Bangladesh week 11

Nu denk je waarschijnlijk; huh is het al zondag? Nee sorry deze blog plaats ik voor de verandering eens even op een vrijdag. De reden hiervoor is dat ik vrijdag 15 december 2017, vandaag dus, samen met Laura en Clodagh naar Singapore vlieg om te genieten van het volgende deel van onze reis. Clodagh vliegt vanuit Singapore door naar Vietnam om oude vrienden op te zoeken. Laura en ik zullen 3 dagen in Singapore verblijven waarna we doortrekken naar Maleisie om hier vervolgens 2 weken te gaan backpacken! De afgelopen 5 dagen stonden in het teken van het plannen van onze reis en het afscheid nemen van alle mensen van CRP en daar omheen. Hieronder lees je wat ik deze laatste dagen allemaal heb gedaan.

Maandag werd ik wakker met een heel ander gevoel dan normaal. Op een of andere manier voelt je lichaam heel goed aan dat het bijna tijd in om afscheid te nemen en een vertrouwde plek te verlaten. Zoals ik al eerder schreef vind ik het echt niet erg om hier weg te gaan maar toch heb ik sterk het gevoel dat ik het centrum ga missen. De mensen zijn hier zo ontzettend behulpzaam en doen er dan ook echt alles aan om het jou naar wens te maken. De manier van leven is hier heel anders dan ik in Nederland gewend ben en zodra ik thuis ben zal ik echt weer even moeten wennen. Het leuke aan deze maandag was de 38^everjaardag van CRP. Om 3.00 pm waren we uitgenodigd om deze speciale dag samen met iedereen te vieren. We werden geadviseerd om al om 2.30 pm te komen zodat we zeker zouden zijn van een stoel. Natuurlijk begint hier altijd alles later dan gepland dus dat met die stoelen zou wel loslopen dacht ik..... Slim dat we waren gingen we toch optijd naar de Redway hall om alvast een kijkje te nemen. Toen we aankwamen zat al bijna de hele hal vol met belangstellende en waren er bijna geen stoelen meer over. Snel zijn we gaan zitten en dachten; kat in het bakkie. Echter werd ons na 5 minuten gevraagd om op te staan, onze stoelen werden op een stapel gezet door de bewaker. Ik heb echt de billen uit m’n broek gelachen toen ik zag dat de bengaalse bevolking vervolgens de stoelen snel van de stapel afpakte terwijl de bewaker andere stoelen aan het verzamelen was. Serieus, de logica hier in Bangladesh is ver te zoeken. Uiteindelijk zat iedereen weer op een stoel, behalve wij als keurige buitenlander die netjes langs de kant stonden te wachten. Heel blij werden we toen er een man aan kwam lopen met een stapel stoelen waar wij vervolgens op mochten plaatsnemen. Het feest zou nu toch wel snel beginnen? Helaas, we hebben nog zeker een uur gewacht voordat er daadwerkelijk iets op het podium gebeurde. Er werden, zoals gewoonlijk, veel te veel speeches gehouden en hierna werd een mega taart aangesneden. Wel een beetje jammer dat ik de taart nooit heb gezien en niet eens een stukje heb mogen proeven..... S’avonds hadden we een speciale avond georganiseerd. We hebben lekker met zijn allen gegeten en daarna heeft de dochter van onze schoonmaakster een henna tattoo bij iedereen gezet. Zelf had ik dit nog nooit ervaren dus ik vond het erg leuk om een keer te zien. Ik heb een ontzettend leuke afdruk op mijn voet welke helaas maar een paar dagen zal blijven zitten. Ik kan hem jullie dus niet in het echt laten zien, maar foto’s heb ik natuurlijk wel!

Omdat de school gesloten is was er vandaag niks te doen voor Laura en mij. Dit resulteerde in een vrije dag die ik ben begonnen met uitslapen. We hoefde dan wel niet naar werk vandaag, maar er moest wel aan het onderzoek gewerkt worden. De afgelopen weken zijn we ‘druk’ geweest met het houden van interviews en het schrijven van onze onderzoeksmethode. Vandaag hebben we de interviews vergeleken en bekeken welke conclusies we konden trekken. Heel erg interessant om te lezen hoe de moeders hun leven ervaren en bijzonder om te zien hoe levens zo erg van elkaar kunnen verschillen. Ook moesten er nog hostels geboekt worden en wilde we nog even opzoeken wat we niet willen gaan missen in Singapore en Maleisië. Tuurlijk is het zo dat we gaan backpacken, dus alles strak plannen en dit schema ook daadwerkelijk volgen wordt hem waarschijnlijk niet. Maar het is altijd fijn om van tevoren een planning te hebben waar we op terug kunnen vallen. Samen met Laura dus achter de laptop gesprongen en eigenlijk de hele ochtend van alles en nog wat opgezocht.

Vandaag was de dag dat we waren uitgenodigd voor een belangrijke lunch in de conference room van CRP. Er komen hier vaak mensen op bezoek en dan is het de normaalste zaak van de wereld om met zijn allen in een kamer een lekkere Bengaalse lunch te nuttigen. Voor vandaag waren wij als vrijwilligers ook uitgenodigd aangezien we vrijdag vertrekken. Daarnaast was ons zondag bij de volunteer meeting verteld dat er iets speciaals op ons te wachten stond wat mij natuurlijk wel erg nieuwsgierig maakte. Eenmaal aangekomen bij de kamer stonden alle mannen zoals gewoonlijk netjes naast elkaar om ons te verwelkomen. We liepen naar binnen en moesten maar gelijk gaan zitten, nog steeds vinden ze ons hier zo ontzettend belangrijk. Heel fijn om op een stoel te zitten terwijl en allemaal mannen om je heen staan en naar je staren, niet dus..... Gelukkig was het niet de eerste keer dat we dit mee maakte wat het iets minder ongemakkelijk maakte. Toen Valerie Tayler binnen kwam gebeurde er eigenlijk niets bijzonder aangezien alle mannen al stonden. Normaal gaan ze allemaal staan voor ‘Sister’ en zie je dat ze zich heel netjes en onderdanig gedragen. Valerie ging ook gewoon lekker zitten en toen kwam de speciale gast binnen. Het was een doodnormale vrouw, maar ze scheen dus belangrijk te zijn voor CRP. Ik weet verder ook niet hoe of wat, maar de lunch was iniedergeval erg lekker! Aan het einde kregen we ons cadeautje wat een kameez bleek te zijn. Een kameez is het bovenstukje (soort van jurk) van een Bengaalse outfit. Ontzettend lief dat ze dit als afsheids cadeau geven, of we het ook daadwerkelijk in NL gaan dragen is de vraag.....

Op deze een na laatste dag hadden we besloten om s'ochtends met zijn allen te ontbijten in het plaatselijke kiprestaurant. Het menu bestond uit, zoals elke dag eigenlijk, roti pannenkoekjes met een prutje van dal. Daarnaast kregen we weer een heerlijk kopje thee waar serieus bijna elke keer mijn tanden van klapperen. De thee maken ze hier ontzettend zoet waardoor je niet meer het idee hebt dat je thee aan het drinken bent. Maargoed, het ontbijt was stiekem wel heel erg lekker waardoor mijn dag goed begon. Na het ontbijt was het tijd om een ronde door CRP te doen om iedereen die ons de afgelopen periode heeft geholpen te bedanken. Woensdag had ik de huismoeder van het hostel al goodbey gezegt, dus dat scheelde weer een persoon. Toch was het uiteindelijk een zeer drukke ochtend omdat iedereen die we tegen kwamen (en waar we wel eens mee hadden gesproken) heel graag een laatste gesprek met ons wilde voeren. Toen moesten we nog even een potje tafeltennissen met een van de patiënten waar we de afgelopen weken veel bij op bezoek zijn geweest. Gelukkig was het snel lunchtijd wat me de gelegenheid gaf om even rustig op een stoel te zitten en te genieten van onze laatste echte Bengaalse lunch. In de middag zijn we nog even op bezoek geweest bij een patient om afscheid te nemen, tenminste dat was ons doel. Toen hij ons uitnodigde om vrijdag samen met hem te lunchen konden we deze uitnodiging moeilijk afslaan.

De dag om afscheid te nemen is aangebroken! Vandaag vertrekken we met het vliegtuig naar Singapore om hier vervolgens een aantal nachten te verblijven. Mijn laptop laat ik lekker achter wat betekend dat ik jullie niet meer kan verblijen met mijn ooo zo inspirerende verhalen. Ik kan jullie nu dus vertellen wat ik vandaag ga doen, maar of het ook daadwerkelijk op de juiste manier uitgevoerd gaat worden is een ander verhaal. Oke, hier gaan we: Het is de bedoeling dat Clodagh, Laura en ik om 4.30 pm worden opgewacht door een bestuurder van CRP die ons vervolgens naar het hotel brengt. Bij dit hotel droppen Laura en ik de koffer met spullen die we hier in Bangladesh achterlaten. Het is namelijk niet mogelijk om al onze gekochte spullen 3 weken lang mee te sjouwen. Nadat we bij het hotel zijn geweest rijden we door naar het vliegveld. Op het vliegveld stappen we, je raadt het of niet, in het vliegtuig naar Singapore. Omdat de vlucht pas om 9.00 pm is, en er tijdsverschil is, komen we pas om 3.20 am aan. Lekker zo midden in de nacht gaan we proberen ons geboekte hostel te vinden om hier een paar uurtjes slaap te pakken. Zodra de zon schijnt en het land tot leven komt stappen we uit ons bed en gaan we op avontuur in het kleinste land van Zuid-Oost Azie!

Bedankt voor het volgen van mijn reis, ik heb genoten van alle lieve reacties!!!