. Nog steeds was iedereen moe van afgelopen donderdag dus stond er niks bijzonders op de planning. S'ochtends heerlijk rustig aangedaan en vervolgens naar de New Market geweest om nog even wat laatste dingetjes te shoppen voor Sinterklaas! Omdat ik hier al 9 weken op 2 euro slippertjes van de Action loop leek het me wel verstandig om een beter paar aan te schaffen voordat ik 3 weken ga backpacken. Na een aantal schoenenzaken kwam ik tot de realisatie dat ze hier bijna geen 'normale' slippers voor vrouwen hebben. Het zijn allemaal van die fancy slippers van goud of zilver met bling bling erop. Dit was niet echt het soort waar ik naar op zoek was. Uiteindelijk is het me toch gelukt om een stevig paar zonder al te veel poef poef te vinden. Het was dan wel geen 2 euro, maar ze geven me zeker genoeg steun om de resterende weken optimaal op te kunnen lopen. Nadat iedereen geslaagd was vonden we het wel tijd om te lunchen en zijn we op aanraden van Batia, een Bengaalse studente, met een riksja naar een restaurant gereden. Toen we aankwamen en ik de naam 'café metro' zag staan waren mijn verwachtingen niet echt hoog. Later bleek echter dat ik er volledig naast zat, wat een heerlijke lunch hebben wij gehad zeg! Zeker voor de prijzen die je hier betaald is het bijna niet te geloven wat ze je hier kunnen voorschotelen. Met een zeer volle maag vertrokken we naar huis en heeft iedereen de rest van de middag in zijn kamer zitten/liggen uitbuiken. Omdat ik s'avonds nog zo enorm vol zat heb ik bij wat fruit gelaten en ben ik zo mijn bed in gedoken.

Zondag was weer de eerste werkdag zou je zeggen. Maar omdat er vandaag 'Nationale disability day' gevierd werd, stonden we met zijn allen om 08.15 op het basketbalveld om te verzamelen voor een rally. Weer gingen we de straat op in witte t-shirts om te laten zien dat er vandaag wat te vieren viel. We hebben een flink eind gelopen en zelfs bij de hoofdstraat 10 minuten stilgestaan om de auto's te dwingen langzamer te rijden. Vervolgens waren er diverse activiteiten in de Redway hall en op het basketbal veld. Ik moet toegeven dat het niet heel bijzonder was allemaal, maar anders had ik met een poetsdoek in het hostel gestaan. Vandaag vond ik het dus wel even lekker om een speciale dag te hebben. En je raadt het of niet, toen we om 12.00 klaar waren kon ik mezelf weer heerlijk op het dakterras instaleren. Na de lunch voelde ik me toch wel een beetje verplicht om naar het Hostel te gaan om te vragen of ze me die middag nodig hadden. Toen ik aankwam en de huismoeder tegenkwam werd me verteld dat er helaas niks te doen was, jeetje wat vond ik dat jammer... Samen met Laura en Kiki ben ik weer naar New Market gegaan aangezien Kiki er gister niet bij was en toch ook graag wat wilde kopen. Omdat Laura en ik er reeds nog waren geweest hadden we niks nodig, maar het was heerlijk om toch nog even een loopje te hebben. S'avonds had ik het er wel een beetje moeite mee dat ik hier zit en niet thuis was om Sinterklaas te vieren. Maar gelukkig weet ik dat ik met deze reis zoveel meer uit het leven haal dan een avondje Sinterklaas, dus dit stelde me wel gerust! Ik moet eerlijk toegeven dat ik wel mijn schoen heb gezet, maar of er ook daadwerkelijk wat in komt is de vraag....